2020-26. de Vakantie
En dan, na zoveel dagen van Corona en wel of niet op school zijn is daar ineens de zomervakantie. Zo snel als het is gegaan, ongelooflijk! Natuurlijk, de hele Coronatijd nam een behoorlijk aantal weken in haar beslag. Scholen dicht, horeca dicht en veel meer gewoon gesloten. Voor kinderen was het thuiszitten en niet naar school mogen een onwerkelijk iets. Heel vreemd zelfs. Je klasgenootjes en jouw meester of juf moeten missen. Dagen achtereen! Het niet naar jouw favoriete sport of hobby mogen en daarom ook jouw voetbalvrienden niet kunnen zien of jouw hockeyvriendinnen missen. Ook
geen wedstrijden meer spelen. Het leren thuis, het was allemaal zo verschrikkelijk ongewoon. Een vreselijk vreemde tijd voor hen. Maar ook wel eng! Want zou het allemaal nog wel goedkomen? Toen ik in Corona tijd van een moeder hoorde dat haar kind het zo moeilijk had met de ongewone situatie en dat datzelfde kind er een beetje doorheen zat ben ik nog diezelfde dag wat ijs gaan brengen met de auto. Keurig in een beker die was afgesloten. Met de opbeurende woorden dat alles wel weer goed zou komen. Maar dat we nog wel even geduld moesten hebben. Vooral omdat ik het op dat moment eigenlijk ook niet wist! Toen het aantal nieuwe zieken duidelijk afnam en de kinderen weer naar school mochten voelde je een soort van opluchting en blijdschap bij de schoolgaande jeugd. Ik reed toen alweer een paar weken mijn routes en ik kan u verzekeren dat veel kinderen heel erg blij waren met de weer geopende scholen.
de Foodtrailer bij het Twickelcollege
Op de Esreinschool (Joeri)
Basisschool De Wheele
IKC de Es
De Batavier
Crêpes bakken voor vriend Edwin!
SpvO Hengelo
Maar nu de vakantie is begonnen zijn ze toch ook weer blij dat hun school in verband met de zomervakantie weer even gesloten is.
Sommige van de scholen waarop deze kinderen zitten boekten voor de laatste schoolweek uw ijscoman al ver van te voren in. En dat was meer dan anders. Mogelijk omdat de ouderraden van de scholen vonden dat de kinderen na zo'n vreemd jaar wel een leuke afsluiting hadden verdiend. Het waren in ieder geval voor mijzelf voldoende boekingen. De agenda stond vol. Maar na al die boekingen kwamen er op het laatst nog een aantal verzoeken binnen. En ik kon gewoon geen nee zeggen. Joeri werd gevraagd mij te helpen. Eigenlijk vond ik dat elk kind wel recht had op een ijsje na zo'n seizoen. Maar ik wist ook dat dat nooit kon worden waargemaakt. Toch schepten wij er veel dit jaar. Ook best wel vaak vroeg op de dag. Dit laatste omdat mijn toch al volle agenda niet veel andere keuzes meer toeliet. Wij hadden het er in ieder geval erg druk mee. Zoon Joeri kon dan met de Snor en ik zou dan met mijn nieuwste aanwinst, de Foodtrailer, erop uit trekken.
