2015-41. Parijs en Sint.

Het was de bedoeling om te schrijven over luchtiger zaken. Althans in vergelijking met het hedendaagse nieuws. Ik wilde vandaag eigenlijk  over de voortgang van mijn eigen leven schrijven, over mijn aanstaande werkloosheid en hoe daar mee om te gaan. En ook over wat ik inmiddels heb gedaan om de toekomst in te duiken, om zoveel mogelijk vrij te zijn van zorgen. Het bezoek aan het ROZ en de geschreven sollicitaties.
Maar nee. Solliciteren en het bezoek aan het ROZ zijn nu even naar de achtergrond verdrongen. Niet dat ik nu niets doe,  in tegendeel.  Ik blijf vreselijk actief. Maar nu moet ik eerst even iets anders kwijt. Dat moet ik. Want ik ben geschrokken. Later heb ik het nog wel over mijn toekomst. Zo belangrijk lijkt het nu namelijk ineens niet meer. Want op vrijdagavond na de wedstrijd Wales-Nederland werden wij allen opgeschrikt door vreselijk nieuws vanuit Frankrijk.  En werden we geconfronteerd met opnieuw groot leed. Met terrorisme in zijn ergste vorm.  Koelbloedig werden, naar nu is gebleken op 4 of 5 plekken, in de prachtige stad die Parijs is, zomaar mensen vermoord alsof zij de grootste vijand waren van diegenen die hun kalasjnikovs hun woord wenste op te dringen. Niets en niemand werd ontzien. Brutaal als eerder, ruim een half jaar daarvoor bij Charlie Hebdo, schoten ze het leven uit nietsvermoedende en van het leven genietende mensen. Er wordt gesproken over 8 daders (zekerheid daarover is er nog niet), die inmiddels allemaal hun leven lieten voor een angstaanjagend regime. De aanslag is inmiddels opgeëist door IS. De Islamitische Staat. Het is werkelijk onbegrijpelijk dat mensen zich zo met deze extremistische organisatie ophouden. Ze schoten voor zover nu bekend is 128 mensen op verschillende plaatsen dood. Over het welzijn van 100 anderen moet worden gevreesd. Zwaargewond en vechtende voor hun leven. Het was weekend. En zomaar op een vrijdagavond.  Nietsvermoedend gingen de mensen uit om te genieten.  In een café,  een stadion of een concertgebouw. En overal klonken schoten. En gingen granaten af. Vooral de beelden van de achter uitgang van het concertgebouw maakten diepe, diepe indruk op mij. Strompelend,  gillend en soms geraakt door een kogel probeerden onschuldige mensen zich te ontdoen van hun moordenaars. Ook aan de aan het gebouw aanwezige balkonbalustrades hingen een paar bezoekers, ervoor kiezende niet te worden afgeschoten en dan maar het risico nemende naar beneden te vallen.  Pure paniek! Je hoordde het schieten. Je zag en hoordde de angst. Vreselijk! Een Nederlander, aanwezig bij het concert, had zich op tijd uit de voeten gemaakt. Hij vertelde op tv zijn relaas. In zijn stem klonk de angst en hij zocht zijn woorden zorgvuldig. Zijn verhaal maakte dat je uiteindelijk precies wist hoeveel geluk hij had gehad die avond. En ook begreep je dat hij kort na het ontsnappen in shock raakte. Ongelofelijk.  Ook in het voetbalstadion waar Frankrijk -Duitsland gespeeld werd waren de bezoekers in paniek.  Zag een kind huilen, zo verschrikkelijk bang. De toeschouwers waren op een gegeven moment op de hoogte van wat er buiten het stadion allemaal plaatsvond. Een aantal verzamelden zich op het voetbalveld en bleven daar in grote radeloosheid achter. De televisie,  de radio en de kranten gaven op zaterdag steeds meer nieuws rond de aanslagen prijs. Parijs is stil. Staat stil. Mensen zijn in rouw.  Zijn nog vol onbegrip en kunnen zich nauwelijks een beeld vormen van wat er in nog geen 10 uur is gebeurd. Verdwaasd. Maar ook buiten Frankrijk zijn de mensen in verwarring geraakt. Worden evenementen afgezegd. Of met veel politieinzet voortgezet. Een vliegtuig op Schiphol  is aan de grond gehouden. Grenzen worden gecontroleerd en politici zijn eensgezind bezig Europa te beveiligen. In Nederland geldt nu op het gebied van de veiligheid de status van hoogste paraatheid. Premier Rutte zegt dat we in oorlog zijn met IS.  Wat een toestand.
Het leven staat op zijn kop.

