31. Drukke tijden

Het is zondag 6 juli en ik ben ziek. En ik baal als een stekker.  Ik ben namelijk nooit ziek. En eigenlijk is ziek ook een raar woord voor datgene wat mij van de straat houdt. Een opspelige kies, een verdomd pijnlijke kies, zegt misschien iets meer, is de oorzaak! En het lijkt maar niet beter te worden. Ik slik mij een ongeluk aan die pijnstillers,  terwijl ik nu al weet dat dit nog een veel pijnlijker staartje gaat krijgen. Pijnlijker dus als wat ik nu doormaak. Maar wat moet, moet! Ik ga zien hoe ik de komende nacht door ga komen. Die zal allesbepalend zijn voor mijn beslissing.  Afgelopen vrijdag was ik al bij de tandartspraktijk waar mij het nieuws rond de pijnlijke kies werd geopenbaard aan de hand van een inderhaast genomen foto van mijn pijnlijke kies. Zo'n ding wat ze in je mond proppen en waarbij ze daarna nog het lef hebben je te vragen of je stil wil zitten. Bijna kokhalzend lig je in die stoel wanneer een kleine tik verraadt dat de foto is genomen. En dan is daar ineens het hoge woord. Een fikse ontsteking!
Een behandeling aan het wortelkanaal is datgene waar ik nu voor sta.
Waar ik dus al bang voor was is dus met die akelige foto bekend geworden.  Ik heb het al eens meegemaakt.  Kost een beetje,  maar dan heb je ook wat. En dat is in ieder geval ook pijn. Uiteindelijk zal het na enige tijd natuurlijk pijnloos worden. En daar gaat het natuurlijk wel om. Na de uitwisseling van de informatie door de dienstdoende tandarts blijkt dat ik niet snel geholpen kan worden. "Maar de pijn dan?" vroeg ik de tandarts. Ik had niets aan paracetamol. Het hielp echt geen ene moer. Ze schreef mij medicijnen voor die de ontsteking moesten remmen en ik kreeg echte pijnstillers. Vrijdag  kon ik dus niet geholpen worden en sterker nog; komende week ook nog niet! Maar dat zal ik bij blijvende pijn natuurlijk niet accepteren!

Het was de reden dat ik vandaag niet kon uitrijden.  En natuurlijk baal ik daar nog het meeste van. Het was redelijk mooi weer en ik weet wanneer ik gemist word.
Maar er was geen andere keus. De pijnlijke kies was te pijnlijk. Mijn humeur, meestal uitstekend,  dus ook al niet te best. En dat gaat niet samen met ijsverkoop en dus besloot ik in alle vroegte mijn klanten via facebook te informeren.  En dat was, gezien het weerbeeld op dat moment,  vreselijk moeilijk. Maar...het moest.

De week die ik hiermee afsloot was een behoorlijk drukke week geweest.  Eerst had ik een afspraak bij een wijkgenoot,  die mij had gevraagd langs te komen om zijn gasten op zijn barbecue te voorzien van ijs. En toen de woensdag kwam moest ik zelfs twee keer optreden.  Eenmaal op een basisschool en de andere keer bij het Kulturhus te Borne.  De donderdag deden we dit programma nogmaals. Ook eerst weer op een basisschool en in de avond weer op het Kulturhus. De basisscholen omdat het seizoen werd afgesloten.  Op het Kulturhus omdat daar op beiden avonden geslaagden werden getrakteerd op ijs.
Hoe het ook zij, het waren allemaal geweldige opdrachten om te mogen doen. Vermoeiend was het allemaal echter wel.

Desondanks had ik vrijdag na mijn tandarts bezoek weer reden om optimistisch te zijn. De pijn leek minder en de vermoeidheid was ook net even weg, althans zo leek het.  En dus trok ik met mijn karretje diezelfde avond nog de wijk in. Gaandeweg kreeg ik door dat mensen de vermoeidheid van mijn gezicht lazen. Sommigen zeiden het zelfs!

Opnieuw kwam ik moe maar voldaan thuis. Het was namelijk best goed gegaan kwa omzet. En dus ging ik na de uiterst vermoeide week eindelijk rusten.

En toen kwam de pijn. Als dankbetuiging op de roofbouw welke ik schijnbaar had gepleegd op mijn lichaam. En die verdomde pijn deed mij beseffen dat ik ook maar mens ben. En ondanks dat het maar kiespijn is die ik in al MIJN wijsheid ook had kunnen krijgen in rustige tijden, deed het mij uiteindelijk wel denken dat mijn vrouw wel weer gelijk zal hebben  gehad toen ze me zei dat ik ook te druk was geweest. Ik moet ook toegeven dat ik wel heel veel uren heb gedraaid, tenslotte werk ik ook nog gewoon 40 werkuren bij mijn baas. De pijn bleef onverminderd erg en bovendien dus tot op dit moment. Morgen gaan we kijken wat te doen.

We zullen zien wat er gaat gebeuren.

Tot later...

Frank Boereboom