41. Het naderende afscheid.

Het is zondagavond en met dat de ene week is afgesloten staat de volgende alweer voor me. Een prachtige week zoals het er nu naar uitziet. Mooi weer gaan mij waarschijnlijk nog een paar goede dagen opleveren. Ben benieuwd! De afgelopen week stond het klokje even stil. Want de kopregel "het naderende afscheid" betreft de ijsverkopen. Maar zoals verwacht heeft ons gezin van de week afscheid moeten nemen  van onze trouwe viervoeter Charlie. Vooraf had ik nog gedacht dat het mij niet zo erg zou raken, maar ik had het behoorlijk mis. Het is uiteindelijk toch keihard bij mij binnengekomen. Het verdriet beperkte zich  dan wel tot een paar tranen, maar het gemis is groot. Charlie heeft het goed gehad, daarover geen enkele twijfel, maar hij gaf ook zoveel terug. En dat zullen wij als gezin vreselijk gaan missen. 14 jaar is niet niks. Het is een familielid, een echte huisgenoot geweest. Ik hoop dat hij rust vindt in de hondenhemel. Want dat hij daar nu zal zijn opgenomen staat buiten kijf, dat heeft die lieve hond absoluut verdiend! Wat rest is de leegte. Een leegte die hopelijk nog een beetje opgevuld kan worden met onze tweede schapendoes, Sam! Ook al zo'n lieve hond. We zullen het gaan zien.

In al dat geweld van de afgelopen week was daar ook nog het ijsrijden. Zo ging ik woensdagavond,  voorzien van de werkende parasolverlichting de Bloemenbuurt in.  Het was wederom een succesvolle rondgang. Toch was ik ook een beetje onzeker geworden. Niet over het ijs, of over mijn werk zoals ik dat doe, maar wel over het rijden in de avonduren.  Het wordt gewoonweg te donker. En daarmee maakt het gebruik van de bel zoals ik dat doe dat ik mensen (lees kinderen) wakkerschud. En kan dat nog?
Tuurlijk, ik sta in mijn recht. Maar mijn gevoel botst met mijn rechten. En dus was ik er na thuiskomst niet geheel gerust op.
Zeker ook omdat de volgende avondrit zich alweer aandiende.

De vrijdag reed ik namelijk ook een avondrit. Het werd een heuze martelgang. De mensen die ijs bestelden vonden mijn komst geweldig. Maar er waren veel minder klanten dan voorheen. Wel zag en hoordde ik mensen wuiven en roepen dat ik stil moest zijn. Het maakte dat ik tot een besluit moest komen over het avondrijden. Nee. Het kon gewoonweg niet meer. En dat op een avond dat ik ook nog twee ruziënde groepen kinderen uit elkaar haalde. Ik stopte bij de speeltuin op de Nijverheid, omdat 1 van de kinderen vroeg of ik even wilde helpen.  De twee leiders van de groepen verweten elkaar van alles. Maar een oplossing zou er nooit zijn gekomen, dus greep de ijscoman in. Een deel van het gesprek wil ik u niet onthouden;
"Is er al niet genoeg ellende in de wereld?  En is het dan iets teveel gevraagd om leuk met elkander om te gaan?" Het antwoord kwam even snel als verwacht in de vorm: "ja, maar zij...." "Ho ho" zei ik gauw "nu niet terugkomen op wat is gebeurd. Nu vooruitkijken. Ik weet niet wie wat gedaan heeft dus wie gelijk heeft of wie niet, maar wat ik wel weet is dat ik hier zo wegrijd en dat het probleem moet zijn opgelost. Dus...gaan wij elkaar de hand geven? En gaan we dan ook normaal met elkaar om?" De koppies gingen wat hangen en duidelijk was dat ik ze geraakt had. Uiteindelijk gaven ze, hoewel wat onhandig,  elkaar de hand en besloten ze de strijdbijl te begraven.
Ik zei uiteindelijk dat ze allemaal een ijsje kregen om het bestand te vieren en deed er een waarschuwing bij. "Geen ruzie meer,  anders krijg je nooit meer een ijsje van mij, zelfs niet met geld". Daarna haastten ze zich om te gaan spelen en kon ik mijn waardeloze route vervolgen.
Toen ik thuiskwam was ik munt. Teleurgesteld, moe en ontdaan. Ontdaan van een ingezonden briefje wat ik onder ogen kreeg toen ik éénmaal in mijn stoel was beland. Het was een email die via mijn website de weg had gevonden naar mijn inbox. Het briefje had een tekst die er niet om loog. De tekst luidde als volgt;

"Beste Franky,

Je hebt een geweldige leuke fiets met heerlijk ijs.. en het is super dat je zo door de wijk fiets... maar je bel is echt rete-irritant! Kun je niet gewoon zoals elke andere ijscoboer op elke hoek van de straat EVENTJES bellen? Man, je rinkelt continu, zooooo irritant! "

Als je dat beloofd, beloof ik vaker een ijsje bij je te komen eten ;)

Groetjes xxxxx"

Mijn avond was nu definitief naar de filistijnen!  Moe en teleurgesteld ging ik mijn bed in en wist ik dat de dag die zou komen nog vervelender zou gaan worden. Die dag zou het einde brengen aan het leven van onze 14 jarige schapendoes  Charlie. Alsof het bewust achter elkaar was geplakt!

Ik nam die avond ook een besluit. En...het was een verdomd moeilijk besluit. Maar ik stond er wel voor 100 procent achter. Ik zou niet meer gaan rijden op avonden. Het is gewoon niet meer te doen. Ik ga nog 1x op de Bloemenbuurt rijden om fatsoenlijk afscheid te kunnen nemen van de lieve mensen aldaar en dan stop ik ook met die wijk voor dit seizoen!

Zaterdag was dus de dag waar we heel erg tegenop hadden gezien. We wisten dat die kwam. En éénmaal wakker wisten wij; het is zover! Voor we het wisten was Charlie er niet meer. En moesten we weer omschakelen. Het leven gaat tenslotte door. En dus reisde ik af naar mijn vader die ik 1x per 14 dagen bezoek. In Hilversum vond ik wat rust. Ook wat medeleven.  Het was rustgevend geweest. Wat een lieve vader heb ik toch! Ik moest wel vroeger dan anders weer naar huis, want er stonden nog twee feesten op de agenda. Later die avond verkocht ik met een naar gevoel ijs op twee verschillende feesten. Ik deed mijn best vrolijk te zijn en volgens mij lukte het ook nog.

Zondagochtend werden wij voor het eerst wakker zonder de aanwezigheid van Charlie.  Het doet vreemd aan. Maar we weten ook, het is en was het beste wat we konden doen. Charlie is begraven.  En Sam is nu onze enige schapendoes. Opgelucht verdrietig. Dat is wat ik voel.

Vandaag heb ik mijn route gereden op
Tuindorp. En vooraf wist ik dat ik het zwaar zou krijgen. In de binnenstad is een mooi programma als het modespektakel. En daartegen valt niet te concurreren.  Het geeft niet. Mijn ronde zal toch kort zijn vanwege de laatste privé ontwikkelingen.  Bovendien ben ik inmiddels wel op de hoogte van wat ik wel of niet kan verwachten met de activiteiten in de binnenstad.  Volgende week zondag is er kermis. En ook dan zal de omzet gaan tegenvallen.  Kan gewoon niet anders. Maar toch zal ik er zijn! Netjes mijn seizoen afmakend. Ik zet wel een onverwachts wapen in. En dat wapen heet: cookie caramel. Volgend weekend dus!
De rit verliep dus rustig. Leuk was het ijsje dat ik aan mijn inmiddels grote vriendin kon geven namens haar vader. Romy (foto) stond al ver voor mijn komst in haar straat te wachten op haar ijsje. Toen de kar in haar gezichtsveld kwam begon ze te springen en te juichen. Toen ze op de kar plaats mocht nemen was ze blij, maar toen ze haar ijsje kreeg, dolgelukkig.  Wat is het toch fijn een kind zo verschrikkelijk blij te zien. Heerlijk! Of het kopje koffie dat ik iets eerder op de dag aangeboden kreeg van een wijkgenoot en bovendien klant. We hebben onder het genot van datzelfde kopje koffie even lekker gesproken over de zakelijke kant van het ijsrijden. Ook leuk om Remco Pasveer een ijsje te hebben verkocht. Of het biertje wat ik weer van een andere wijkgenoot kreeg, zo bijna aan het einde van de rit. De rit eindigde zoals verwacht vroeger dan normaal. Maar het moet gezegd.  Ben toch blij dat ik onder de omstandigheden heb gereden. En ook was ik blij weer op de basis te zijn. Nu kan het rouwproces zijn tijd krijgen.

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Franky's ijs