2015-34. Het ontslag.

Ik had het zien aankomen. Weken, nee maandenlang was er totaal geen drukte binnen de muren van het pand van mijn werkgever. Het kon dan ook niet uitblijven.  Alustar Wheels, mijn werkgever en onderdeel van een groter geheel werd door de grote baas geen tijd meer gegund voor een wederopstanding als zou die er ooit nog komen. En daarom werden alle 9 personeelsleden om bedrijfseconomische redenen ontslagen. En erger nog, al heel snel staan we op straat. Ondanks het feit dat ik het al aan voelde komen is mijn wereld  compleet ingestort sinds afgelopen woensdag 15.10 uur, toen de onheilstijding door een één of andere hoge piet, nee geen zwarte, werd gepleegd. Krijg er maar geen rust van. Slaap slecht. Eet slecht. En ben enorm onrustig. 
Ik begrijp dat een aandachtig lezer zou denken....; als je het nou voelde aankomen, waarom ben je daar dan nog? Goede vraag met een evengoed antwoord: er werd ten tijde van de teloorgang gesproken over een overname door een ander bedrijf en over een soort van doorstart. En daar was eigenlijk het wachten op. Ook van mijn directeur. Maar de hoge en dus niet zwarte piet besloot de stekker er dus vroegtijdig en tegen alle verwachtingen in, uit te trekken. En dan komt dat dus extra hard aan.

Ooit, 9 jaar geleden, toen ik ook al om pech, want zo noem ik dit maar, geen werk had, werd ik zomaar gevraagd of ik even bij Alustar wilde komen helpen de wintermaanden door te komen. Te weinig personeel en teveel werk met al die winterbanden. Omdat ik toen ook zonder werk zat greep ik de kans. 4 a 5 maanden werden 9 jaar. Ik werkte zo hard dat de vorige baas mij niet meer kwijt wilde. En promoveerde ik van tijdelijke hulp naar vaste medewerker om uiteindelijk hoofd magazijn te worden. En nu worden we afgedankt en staan we per 1 december a.s. op straat. Ik ben immer positief. Niemand kan dat ontkennen. Maar ik kan gewoon niet geloven dat ik  buiten de boot ga vallen. En dus ga ik solliciteren.  En niet zo zuinig ook. Haast is geboden. Uiteraard hoop ik dat ik weer snel aan het werk ben. En dat ik eens werk mag doen wat ook nog eens leuk vind omdat ik werk met mooie producten /artikelen. Auto velgen, daar waar Alustar in gespecialiseerd was, hebben mij nimmer geboeid. Interesseerde mij echt geen malle moer. Een wiel moet rond zijn. Akkoord. Bij mij blijft het daarbij. Bij zoveel anderen is de schoonheid ervan ook een vereiste. Liefst grote velgen met zo plat mogelijke bandjes. En ik dacht dan, pfffff. Maar ja, ik verdiende er wel geld mee. En daar had ik, net als nu, dringende behoefte aan. En bleef ik Alustar trouw. Zelfs als er een ander bedrijf mij wilde overnemen. Nooit te laat geweest, nauwelijks ziek gemeld. Ook nooit voordelen genoten, immers alu velgen deden mij niks.

Ik moet nog 15 jaar werken en daarom zou het mooi zijn wanneer ik die 15 jaar op een leuke manier mag beleven. Mag werken met leuke mensen in een geweldig bedrijf. Boermarke vind ik zo'n bedrijf. Lekker met ijs bezig zijn. Het zou zo mooi zijn. Maar natuurlijk weet ik dat zoete koekjes niet gebakken worden. Toch komen er nu nieuwe ronden en nieuwe kansen. Afijn mijn leven bij Alustar Wheels is nu definitief voorbij. En het moet gezegd; ondanks dat ik het dus zag aankomen doet het pijn. Heel veel pijn. Geen werk. Ontslag. Voel vernedering.

Sommige klanten van mijn ijs roepen nu dat ik dan maar lekker met ijs moet gaan rijden. En de ontbijtservice verder moet gaan ontwikkelen.  "Dat red jij heus wel".
Maar nee. Dat gaan we dus (nog) niet doen. Dat kan wel wanneer we helemaal hopeloos en radeloos tegelijk zijn. Geen uitweg meer zien. Pas dan worden Franky's ijs en Franky's ontbijtservice professionele ondernemingen. Eerder echt niet. Ik wil niet professioneel worden. Dat zou namelijk betekenen dat ik prijzen moet verhogen. Praatjes moet laten. Andere zaken belangrijker moet achten dan mijn huidige klantenkring. Nu mag alles. Dan MOET alles. Een behoorlijk verschil waar ik eerst heel goed over wens na te denken. Op dit moment heeft dat dan ook mijn laagste prioriteit.  Een baan in loondienstverband de hoogste.
Ik hou mij dan ook sterk aanbevolen. U als lezer kan mij altijd helpen. Ik ben altijd bereikbaar.