En daarnaast kwam Sint vandaag Nederland binnenvaren, te Meppel. Nu de aanslagen van de IS te Frankrijk zoveel aandacht opeisen en de tegenstanders van de zwarte Piet, de enige echte, in Meppel zich daarom koest hielden, blijft het mij nog immer een raadsel dat er mensen zijn, wonende in ons land, in ons land met onze gewoonten, steeds meer grip blijken te krijgen op onze cultuur om deze dan ook de das om te doen. Onbegrijpelijk en dan vooral omdat dit onder ogen van dat kleine kind gebeurt. Ik begrijp dat dit nu even heel onbelangrijk lijkt in het licht van de ontwikkelingen in Frankrijk, maar straks wanneer het weer wat rustiger wordt laait dit vast weer op. Een ijscoman als ik wil niet dat een feest voor kinderen zo verschrikkelijk wordt verpest. En dat om zogenaamde racistische redenen. Racistisch. Hoe lang geleden was het allemaal? En dan nog. Het liedje ging toch.."zwarte piet zo zwart als roet". Ik word er soms zo verschrikkelijk moe van. Alsjeblieft zeg! Ga iets anders doen met je leven. Hopeloos. Het leven gaat inmiddels weer verder, hoe raar dat nu met al die ellende ook lijkt. Zwarte pieten, groene, rode en ja soms zelfs roze, het moet potjandorie niet gekker worden. Zwart is Piet en zwart zal die blijven, althans dat vind ik.

Inmiddels ben ik deze week in contact gekomen met verschillende mensen. En uit alle gesprekken, meningen en reacties heb ik eigenlijk een voor mij voorlopig juiste route kunnen bepalen. De route voor de eerstkomende tijd zal inhouden dat ik voorlopig blijf solliciteren, want een loondienstfunctie blijft toch mijn belangrijkste prioriteit. Niet omdat het niet anders kan, want dat kan dus wel, maar ik wil rust! Sollicitaties zijn dan ook gedaan en lopende. Ondertussen ben ik wel mijzelf en mijn bedrijf aan het voorbereiden om hier straks vol in verder te gaan, kortom ondernemerschap. Dit zou goed kunnen naast een uitkering. Alleen een uitkering wil ik liever niet. Het zal nodig zijn wanneer ik geen ander werk vind, maar ik hoop nog steeds dat ik er geen gebruik van hoef te maken. Op het gebied van ijsrijden is er nieuws! Een andere (2e) ijskar zal ik binnenkort gaan bekijken. Een gemotoriseerde. Deze zal naast de andere en bestaande ijskar moeten worden ingezet. Om verder te kunnen uitrijden dan de wijken waar ik thans op heb gereden. Het is allemaal nog wat onzeker. Het blijft giswerk wat straks zal zijn. Wat er zeker nog zal zijn, zijn mijn routes op de dit jaar gereden wijken. Dat zal niet veranderen!

Ik houd u hier in mijn blog op de hoogte!

Ondertussen wordt er ook hard gewerkt aan Villa Boereboom. De entree is bijna klaar, slechts de vloer moet nog! Een paar foto's plaats ik erbij.

Ik wens u allen een hopelijk rustige en goede week toe. Ik mag hopen dat de ellende voorlopig weer even voorbij is. Zeker ben ik daarvan allerminst! Het zal slechts weer een tijdje rustig zijn. Ik hoop zo dat ik vreselijk ongelijk heb, maar realistisch gezien zal dat helaas niet opgaan!

Tot volgende week!

Frank Boereboom

Franky's ijs en Ontbijtservice

Hengelo