2021-25. Regen!

Na bijna een maand zonder een dag rust, is daar plotsklaps de verplichte rustdag: het regent en het blijft deze dag goed doorregenen. Kortom; geen ijsroute vandaag. En eerlijk gezegd ben ik daar enorm blij mee. Want sinds die 26ste van mei trok ik er elke dag op uit. Soms vroeg in verband met een ontbijtje maar vaker later op de dag, om vervolgens, na het avondeten weer op de basis terug te keren. Uiteraard heb ik weer veel meegemaakt. Maar ook veel ijs verkocht en heb ik ook weer eens crêpes mogen bakken. Naast de ijsverkoop uiteraard ook de Hamburgerverkoop voortgezet. Erg intensief. Het vraagt veel van mij. En al helemaal wanneer je naast dit alles ook nog een Kinderdag de grond moet uitstampen. Vooral lastig omdat pas laat bekend werd dat Kinderdag weer doorgang kon vinden en wij daarom veel werk moesten verzetten waar we in normale omstandigheden maanden de tijd voor hadden. Het vergt dan ook veel van de organisatie-leden van Kinderdag. Maar we zijn nu op het punt dat alles klaar is voor het aanvragen van de benodigde vergunning. En deze moet deze week zijn ingediend anders zijn we te laat. 
Zo close was het dus allemaal. Overigens is er een website gelanceerd voor Kinderdag!
De link; www.frankyskinderdag.nl 

   Op de Bornsche Maten houdt iedereen
   van ijs!

Gisteren had ik 5 ontbijtmandjes in nog geen twee uur. Het Afbakken van de broodjes duurt met deze aantallen altijd vrij lang en dus stond ik op vaderdagochtend rond 6.30 uur naast mijn bed. Bezorgde alle ontbijtjes op tijd maar merkte tijdens het bezorgen wel dat ik behoorlijk vermoeid was geraakt. De dagen van hitte had daaraan een grote bijdrage geleverd. Omdat ik nog een opdracht had met ijs, vertrok ik na een uitgebeid en verlaat ontbijt, aangeboden door mijn vrouw omdat het vaderdag was, naar het buurtfeest waar ik voor een ieder ijs mocht opscheppen. Eénmaal thuis voelde ik dat het niet meer ging. Nam mij voor om de rest van de dag niets meer te doen en plofte neer in mijn stoel.

De nachtrust welke vervolgens volgde was lang en goed. De regen welke bij het ontwaken viel kletterde tegen de ramen en het dak en gaven mij een rustgevend gevoel. Want een dag regen is voor mij, na deze afgelopen periode, echt wel een zegen!
Even niets, even geen werk. En dus verplicht uitrusten. Een normale werknemer heeft altijd weekend. Maar ik niet. Ik moest door. Door met ijsrijden, door met hamburgers, crêpes en door met ontbijtjes. En dan ook nog druk met Kinderdag in een periode waar het werk extra zwaar werd door de warmte. Maar door deze periode van mooi en warm weer en dus werken heb ik nu weer een supergezond en sterk bedrijf. Hoe anders was dat voor 26 mei? Toen de regen onophoudelijk was blijven vallen en er van een voorjaar totaal geen sprake was. 

   Opdracht te Enschede

   Crêpes bakken bij TMZ het Hof 

Rust dus. Blij toe. Gisteren was ik echt helemaal op. Blij een goede nachtrust te hebben gehad. Ik heb de tank weer kunnen vullen. Nu de Kinderdag perikelen wat minder worden, de rust in mijn hoofd (inzake voortgang FF) wat terugkeert, moeten we nu slechts wat fysieke rust nemen. Omdat er thans een zeer zware periode op de agenda staat. Veel opdrachten in de komende twee a drie weken. Het zal allemaal wel goedkomen.

Morgen (dinsdag) volgt eerst Phizer 2. Hebben we dat ook weer gehad. Om daarna gelijk weer een opdracht te verwerken. Maar dat is morgen.
Nu hebben we een echte rustdag.

