58. Betrekkelijke rust

Het is zaterdag10 januari 2015. En nog steeds is er geen winter in Nederland waar te nemen. Vandaag stormt het! En dat deed het deze week op meerdere vlakken. Een rare week. Een ongelooflijke week. Op het ijsgebied heeft er helemaal niets plaatsgevonden. Het was wat dat betreft een rustige week. Ik was ook druk met andere zaken moet ik zeggen. Eerst was er al een bespreking op de voetbalclub van mijn zoon Joeri over de samenvoeging van twee C elftallen tot 1 C elftal waarvan ik ook nog eens de trainer ben. Een verruiming van het bestaande elftal met maarliefst 7 spelers! En die moet ik dan gaan trainen. Het zal mij benieuwen hoe dit verder gaat. Ik ben een trainer die training geeft waarbij het plezier voorop moet staan. En dat zal ik ook blijven met 17 spelers. Het wordt natuurlijk wel een beetje passen en meten op het halve voetbalveld dat ik tijdens die training tot mijn beschikking heb. Afijn, we zullen het gaan zien.
De week is om en daarmee ook de nodige ellende achter de rug. Op het werk is er door het uitblijven van de winter sprake van enige rust. Er zijn mensen langsgekomen om onze voorraden te komen controleren, iets waarover ik als eindverantwoordelijke op dat gebied enigszins aangesproken kan worden. Gelukkig klopte de voorraad en kreeg ik zelfs complimenten over de knap ingedeelde en bovendien netjes uitziende werkplek, het magazijn. "Zo!" Dacht ik. "die kan ik weer in mijn zak steken!" Gretig als ik ben verdween het compliment dan ook direct in mijn broekzak. Maar dan; de rest van de zaken in deze roerige week.
Het neerschieten van zoveel mensen die gewoon hun werk deden. Dat heeft mij echt beziggehouden, zoals vele anderen daarmee zijn beziggehouden.
De kalashnikovs waren niet op één hand te tellen deze week. Er werd mee gedood in Parijs en ze kwamen veelvuldig voor in de vandaag in het AD geplaatste reconstructie over het neerhalen van MH17. Niet dat het vliegtuig daarmee uit de lucht was geschoten, maar de naam kalashnikov heeft vanaf deze week een zekere lading gekregen. Terug naar het artikel in het AD. Een prachtig, bijna halve krant vullende reconstructie met als eindoordeel dat de Russen verantwoordelijk zouden zijn voor het neerhalen van het betreffende toestel en daarmee heel veel onschuldige mensen hebben gedood, vermoord. Het relaas bevat goede argumenten en getuigenissen. Een goed verhaal dus!
Parijs was echt vreselijk. Je zult maar in de buurt van die ellende hebben gezeten. Erger nog; werknemer zijn van Charlie Hebdo. Of nog erger; werknemer zijn geweest van Charlie Hebdo. Of op welke manier dan ook onbedoeld betrokken zijn geweest bij de onverwachtse gebeurtenissen in of rond Parijs deze week. Het was verschrikkelijk. Vooral het beeld van de executie van die politieagent. Bar en boos. Wat een wereld. En wat zijn we het jaar alweer slecht begonnen. Waar gaat dit heen. Positief als ik ben ga ik er vanuit dat de wereld weer heeft laten zien dat we weer dichter bij elkaar zijn gekomen. Dat we met zijn allen de vrijheid van meningsuiting zo waarderen en hebben laten zien niet te willen en zullen wijken voor terreur.

De krant vertelde vandaag dus over de MH17 ramp. En nu kijk ik ondertussen naar het EK Allround schaatsen in Rusland. Wat een dubbel gevoel. Een schaatsfeest in Rusland. Het land dus dat, volgens het zeer uitgebreide artikel in het AD van vandaag, verantwoordelijk wordt gehouden voor het neerhalen van een boeing van Maleishische afkomst, met daarin bijna 200 onschuldige mensen. Ik begrijp goed dat sommige atleten daar niet wilde sporten voor een bebloede medaille. Je zal maar zo'n ding om je nek moeten hangen., het bloed over je schaatskleding een weg naar beneden zoekend. Ik vind het niets, maar sport blijft kennelijk sport. De medaillehebzucht is groter dan jouw weerzin tegen het Russisch regiem.

Gelukkig is het weer rustig, zoals het verder deze week ook rustig was. De verjaardagen in huiselijke kring zijn voorbij. De verjaardag, de 80ste(!), van mijn vader is aanstaande. Ik ben dan ook positief ingesteld om positief te eindigen deze week. Die verjaardag wordt groots gevierd. Heeft hij zelf allemaal in gang gezet. Trots als ik ben wordt mijn grootste vriend, adviseur, hulp en vader dus 80! Volgende week zaterdag is hij jarig. Een kleine ode:

'Pap, je bent mijn grootste voorbeeld. Je zult dit waarschijnlijk nooit lezen, maar wat ben ik toch trots op jou. Jij hebt het zo zwaar gehad met de langdurige ziekte van onze lieve moeder die haar uiteindelijk leidde naar haar dood. Je bleef ondanks haar ziekte helemaal gek op haar, sloeg nooit een bezoek over en kocht, ondanks dat ze nauwelijks nog uit bed kwam, de mooiste en duurste kleding voor haar. En je bleef zo sterk overeind. Voor moeder, voor ons, voor je kleinkinderen en dus ook voor jezelf. We zaten samen bij moeder toen ze haar laatste adem uitblies, een zo verschrikkelijk bijzonder moment dat wij allebei als mooi hebben ervaren en bovendien zag jij daarin het een einde van haar pijnlijden, het einde van haar inmiddels vreselijke ziekte welke dementie kan zijn. Opluchting overheerste. Ook na haar dood bleef je sterk. Sterker dan ik had verwacht. En nog ben je er voor jouw kinderen en jouw kleinkinderen. Ik dank je zo verschrikkelijk voor dat alles. En, ik hoop je nog een keer mee te nemen naar de Kuip in Rotterdam, om ons geliefde Feyenoord te zien voetballen. Voor nu, een hele mooie 80ste verjaardag gewenst. Ik zal er zeker zijn. Al was het maar om jou, mijn grootste vriend, te zien glunderen'

Tot volgende week,

Frank Boereboom
Franky's ijs