2020-35. Wind!
Nog anderhalve maand en dan zit, in principe althans, het ijsseizoen 2020 er alweer definitief op! Een raar seizoen! Met een zeer onverwachts begin. Een verplichte stop voor de horeca inzake Corona. Een qua weer werkelijk prachtige maand april, waarin ik 100 procent zeker de beste seizoenstart ooit had kunnen maken en helaas door Corona perikelen dus niet kon en mocht uitrijden. Die maand alleen al heeft mij veel omzet gekost, net als overigens alle afzeggingen daarna. Kreeg er van het Rijk ook helemaal geen compensatie voor.
Afijn, het is nu september en we staan alweer voor de laatste krachtsinspanningen van dit ijsseizoen. Mogelijk gaan we vanaf maandag, nu er weer beter weer op komst lijkt, de weg weer op. En heb ik er, na de afgelopen onstuimige en dus voor mij zeer rustige week, ook veel zin in. Afgelopen week was ik op één opdracht na, veel thuis. De wind was te nadrukkelijk aanwezig en bovendien regende het vaker dan gewenst. Ik had er aanvankelijk wel vrede mee. Een beetje rust kon op dat moment absoluut geen kwaad. Vooral omdat het de afgelopen periode erg warm is geweest. Een paar dagen van slecht weer helpt dan een beetje de opgelopen vermoeidheid te verkleinen. De echte vermoeidheid zit veel dieper. Dat moet eruit wanneer het seizoen echt klaar is. Wanneer er wat meer rust komt in het dagelijks werk.
Een dag ijsrijden bestaat namelijk niet alleen uit de verkoop van ijs. Zo ben ik meestal voor half 9 bij de leverancier van het ijs. Meestal 3x per week! Dit in verband met een nog altijd door ruimtegebrek, te lage voorraadopslag.
bij het Borsthuis (TMZ)
De Snor klaarmaken (schoonmaken, inladen, alles nalopen: accu check, banden check en meer van dat) en natuurlijk mijzelf kleden voor de rit nemen al meer dan een uur in beslag. Thuisgekomen na de rit, wacht het opruimwerk, omzet tellen, mails (lees aanvragen) behandelen en de rit voor de nieuwe dag bestuderen (een laatste check of er nog genoeg is van alles) en per mail bestellen van materiaal. Tussen dit laatste door probeer ik ook nog even te eten alvorens ik nog even kan bijkletsen met vrouw en de aanwezige jongens.
Een dag van ijs is dus meer dan slechts voor uw deur staan en ijsjes verkopen. Absoluut geen slecht leven hoor, zeker wanneer je bedenkt dat dit niet langer duurt dan 8 maanden maximaal. Maar het is wel meer werk dan men denkt. En dan heb ik het nu nog slechts over ijs. De ontbijtservice draait namelijk ook gewoon door. Net als de crèperie, waaruit ook werk komt. En met dit alles komt het vaak voor dat er geen dag rust is.
De afgelopen week stond er veel wind. Voor veel volgers is het niet te begrijpen dat wind mijn grootste vijand is. En toch is dat zo! Hoe meer wind hoe sneller de kwaliteit van het ijs verslechterd. Ik rijd liever met 30 graden en geen wind dan met 20 graden en veel wind. Dat komt doordat de koude als het ware de kist wordt uitgeblazen bij elke keer openen om ijs te scheppen. Vorige week vrijdag bijvoorbeeld; pure ellende! De wind nam toen behoorlijk toe en uiteindelijk kon ik de rit over de Nijverheid niet eens afmaken. Thuisgekomen werd duidelijk hoe de wind had huisgehouden. Het meeste ijs kon weggegooid worden. Een regelrechte ramp. En dus riep ik voor de dagen welke volgden een halt toe! Eerst moest de wind weer (enigszins) gaan liggen.
Opdrachten daarentegen gaan logischerwijs altijd door. Zo ook de opdracht deze week, van TMZ Het Borsthuis, op donderdag jl. Toevallig of niet, de mooiste en meest rustige dag van de afgelopen week. Maar had het die dag gewaaid was het ook doorgegaan. Maar dan wel met de Snor aan de stroom.
