33. De aanhouder wint altijd!

Het is vandaag maandag 21 juli en ik heb tot nog toe nog altijd geen nieuw hoofdstuk kunnen toevoegen aan mijn blog. En dat ik daarmee nu dan eindelijk ben gestart vertelt eigenlijk hoe druk ik dit weekend ben geweest.  Familiezaken hielden mij van de weg. Zaterdag ben ik op visite geweest bij mijn vader, iets wat ik om de week doe en op zondag had ik een verjaardag te vieren in het zuiden des lands, in Limburg. En zo was er geen ijsverkoop op de dagen dat ik normaliter met ijs rond rijd. En eigenlijk vond ik het ook niet zo erg, want het was dit weekend eigenlijk veel te warm. Ik heb nog wel ijs verkocht dit weekend, maar dat was als compensatie op vrijdagavond op mijn eigen tuindorp en op zaterdagavond nog bij een verjaardagsfeest bij mensen die op de Berflo Es wonen. De omzetten waren natuurlijk niet zo goed als anders, maar er was nu eenmaal niets aan te doen. Ook een ijscoman heeft nu eenmaal zijn familie verplichtingen.

En dus bleef het dit weekend meer bij de randzaken als het ijsrijden zelf. Maar daar valt dan ook wel heel veel over te melden. Want, deze ijscoman had al heel vaak aan de Tubantia, de lokale betaalde krant, laten weten dat het zoveel leuker was om te schrijven over positieve zaken als ijsverkoop dan over die vreselijke ellende in de wereld. En elke keer twitterde ik dat berichtje opnieuw richting de redactie van de Tubantia. En omdat ik volhardend ben en de berichten maar bleef versturen (lees tweete), kwam dan eindelijk een antwoord van de Tubantia! Ze wilden mij hebben in hun krant! En daar was ik uiteraard heel blij mee, want daar was het mij natuurlijk al heel lang om te doen geweest. En zo werden er eerst, vorige week zaterdag, al tig foto's gemaakt alvorens ik met ijskar de wijk in trok, en later die week dan ook nog dat interview. Ik had voor het gesprek reeds bepaald dat ik dat interview op neutraal terrein zou doen en had gekozen voor mijn meest geliefde plek, het tuindorp hotel. Eenmaal in het interview bleef ik maar gaan. Volgens mij hoorde de verslaggever een volslagen vakidioot. Een ijscoboer vol met enthousiasme en met een gedrevenheid die niet vaak voor moest komen, gezien de interesse van de verslaggever welke steeds grotere vormen aannam. Ook hij ging er in mee en vroeg mij de oren van de kop. Tja, en nou bezit ik ook nog eens grote oren, afijn, na het gesprek, een anderhalf uur en een paar wijntjes later, scheidde onze wegen. Hij meldde mij nog even dat het artikel later in de week in de krant zou komen te staan.

En toen werd het dus zaterdag. De warmste van dit jaar. Ik zou die dag dus naar mijn vader gaan en moest dus nog tanken. Ik kwam net uit bed toen mijn telefoon meldde dat er een bericht binnenkwam. Ik aarzelde geen moment dus pakte mijn mobiel op. Ik zag dat een vriend mij had geappt.  Hij complimenteerde mij via dat whats app berichtje met het artikel over mijn bedrijfje wat dus die morgen in de krant stond. Uiteraard was ik erg nieuwsgierig maar ik had geen krant. Ik was geen abonnee. En dus trok ik snel mijn kleren aan en reed richting de pomp, waar ik toch al heen moest om te tanken. Eénmaal bij de kassa bleek de krant te zijn uitverkocht. En dat was dus balen. Op naar het volgende pompstation dan maar. Maar ook daar was de krant uitverkocht! Hé, hoe kan dat nou? was de gedachte. Misschien was het wel stukje wel heeeel erg interessant waardoor de krant was uitverkocht, haha. Gelukkig vond ik een paar exemplaren bij een laatste pomp. Ik kocht ze allemaal! Gelukkig vergat ik door mijn hoge mate van nieuwsgierigheid niet te tanken.

Toen ik thuiskwam heb ik het artikel kunnen lezen en was ik erg tevreden en trots. Het stond er precies zoals ik had gewild. Een heus groot compliment voor de verslaggever.  Het geheel was ook nog eens mooi aangevuld met foto. En het stukje redactioneel was ook nog niet eens zo klein!  Apetrots liet ik het die dag aan een ieder zien. En allemaal waren ze onder de indruk, of deden ze in ieder geval hun best dat te doen voorkomen.
Het werd later zelfs nog mooier, want via twitter, facebook en zelfs de App kwamen heel veel complimenten binnen. En ik moet eerlijk zijn, het streelde mij enorm!

Het is nu maandag en ik ben er nog steeds beduusd van. Ook al omdat de reacties nog altijd binnenkomen.
Niet meer zo snel achter elkaar, maar toch.

Ik ga zien wat het me brengt.
Voorlopig is het allemaal erg mooi en leuk.
En ben ik dus apetrots! Apetrots,  omdat ik mooie en leuke reclame heb gekregen (Dank Bob Gevers). Maar ook trots omdat mijn helaas te vroeg overleden lieve moeder, welke mij altijd leerde niet op te geven onder het mom van: "de aanhouder wint", mij met die wijze lessen zover heeft weten te krijgen nooit op te geven en te vechten voor die zaken die belangrijk zijn voor mij. En natuurlijk ben ik ook trots op alle gebeurtenissen sinds het artikel in de krant heeft gestaan.

later meer...

Frank Boereboom