Een groep 8 afscheidsfeestje
Maar als bekend had de Snor afgelopen maandag nog altijd problemen. Problemen welke ik zelf had veroorzaakt toen ik het zwabberende voorwiel wilde vervangen door het reservewiel en in mijn onwetendheid iets per ongeluk afbrak in het motorcompartiment. Iets dat de motor veel schade had kunnen toebrengen zou later door de ingevlogen monteur worden verklaard. De aanloop naar de 'scholenweek' was dus niet best. Toch werd de Snor tijdig (maandagmiddag) gerepareerd door de mij bekende monteur waardoor wij gelukkig alle afspraken konden nakomen. Na de eerste dag van samenwerken (dinsdag) hoorde ik van Joeri dat het reservewiel de Snor beter liet rijden dan het zwabberende wiel dat er eerder onder zat. En dus was mijn vermoeden in ieder geval juist geweest. En had ik dus niet voor niets het zwabberende voorwiel vervangen door het reservewiel. Tegelijkertijd werd het gedemonteerde 'zwabberwiel' daarmee gedegradeerd tot nieuw reservewiel in de hoop het niet of niet vaak nodig te zullen hebben. Het maakte dat ik wat meer tot rust kwam. Het idee dat Joeri met een onstabiele Snor moest rijden maakte mij zeer onrustig. Daarmee kwamen een pijnlijke arm en hand als gevolg van wekenlang veel ijsscheppen, een pijnlijke voet en een volle agenda als onderdelen van een mogelijke valkuil voor deze drukke week bovendrijven. Het deed mij dan ook goed dat de Snor weer rustig reed. Een zorg minder dus alhoewel dat een dag later alweer om zeep werd geholpen toen Joeri mij op zijn terugreis van een school belde met het bericht dat hij met de Snor pech had. Een lekke voorband! En het ergste was bovendien dat hij midden op een drukke weg tot stilstand was gekomen. Ook dat nog! Omdat ik hem niet kon helpen, ik moest nog een uurtje ijsscheppen op een school, wist ik even niet hoe ik hem kon helpen. Snel belde ik met mijn broer en vroeg hem of hij Joeri kon helpen. Gelukkig was hij snel ter plaatse en werd het probleem opgelost. En nu zit verdulleme dat verrekte zwabberwiel, dat al eerder onder de Snor zat, er weer onder. Maar Joeri kon in ieder geval zijn weg weer vervolgen en dat was hoofdzaak. Komende week is het lekke bandje weer gerepareerd en gaat ie er weer onder. Want nu is de Snor weer erg onstabiel.
Verder liep het deze week echt gesmeerd. Zowel Joeri als ik schepten steeds meer dan 200 bollen ijs in een goed half uur. Bij basisschool de Wheele te Borne hadden ze het zo goed georganiseerd dat ik maarliefst 360 bollen in een kleine anderhalf uur schepte. Vergeet daarbij niet dat ijs steeds harder wordt bij het snel uitscheppen en bovendien dat klassen of groepen eerst nog moesten worden gehaald.
We hebben het samen gewoon mooi geflikt! En alles is goed gegaan. Ben ook best trots op Joeri. Even afgezien van de pech met de Snor ging het echt reuze! Een lekke band kun je ook nauwelijks voorkomen. Het overkomt je. Deze band was zelfs nog helemaal ongebruikt. Mijn 06 nummer stond er zelfs nog op geschreven. Opgeschreven destijds opdat de bandenmonteur mij kon bellen wanneer hij er toendertijd mee klaar was.
Wat ook leuk was dat ik in deze week voor een goede vriend van mij zijn collega's mocht trakteren op crêpes. Hij was de dag ervoor jarig geweest en had hij mij gevraagd, omdat ze als collega's vaak samen pannenkoeken eten, crêpes te bereiden. En natuurlijk vond ik nog een gaatje in mijn toch al drukke schema. Bouwde na de laatste ijsafspraak mijn Foodtrailer om en bakte ze even later bruin voor een groep van 10 man. Fijn was het om te zien hoe makkelijk het werken in de trailer was. En vooral hoe multifunctioneel deze is.
De week is voorbij. De drukte ermee ook. De komende dagen ga ik mij bezighouden met rust. Om even bij te komen. Mijn hand is kapot. Knijpen doet pijn. De benen zijn zeer gespannen. Vooral de kuiten. Maar het laat onverlet: ik heb een pracht van een week achter de rug. Natuurlijk heb ik goed verdiend en zeker met het weer van afgelopen week! Normaal had ik met zulk weer veel minder gedraaid. Maar buiten dit feit om was het vooral ook een week met veel (nieuwe) kontakten, vele bakken ijs, vele kilometers, veel oefenen met de Foodtrailer en verder veel, heel veel lieve en gelukkige kinderen.
Corona is helaas nog niet weg uit onze samenleving. Dat weten wij allemaal. We hoeven alleen maar te kijken naar naar Amerika, Turkije en Brazilië. Nog steeds moeten we erop bedacht zijn dat het zomaar weer kan terugkeren. Zelfs de kinderen weten dat. Ik merk dat op straat tijdens mijn routes maar ook op de scholen waar ik geweest ben. Het heeft allemaal bijzonder veel indruk gemaakt op deze jonge mensjes. Zoals ik ze de laatste tijd echter weer bezig zag, waren ze weer als vanouds vrolijk en leuk spelend met elkander.
Alsof Corona er nooit was geweest!!
Ondanks dat ik denk en voel dat ze wel beter weten, is het kind weer kind!
Dát doet mij, als ijscoman, deugd!
Ik wens alle kinderen dan ook een hele fijne vakantie toe!
Uiteraard ook hun ouders!
Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo
Reacties
Een reactie posten