Een beslissing om uit te gaan rijden is daarom met twijfelachtig weer (door mogelijke regenval tijdens de rit of door harde wind) een wat vervelende toestand. Meestal loop ik dan wat heen en weer, mij afvragende, wat moet ik nu toch? Rijden kan altijd. Geen probleem. Maar om nu al mijn ijs naar de knoppen te zien gaan.... Nee, dat wil ik dus ook weer niet. Moet ik nu wel of niet die Snor prepareren voor ijsverkoop? Gaan we de ruim anderhalf durende voorbereiding nu wel of niet opstarten? Het blijft altijd lastig! Vooral omdat het moment om die beslissing te nemen eigenlijk al vóór 11 uur moet worden genomen. Anders kan ik nooit op tijd de rit aanvangen. En dan soms wanneer ik besloten had om niet te gaan rijden, bleek het weer achteraf toch goed genoeg te zijn. Het weer is dan ook nog altijd aan verandering onderhevig. We hebben het (Godzijdank) niet in de hand.
Deze afgelopen week was dus geen beste week. Er is geen rit gereden. Veelal door sterke wind maar ook door regen. Nu het weer herstellende is en de wind een stapje terug zal gaan doen kan ik straks eindelijk de weg weer op.
Het hierboven beschreven relaas is niet bedoeld om zielig over te komen. Ik leg hier graag even uit waarom het soms niet tot een rit kan komen. Geloof mij wanneer ik schrijf dat ik altijd graag op pad ga! Mijn laatste rit straks is gewoon de meest vervelende rit die er bestaat. Simpelweg omdat ik dan stop met wat ik als enorm leuk werk beschouw en weet dat ik voorlopig niets meer kan ondernemen op ijsgebied. En daarbij mijn klanten, groot en klein, voor een tijdje niet zal zien.
Komende week gaan we dus weer rijden. Een schema zal ik maandag publiceren op mijn facebookpagina. Maar het betreft wel de eerste week van september. De laatste volle zomermaand! En dus komt na deze maand slechts nog wat werk op routes in de maand oktober. Zolang het weer dan nog goed genoeg is. In oktober rijd ik zo wie zo niet meer op Borne.
Die laatste rit van dit seizoen naar Borne staat inmiddels, vanwege een korte vakantie, al gepland op 17 september a.s.
Want tussen 21 en 25 september ben ik even met vrouwlief op korte vakantie.
Daarna pakken we de draad dus zo lang als kan nog op, maar zullen de grote ritten voorbij zijn.
Vandaag reed ik over Veldwijk. Door de dreiging van regen wilde ik niet al te ver van huis zijn. Ik koos er ook voor omdat daar kinderen wonen die ik al even niet had gezien. Hoewel de verwachte regen uitbleef werd de wind gaandeweg de rit wel weer sterker en sterker. Éénmaal op Veldwijk Zuid vloog mijn krat met bekertjes en deksels na een forse windvlaag zomaar van de ijskar af. Nadat ik met enige moeite alles weer bijelkaar had geraapt kon ik mijn weg weer vervolgen. Na 3 uur rijden vond ik het welletjes. Niet fijn om met deze wind rond te rijden. Overigens was ik toen ook overal geweest waar ik had willen zijn vandaag.
De omzet viel mij overigens niet tegen!
Veldwijk Zuid
Veldwijk Noord
Een, voor wat betreft omzet maken, verloren week dus. Nauwelijks omzet gedraaid, maar toch best druk geweest. Binnenkort heb ik namelijk een presentatie van de foodtrailer voor een select gezelschap en daar ben ik nu al behoorlijk druk mee. Verder wilde ik graag voor de laatste drukte van het ijsseizoen nog even wat tijd vrijmaken voor het graf van mijn ouders. Even een beetje opknappen. Omdat mijn ouders niet in de buurt begraven zijn (Hilversum), moet ik daarvoor minstens 3 en half uur voor rijden (heen en terug).
Ik vond het fijn dat ik daar weer even wat tijd voor heb kunnen maken. Het graf is, vroeger dan normaal, daarmee klaar voor de winter.
Het einde der ijsseizoen nadert met rasse schreden. Ik voel het, ik zie het en ik weet het. Maar ondanks dat zal ik nog graag wat omzetten willen bijschrijven. Niet omdat ik zo graag op geld zitten wil, maar vooral omdat ik nog graag mijn omzet over mijn beste jaar tot nog toe (2015) heen wil tillen.
Het ziet er wat dat betreft goed uit! Maar ja, Corona gooide, als geschreven vroeg in dit jaar, roet in het eten. Nu zaak om dat verlies zo klein mogelijk te maken. En hopen dat Corona niet ook mijn laatste maanden kan afpakken.
Als bekend: Aan mij zal het niet liggen. Ik ga ervoor!
Frank Boereboom
Frankys Food.
Hengelo
Reacties
Een reactie posten