45. Tsjechië

Het is zondag 12 oktober 2014. En bijna alle zaken rond het ijs horen nu tijdelijk tot het verleden. Alhoewel ik nog wel een omzetbelastingaangifte moet doen en zeer waarschijnlijk dit jaar ook nog een paar keer met de ijskar de weg opga. Zo wie zo met Halloween. En wellicht nog een keer. Maar die keer hou ik voor mezelf, althans voorlopig. Ook moet ik nog de prijs overhandigen aan diegene die gewonnen heeft met de foto prijsvraag. Dat zal over ruim een week gaan plaatsvinden.

Nu ben ik op vakantie in Tsjechië. Samen met vrouw en de twee jongsten van ons gezin. We zitten in Starkov. Dat is, kan ik u meededelen, in een soort niemandsland. Het ligt net onder de Poolse grens, ongeveer in het midden van Tsjechië. Het heeft ons gisteren enorm veel moeite gekost om er te komen. Het was op een gegeven moment zelfs niet leuk meer! We verlieten Hengelo rond half 6 in de morgen. En toen we arriveerden klokten wij bijna half 6 laat in de middag!  Bijna 12 uur later dus!!!
Behoudens tanken heb ik notabene vrijwel continu de poot op het gaspedaal gehad. Maar in het grensgebied Polen/Tsjechië waren wij ineens verdwaald. Mijn navigatie op de telefoon deed het om onverklaarbare redenen ineens niet meer en dus waren wij aangewezen op een kaart. Een kaart die we ergens moesten hebben, maar die wij na minuten lang zoeken nog niet hadden gevonden. En dus bleef er niet veel anders over dan op het gevoel te gaan rijden zolang er geen kaart voorhanden was en dus doolden we maar wat rond door Polen met enige aan zekerheid grenzende vermoeden richting Tsjechië te rijden. Niet onaardig, maar, zo vermoedde ik, hadden we het eigenlijk allemaal wel gehad met dat toeren, zeker wist ik in ieder geval; IK had genoeg van dat rijden! Tsjechië bereikten we op een gegeven moment in ieder geval wel. Nu moesten we op zoek naar een kaart. Nadat we eindelijk in een grote plaats kwamen, waar ook een fatsoenlijk tankstation stond konden wij dan eindelijk een kaart kopen en een autobaanvignet, dat we ook nog nodig hebben voor de komende dagen op Tsjechisch grondgebied. Met de aangeschafte wegenkaart konden we dan eindelijk de juiste richting bepalen en zo kwamen wij dan toch nog, enigszins verlaat dus, op ons vakantieadres aan.
Daar aangekomen bleek de receptioniste al heel lang op ons te wachten, maar dat vond ze niet erg zei ze. Haar gezicht veraadde anders. We schreven ons in en kregen te horen dat wij de enige gasten op het terrein waren deze week. Op zich niet vreemd en ook niet onaardig, tenslotte kunnen wij nu van sommige facaliteiten gebruik maken zonder rekening te moeten houden met anderen (speelvelden), maar het nadeel is weer dat wij bij andere facaliteiten (bijvoorbeeld, het restaurant) geen toegang hebben vanwege de rust op het park en dat is natuurlijk wel jammer.

En dus gingen wij naar het door de receptioniste aanbevolen restaurant, zo'n anderhalve km van het huisje. En dat leek meer op een kantine dan een restaurant, maar gezellig was het wel. Tussen het plaatselijke brandweerkorps aten wij ons maaltje. Een inderhaast bijgezet tafeltje was vlak daarvoor in orde gemaakt, want eigenlijk waren ze volgeboekt. Een biertje gaf ik nog aan een oudere man, omdat ie mij iets van zijn eten liet proeven. Het was gewoon gezellig, en ondanks het vele geroezemoes van de vele gasten konden we heerlijk tot rust komen. Ik heb mij net als mijn vrouw en kinderen tegoed gedaan aan een heerlijke maaltijd voor weinig. Een indicatie;  4 halve liters bier, 3 cola, 2 biefstuk friet, 1 Schnitzel friet en 1x Varkenshaas met friet voor maar 37 euro!!! Na het eten zijn we weer naar ons huisje gereden en gaan  rusten van de rit die dus veel te lang had geduurd. Het kostte ons allemaal weinig moeite om de slaap te vatten.

Vandaag zijn we nadat een ieder goed was uitgerust naar een park gegaan waar rotsen menig buitenlandse en overigens ook binnenlandse toeristen bezighielden. Foto's werden bijna overal gemaakt. Het was druk want het was weekend en werkelijk prachtig weer!  De vele huisjes onderweg naar het park én de leuke dorpjes deden ons hart steeds sneller kloppen.  Tsjechië is meer dan eens onze vakantiebestemming geweest. En altijd zag ik er wel enige armoede. Nu heb ik gezien dat Tsjechië een heel stuk vooruit is gegaan, sinds ons laatste bezoek. En ja, als de Tsjechische nationale voetbalploeg ook nog eens ons vlaggenschip (Nl-elftal) weet te verslaan, dan wordt het allemaal nog duidelijker.

De laatste keer dat we in dit land waren is alweer een paar jaar geleden. Toen verbleven wij in Zuid Bohemen. En ook toen al was de vooruitgang zichtbaar ten opzichte van eerdere reizen naar dit "kleine Oostenrijk", want zo noem ik het altijd. De zichtbare positieve veranderingen zijn een reden om Tsjechië meer dan anders serieuzer te gaan nemen. Wellicht dat we hier ooit een leuk huisje tegenkomen. Niet om er te wonen, maar om vakanties door te brengen. Het is al jaren een goed verstopte wens geweest. Wie weet wat de toekomst brengen zal. Onze kennis van Tsjechië is al behoorlijk,  maar kan nog beter. Voorlopig zullen wij het moeten doen met de vakanties zoals deze! Niks, maar dan ook helemaal niks mis mee.
Vandaag was een superdag.  Eens zien wat de rest van de week brengen zal.

Tot later
Frank Boereboom