In de afgelopen week viel de sterfdag van mijn moeder. En naamgeefster van mijn stichting. Mijn moeder aan wie ik zoveel te danken heb. Aan wie wij als kinderen veel te danken hebben. Ze was er altijd voor ons. Het is jammer dat zij al zo vroeg in haar leven met dementie te maken kreeg. En met de dagen welke volgden slechter werd. Toch zou het proces van haar ziekte nog jaren duren. En ze niet meer uit bed kwam. Elke week bezocht ik haar. Mijn vader ging elke dag drie keer op visite. Zo gek als hij nog op zijn Nelly was. Maar je zag ook het verdriet. Zelf heb ik ook veel verdriet gekend wanneer ik bij haar op bezoek was. Dan was ik alleen met haar en lag ik naast haar op bed. En vroeg ik God waarom mijn moeder dit lot moest ondergaan? En waarom mijn vader zo gekweld werd? Waarom?
Dit had de moeder der moeders niet verdiend! Altijd zichzelf wegcijferend en iedereen helpende. Kinderen, naast haar eigen kinderen, in haar huis opnemen zodat ze rustig konden bijkomen. Bejaardentehuizen bezoeken om daar te helpen. Niets was haar teveel. Maar als moeder was ze de allerliefste en beste moeder. Nooit zal ik haar vergeten. 
Moeder overleed in 2011, op de 15e van juni. Nu 10 jaar geleden. Ik herinner mij het nog goed. Ik was erbij toen ze overging. Met mijn vader en oudste zus. Het was een bijzonder moment. En gek genoeg ook een mooi moment. Even na 15.00 uur. Het tijdstip waarop ik afgelopen dinsdag even halt hield. Om even te herdenken wat 10 jaar geleden als bevrijdend had aangevoeld. Het overlijden van mijn moeder. Weg uit die krankzinnige ziekte, bevrijd zijn van alle pijn. En rust krijgen. Rust die ze na 10 jaar van dementie zo had verdiend. Haar hart was sterk geweest. Overleefde vele TIA 's. Maar nu sliep ze in, vreedzaam en rustig. Het was zelfs zo mooi gegaan dat wij ons afvroegen of ze nu haar laatste adem had uitgeblazen.
Dat bleek uiteraard daarna heel gauw. Opluchting was er voor ons drieën. Mijn vader stak kort daarna buiten een sigaret op. En ik rookte mee. Je zag niets aan hem. Kon niet precies inschatten wat hij voelde en dus vroeg ik het maar. 'Hoe voel je je pa?'. Zijn antwoord was te verwachten; 'Opgelucht, opgelucht dat ze nu rust heeft'. En ik begreep zijn woorden. Na jaren van achteruitgang, momenten dat we dachten dat haar leven aan het einde was gekomen en haar pijn, was er geen ruimte voor verdriet. Maar voor pure opluchting. Het verdriet kwam ook later niet echt meer. We hadden als directe familie (vader, broers en zussen) natuurlijk al eerder afscheid genomen tijdens het proces van haar ziekte. Daar heb ik ook het echte verdriet gevoeld. Vooral als ik in mijn eentje van Hilversum, daar waar ze woonde, naar Hengelo reed, huilde ik soms minuten lang achtereen omdat ik maar niet kon begrijpen waarom God niet ingreep. 

10 jaar geleden alweer. Een mooi mens. Een mooi stel. En met de Stichting Nellly proberen we nu haar goede karakter vorm te geven. Zij hielp en wij zullen helpen. En hebben we dat alweer een aantal keren gedaan. 
Maar het moet meer en meer. Genoeg gevallen die moeten worden geholpen. 
De armoede is te zien. En daar kunnen we soms iets betekenen.
Daarvoor is dus ook die Kinderdag. Daar moet de Stichting met name haar inkomsten krijgen.
Laten we hopen dat het 12 september mooi weer wordt. En dat de Stichting weer wordt gespekt. 
De drukke weken zijn aanstaande. Met een paar momenten van rust moet het weer gaan lukken. Daarna volgt de vakantie periode en is de feitelijke drukte van het voorseizoen alweer voorbij.
Dan stappen we het tweede en laatste deel van het seizoen alweer in.
Om even bij mijn moeder te blijven;

Zij zei altijd;
"Borst vooruit, schouders naar achteren en gaan!"

Laten we dat dan ook maar doen!

Tot volgende week!

Frank Boereboom 
Frankys Food 
Hengelo 

Reacties

Populaire posts