2018-24. Een bijzondere dag!

Ik weet het nog precies. Het was 7 jaar geleden. 15 juni 2011. Mijn vader zit naast mij. Samen wachten wij in stilte op dat ene moment dat aanstaande is. Het duurt en het duurt. En toch; echt veel langer zal het niet meer duren. Mijn oudste zus is net weg. Zij had haar wake erop zitten en kon wel wat rust gebruiken. Mijn vader kijkt zonder zijn blik af te werpen naar zijn grote liefde en ik zie enig verdriet. Met een "Mam, ga nu maar, het is goed" doorbreek ik de stilte. Ik weet dat mijn vader dat ook wil zeggen. Ze is ver weg. Ze ademt zwaar. Ze heeft mij misschien niet eens gehoord. Direct daarna vraag ik mij in gedachten af hoe vaak ik dat al niet tegen haar heb gezegd de laatste weken, zo niet maanden. Mijn moeder was dement en verkeerde in haar laatste levensfase. Ze kon al maanden niks meer duidelijk maken. Geen expressie. En nu waakte ik met mijn vader over haar. Een paar dagen ervoor was ze in het sterfproces geraakt. Elk moment kon het zijn gebeurd,  maar evengoed kon het ook nog uren duren. Mijn vader tuurde bewegingsloos naar zijn Nelly. En ik op mijn beurt weer naar mijn vader, mij afvragende hoe hij haar overlijden zou gaan beleven. Zou hij verdrietig zijn of zou hij, zoals hij eerder al had gezegd, opgelucht zijn omdat de liefde van zijn leven geen pijn meer zou hebben? Rust zou krijgen welke zij zo verdiende?

De klok wijst 15.00 uur en een paar minuten aan. Moeder ademt ineens wat zwaarder. Ik zie dat ook mijn vader dit doorheeft. We zijn muisstil. In de kamer hoor je slechts het zware ademen van moeder. Er gaan nog wat minuten voorbij als het ineens heel stil is. Moeder ademt niet meer. Mijn totdan toe bewegingsloze vader komt in beweging. "Is ze nu dood?" vraagt hij, terwijl ik hem dezelfde vraag had willen stellen. Even weten we niet wat de situatie nu precies is. Maar al snel begrijpen wij beiden dat zijn Nelly en mijn moeder is overleden. Ik heb de verpleging geroepen. En ook zij constateren dat mijn moeder is overleden. Ik kijk naar mijn vader. Hij is erg rustig. Ik vraag hem; "hoe gaat het met je pa?" Hij is opmerkelijk rustig en zegt dan; "ik ben opgelucht, je moeder is nu bevrijd van die rotziekte." En ik geloofde zijn opluchting. Al snel rookten we niet veel later een sigaretje en werd mij duidelijk dat vader er echt heel veel vrede mee had. Hij kon zelfs alweer gauw grapjes uithalen. Hij was dus echt opgelucht. Die dag, 7 jaar geleden, die heeft mij tot aan de dag van vandaag in de greep.
Ik heb het altijd bijzonder gevonden dat ik daar met mijn grote vriend, mijn vader, dat moment beleeft heb. Wij samen. Het laat mij maar niet los.

En dus beleefde ik het hele verhaal weer opnieuw. De sterfdag van mijn moeder. Precies om 15.00 uur stak ik een kaarsje op voor mijn moeder. In de Katholieke kerk van Delden. Op de terugweg van mijn werk. Zie foto. En er ging van alles door mijn hoofd. De jaren van ellende welke definitief achter mij liggen. De wederopstanding met Frankys ijs als gangmaker. De verdere uitbouw van het bedrijfje. Gestaag maar zeker. Van boven heeft mijn moeder altijd meegekeken. Dat weet ik gewoon.

Mijn vader en mijn moeder. Het was een geweldig stel. Een fantastische moeder en een uitstekende vader. Wij kinderen hebben een prima opvoeding gehad. Het heeft ons ook aan niets ontbroken. Na het overlijden van mijn vader, vorig jaar, zijn wij kinderen op elkaar aangewezen. Er is geen bindende factor Pa meer. Maar nu, na alweer 9 maanden van wees zijn, kan en mag ik zeggen dat wij allen een prima rol vervullen. We zijn veel met elkaar in contact.
Ik ben trots op mijn oudste zus. Zij vertolkt de rol van oudste en doet dat met verve, terwijl haar leven ook niet altijd makkelijk is. Mijn broer, week in week uit, keihard werkende; ik heb er zoveel respect voor. Echt een Boereboom. Kijk naar mijn jongere zus en je ziet ook hier weer een vrouw die zich graag opgooit voor haar broers en zussen. Op facebook nemen wij, vooral mijn broer, haar wel eens op de hak, maar de broer zus relatie is gewoon uitstekend. En trots ben ik ook op mijn jongste zusje. Een directeur op een bank. Gewoon prachtig. En wat was zij na de dood van mijn vader scherp in het afwerken van het één en ander. Hoe vaak hoor je niet dat de achtergebleven gezinsleden alle contacten verbreken. Nou, bij ons in ieder geval niet!

Zo'n dag met zoveel lading geeft wel veel stof tot nadenken. Je denkt terug aan de tijd met Cherry, en mijn kaaswinkeltje op het Esrein. En natuurlijk mijn grootste domper; het niet doorgaan van het beheerderschap van een recreatieterrein te Otterlo. En zoveel meer. En ook kijk je vooruit; Doe ik het goed? Gaan we niet te snel of juist te langzaam? Hoe gaan we verder? 2019 staat voor de deur. 5 jaar Frankys ijs (Food). Een nieuwe mijlpaal. We gaan het vieren. En deze week vond ik al mijn hoofdsponsor voor die speciale aflevering. Een beste hoofdsponsor met een goed budget. We bespraken de hoofddetails en komen er na Kinderdag 2018 met elkander op terug. In grote lijnen weten wij wat we gaan doen. Lukt het één en ander dan hebben we een mooi en zeer attractief programma. We gaan er in ieder geval voor.

Het is zaterdag 16 juni.
Vandaag gaan we naar Erve Het Geurts.
Lol maken. God, wat heb ik daar een zin in. Omdat ik nog een belofte had gemaakt aan hen. Ik zou een keertje ijs komen scheppen aan het einde van het seizoen 2017. Het plots overlijden van mijn vader bracht mijn seizoen 2017 vroegtijdig tot een einde en daardoor kon ik mijn belofte niet meer waarmaken. Daar heb ik nog steeds wat moeite mee en dus ben ik blij dat ik daar nu mag zijn.

Morgen is het vaderdag. En ga ik na het verzorgen van vaderdag ontbijtjes nog een opdracht op het Wilbert afwerken. Daarna stuur ik de Snor naar de basis om met gezin nog wat aan vaderdag te doen. Tenslotte ben ook ik een vader.

Afgelopen week ben ik, mede door het weer, wat thuisgebleven.  Woensdagmiddag was ik actief op de nationale straatspeeldag aan de Boerhaavelaan.  Ruim 600 ijsjes vonden in ruim 2 uur hun weg naar de jonge gastjes. Diep respect voor de organisatie van zoveel speelplezier voor kinderen. Ben blij dat ik daar samen met Boermarke sponsor van heb kunnen zijn.

We gaan op naar Oele.
Het is zover. Weer een stukje 'oud zeer' wegwerken. We gaan een feessie bouwen.

Wellicht nog tot straks en anders tot ergens verderop in deze week.

Groetjes
Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo