43. Het afscheid!

De strijd is gestreden! Het ijs verkocht! De ijskar staat, alhoewel we morgen nog 1x moeten optreden, in de remise. Nog 1x wordt de vrieskist diep ingevroren en dan is het echt klaar. Morgen gaan we nog naar Amersfoort. Daar zijn we te gast op een feestje van de ABN AMRO bank. Maar hier in Hengelo zijn vandaag de laatste officiële ijsjes van het seizoen verkocht. En ik gebruik het woord officiëel, omdat ik mogelijk nog in november deelneem aan aktiviteiten in het kader van Halloween.
De dag van gisteren, toen ik mijn afscheid op de Berflo Es nam, was  erg indrukwekkend geweest. Na vele dankbetuigingen en heel veel ijs lichter keerde ik later dan gepland terug op de basis. Een mooie foto, via facebook tot mij gekomen, was daarvan het tastbare bewijs. De foto plaats ik hieronder ter verduidelijking. De route was wat later dan normaal in verband met een straatfeest halverwege de route. Het was een prima onderbreking geweest waar ik overigens even lekker tot rust was gekomen, na het scheppen van vele ijsjes. Het door de organisatie aangeboden lekkere biertje was trouwens ook heel erg welkom. Het was namelijk prachtig en warm weer. Na het straatfeest vervolgde ik mijn route op de Berflo Es. En verkocht ik nog redelijk tot goed. Het afscheid was bekendgemaakt op facebook en de vaste klanten begrepen goed dat dit de laatste kans was om via Franky's ijs, althans voor dit seizoen, nog aan ijs te komen. Het mooie van deze dag was wel het jonge klantje van ongeveer 10 jaar. Hij bestelde een ijsje en zijn maatje, een even zo oud jongetje, wilde er ook eentje, maar zijn moeder  wilde er geen geld aan uitgeven. Zijn 'welgestelde' maatje kon het kennelijk niet aanzien en gaf zijn vriendje een 2 euro muntstuk, opdat hij toch een ijsje kon kopen. Het gebaar beviel mij enorm. Ik kon het dan ook niet laten de gulle gever een bolletje extra op te scheppen en erbij te vermelden dat ik het echt fantastisch vond wat hij voor zijn vriendje had gedaan. De route was uiteindelijk nog redelijk binnen de tijd afgerond. Het was een superdag geweest!

De Berflo Es is een bijzondere wijk. Er zijn hier veel verschillen in lagen van de bevolking. Op het ene moment rijd je in een mooie buurt, het andere in een wat mindere buurt. En ik kan u met recht zeggen, dat ik mij nergens in de Berflo Es, onveilig heb gevoeld. Sterker nog, het zijn allemaal prachtige mensen! De route is wel de zwaarste van alle routes die ik dit jaar heb gereden. Heel vaak rijd ik omhoog en gevoelsmatig maar weinig omlaag. Kortom een zware rit. De wijk werd 1x in de twee weken bezocht en wanneer je dit meeneemt in de uiteindelijke beoordeling, mag en kan ik niet ontevreden zijn. En...dat ben ik ook niet!
Hier kom ik volgend seizoen ook weer graag terug! De route zal wel worden aangepast. Uiteraard krijgt een ieder die dit aangaat een nieuwe route beschrijving wanneer het zover is.

De zondag kenmerkte zich door het echte afscheid. Op tuindorp zou ik mijn laatste officiële rit van dit seizoen rijden. En ook afscheid nemen van Romy. Mijn grote kleine vriendin. Ik wist dat het moment zou komen, maar daarvoor zou ik eerst vele ijsjes verkopen. Ook tijdens dat deel werd ik steeds bedankt voor mijn werk het afgelopen seizoen. De vele fooien en handen maakte mij duidelijk dat mijn aanwezigheid erg op prijs was gesteld. Uiteraard vond ik dat erg leuk. Het hield mijn gedachten weg bij dat moment wat komen zou. Maar toen was het moment daar toch. Ik had er behoorlijk tegenop gezien, want ik wist "dit wordt speciaal". En het werd speciaal. In mijn ooghoek zag ik haar al ver van mij vandaan, dat wel, staan. Ze sprong op en ze juichte toen ze zag dat de ijskar zich weer in haar richting bewoog. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat Romy een kadootje in haar hand had. Ik was behoorlijk onder de indruk. Ik moest het kadootje openmaken, want het was voor mij. Hoe bijzonder! Nadat ik de ijsjes had geschept was het echt even moeilijk. Ik zei haar dat ik volgend jaar weer terug zou komen en dat ik dan weer met lekkere ijsjes langs  zou komen. Ondanks dat gegeven zag ik toch een klein beetje verwarring. Ik stapte op mijn fiets en wat ik niet had verwacht gebeurde toch; Uit mijn ogen zochten tranen een weg naar beneden. Ik had zo gezegd verdriet. Een emotioneel moment. Ik weet zeker dat niemand het heeft gezien, maar de tranen waren echt. Echt gemeend ook! De gedachte dat zo'n lief klein meisje nu heel lang moest gaan wachten op iets wat voor haar een wekelijkse onderbreking was,  maakte het gewoonweg ondraaglijk voor mij. De route moest vervolgd worden en werd vervolgd. Het duurde maar even of er was al weer afleiding. De route kende vele mooie momenten. Zo ontmoette ik een oud werkneemster van mij, nog van uit de Cherry tijd. Na te zijn bijgekletst werd de route weer hervat. Een route die steeds meer achter op schema zou gaan lopen. Uiteindelijk werd ik op het laatst nog voorzien van een heerlijk biertje. Dit biertje krijg ik altijd op dat punt om even bij te komen. Een foto van dit rustpunt sluit ik ook hierbij in. De tocht eindigde veel later dan normaal in verband met de vele dankbetuigingen.
Eenmaal thuis viel er veel van de spanning af. Het zat erop. Het was klaar.
Tuindorp is mijn wijk. De wijk waarin ik zelf woonachtig ben. Het is het mooist bewaarde tuindorp van Nederland. Ik ben er trots op hier te wonen en met de ijskar te rijden. Hier is het begonnen en hier ook zal het altijd eindigen. De mensen kennen mij en ik hun.
Ik kom ook hier volgend jaar terug en het is hier waar ik mijn seizoens opening ook weer zal hebben. Daarvoor leent deze wijk zich ook goed.
Ik kom volgende week met mijn laatste hoofdstuk voor wat betreft dit seizoen.

Of ik verder blijf schrijven in mijn blog weet ik nog niet.
Eerst maar eens uitrusten.

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Frankys ijs