59. De verjaardag van het jaar

Het is the day after.
Vermoeid. Versuft en met enige hoofdpijn lig ik op de zwaarbevochten bank. Ik kies ervoor om vandaag ook rustig de zondag te genieten. Het feest gisteravond, mijn vaders 80ste verjaardag, was er één om in te lijsten. Gezellig en bijzonder. Natuurlijk waren de meeste gasten oud, het was tenslotte mijn vaders verjaardagsfeest, maar dat deed niets af aan het prachtig en vrijwel ontspannen feest. Zoals het bij ons vrijwel altijd is, danwel wordt. En de man in kwestie genoot vreselijk van zijn eigen verjaardag. Bijzonder was het ook en dat zat hem in het feit dat zijn vrouw, ons moeder, node werd gemist. En dat merk je, dat proef je. Moeilijk is het soms geweest, soms waren er nog wat tranen, maar het echte verdriet om haar gemis is toch wel wat naar de achtergrond verdwenen. Het is tenslotte alweer bijna 4 jaar geleden dat ze ons achterliet.
Een mooie verjaardag. Dat was het. En er is genoeg gedronken, althans door mijzelf, wat dan ook verklaard dat ik van onze bank mijn basis voor deze zondag heb gemaakt.

De week is weer om en tegelijk staat ons in de familie weer een gedenkdag te wachten. Mijn vaders verjaardag werd altijd opgevolgd door die van mijn moeder. Op 22 januari zou zij 79 jaar geworden zijn. Omdat ik niet altijd maar kan afreizen naar Hilversum ivm werk hebben wij gisteren al een mooi bosje rozen op haar graf geplaatst. Het wordt zo wie zo een rare donderdag deze week, want ik moet onder het mes. Donderdag krijg ik voor de 6e keer buisjes in mijn oren. Het gehoor kan soms zo slecht zijn, dat ik er moe van wordt. Helaas ben ik al mijn hele leven een vaste klant van de KNO artsen. Elk halfjaar kom ik daar op visite en als er iets mis is ben ik daar natuurlijk veel vaker, zoals nu dus.
Vorige week kwam ik bij de KNO arts dktr. Vrolijk. Een fantastische kno arts. Ik zei tegen hem dat ie even moest kijken want helemaal goed vond ik mijn gehoor, herstellende van een fikse verkoudheid, nog niet. Terwijl hij in mijn oor keek, vroeg ik hem of hij die vrachtwagen welke in zijn kantoor stond te draaien wilde verplaatsen, danwel uit wilde zetten. Vol ongeloof en met een verbazing van wat heb ik jou daar, keek hij mij aan en vroeg; 'Vrachtwagen?" Ik bleef heel serieus en zei; "Ja, vrachtwagen ja". Hij bleef wat raar kijken en om de lieve man uit de brand te helpen vertelde ik dat ik zo'n vreselijke brom in mijn oren hoorde. Net als een draaiende vrachtwagen. Hij snapte uiteraard meteen waar ik het over had. Na enige momenten wist hij dat er voor mij maar één oplossing voor handen was. Buisjes!
En dus gaan we voor de 6e keer op herhaling. Een operatie die het predikaat operatie wat mij betreft nog niet eens mag dragen, maarrr, het is natuurlijk wel lastig. En ook niet altijd zonder pijn. Afijn, wat gebeuren moet, moet gebeuren, zo simpel is het. Donderdagochtend dus. We gaan het meemaken. Als die akelige vrachtwagen maar van mijn bank af is, of uit mijn slaapkamer.....

Het feest is dus voorbij. Een prachtig feest. Blij en bevoorrecht als ik ben om zo'n prachtige en lieve vader te hebben. Ik hoop hem nog lang te mogen meemaken. De 22ste zou mijn moeder dus jarig zijn geweest. Mijn blog kan niet kompleet zijn zonder ook een moment aan haar te denken.

Lieve moeder, ergens hoog, daar in de hemel, daar waar jij nu bent, want dat weet ik zeker, daar kijk jij neer op ons. Je zal af en toe wel lachen, lachen om al die mooie kleinkinderen die je hebt. Wat zou ik het mooi gevonden hebben wanneer je ze nu allemaal kon vasthouden, kon verwennen, zoals je in goede gezondheid altijd deed. En wat zou je trots zijn. Zoals wij ook altijd trots op jou waren. Moeiteloos nam jij naast jouw 5 veeleisende kinderen, nog meer kinderen op in jouw gezin. Dat deed je omdat je die kinderen wilde helpen. Ook gaf je veel tijd aan de oudere mens. Als vrijwilliger hielp je in zoveel tehuizen om de oudere te helpen. Niets was je teveel. Altijd klaarstaan voor de ander, jezelf kompleet wegcijferend. Je bent de beste moeder die ik gekend heb. Het is ook de reden dat ik samen met mijn broer een stichting wil opzetten, als onderdeel van ons beider ondernemingen, om mensen die zoveel doen voor een ander, een dagje uit te gunnen. En dan lieve moeder, vernoemen wij die stichting naar jou. Ooit hoop ik je nog eens te zien, te omarmen. Want wat mis ik je nog zo erg veel! Lieve mam, het ga je goed daarboven. Ik kom je voorlopig nog niet opzoeken, moet eerst nog naar de kno arts. En daarna moet ik ook nog een jaartje of 17 werken. Wanneer ik zover ben laat ik het je wel weten. Ik hou van je!

Ja, mijn vader en mijn moeder. Het is een prachtig stel. Hoop dat ik een beetje van ze mag hebben meegekregen, dan ben ik al heel blij!
Dit was voorlopig mijn laatste blog op basis van familiezaken. Het is nu echt klaar.

Volgende week begint de conditietraining. Dan zal ik ook een begin maken aan de hernieuwde routes op de wijken waarop ik binnenkort zal rijden.
Volgende week zal ik meer en meer uit gaan wijden over het nieuwe ijsseizoen.

Tot volgende week!
Frank Boereboom