Vandaag, zaterdag, was ik als ijscoman behoorlijk actief. Maar eerst moest ik in het Westen des lands nog naar een begrafenis.  En dus moest ik vroeg op. Om half 9 reed ik Hengelo uit om omstreeks 13.45 uur weer terug te keren. Aldaar mij om te kleden en achtereenvolgens in de Maanstraat, Plein 1918 en Anna Bijnstraat buurtfeesten van ijs te voorzien. De mensen op de verschillende buurtfeesten konden de aanwezigheid van de ijscoman wel waarderen. Toen ik na de laatste opdracht  langs het huis van een kind reed waar ik nog een wens in vervulling moest laten gaan aarzelde ik geen seconde en deed het lieve kind haar glutenvrije ijs met glutenvrije wafels.
Weer een kind gelukkig gemaakt.
Het doet me goed te zien hoe blij kinderen zijn met simpele zaken. Ik heb het dan ook met plezier mogen regelen.
De dag omzet is mij tegengevallen. Het past helemaal in deze week.
Ik hoop dat ik morgen meer succes zal hebben.

Zondag

Het begon allemaal om 07.00 uur. Twee ontbijtmandjes voor één gezin moesten om 08.00 uur worden afgeleverd. En uiteraard lukte dat ons prima. Precies om 08.00 uur vertrok ik weer richting huis om zelf even lekker met vrouwlief te ontbijten.  Terwijl we nog aan de koffie zaten kwam het bericht binnen dat we de mandjes konden ophalen. Daar had ik vooraf om gevraagd want er was nog een klant voor ontbijt. En aangezien wij nog niet over meerdere mandjes beschikken was dit de enigste oplossing. En gelukkig kon dit ook omdat er een behoorlijke tijd tussen het eerste en tweede ontbijtje zat. Om 12.00 uur precies  leverde ik het tweede mandje uit. Keurig op tijd!
Snel reed ik vervolgens weer naar huis om de ijskar klaar te maken voor één van de laatste ritten dit seizoen.  Het was prachtig weer. De rit werd een klein feestje.  Ik had het vreselijk naar de zin. Sprak met veel van mijn klanten en hoefde daarom niet vaak aan de dagen die komen zouden te denken. Overigens waren veel mensen begaan met mijn lot. En als ze ergens ook maar hoorden dat er om personeel gevraagd werd,  zouden ze mij dat zo snel mogelijk laten weten.  Hoe lief is dat niet, dat mensen mee willen helpen. Ik voelde in ieder geval veel medeleven.  Ook kwam ik Romy tegen. Romy had mooie nagels omdat ze in het kader van de kinderdag  wenste dat ze haar nagels mocht laten doen. Zichtbaar blij liet ze mij het resultaat zien (foto). Een paar andere meisjes beloonde ik voor het afgeven van hun lange haren voor stichting haarwensen.  Ik vind dat super van de jonge mensen. En dus kregen ze een extra bol ijs (foto). Wat een initiatief! !!
De rit van vandaag was wat ingekort in verband met een feest in de Bloemenbuurt.  De wijk waar ik nu niet meer aktief ben. Een klant had mij gevraagd of ik rond half zeven 16 ijsjes kon komen scheppen.  Uiteraard zijn mijn klanten alles voor mij dus was dat geen enkel probleem. Toen ik daarmee klaar was en alle spullen binnen stonden waren er sinds vanmorgen precies 12 uren voorbij. Een lange dag was ten einde gekomen, maar oh oh oh oh....wat was het weer genieten. Gewoon heerlijk.
De omzet voor dit weekend was goed te noemen. Had beter kunnen zijn maar ik ben gewoon tevreden.

De komende week wordt een spannende week. Uitzoeken wat er gebeuren moet met mijn aanstaande werkloosheid.
Uiteraard ga ik er alles aan doen om te voorkomen dat ik van de uitkering moet rondkomen. Dat heeft namelijk ook direct invloed op het ijsrijden en de ontbijtservice.  Alles kan zomaar zijn afgelopen. En dat mag niet het resultaat zijn.

Ik houd u uiteraard op de hoogte van de laatste ontwikkelingen in dit blog.
Ik wens u een goede week toe.

Tot volgende week zondag!
Frank Boereboom
Franky's ijs
Hengelo