2016-12. Een rare week!

Het is Goede Vrijdag wanneer ik aanvang met de wekelijkse bijdrage aan dit blog! En de week is weer bijna voorbij. En dat opnieuw zonder enig lenteweer. Koud, nat en geen zon! Dat was vorig jaar wel anders. Vorig jaar om deze tijd hadden wij, hoewel wat fris, al veel meer lenteweer gehad. Nu sta ik nog steeds  voor het rode stoplicht. Wachtende op de dan komende kleur: groen! En dus wachtende op het teken dat ik mag gaan. Dat eindelijk de eerste 'echte' lentedag een feit gaat zijn. Het duurt en duurt maar dit jaar. Maar wat wel heel anders is dit jaar is het feit dat ik met mijn ijsbedrijf veel meer dan ooit wordt gevraagd aanwezig te zijn bij feesten en partijen. Inmiddels staan er ruim 25 afspraken gepland. Klein en groot. Een prachtig resultaat wanneer je dit met vorig jaar vergelijkt. Vooralsnog is dit paasweekend alleen de zaterdag een mogelijke verkoopdag. Er is mooi lenteweer voorspeld. Eindelijk groen licht dus! Verder lijkt er vooralsnog geen goed weer op komst. Noch op de eerste, noch op de tweede Paasdag!

De week is bijna voorbij. Een week met een heus sollicitatiegesprek. Nu schrijvende aan mijn blog ben ik wachtende op het verlossende telefoontje. Gaan we door naar de laatste ronde of is het wederom wishfull thinking geweest. We zullen het zien. Pasen staat dus voor de deur. Een vreemde week was het wel. Eerst werden we opnieuw opgeschrikt door een nieuwe terreur actie. Opnieuw en ik besef dat terdege, ik heb al eerder een hoofdstuk aan terreur gewijd (zie; 2015-41. Parijs en Sint), is het onvermijdelijk dat ik er niet over schrijf, want mensen, mensen, mensen, wat is het toch triest gesteld met de mensheid. Het niet verdragen en respecteren van elkanders leefgewoonten, religie of anderszins heeft opnieuw geleid tot verdriet, pijn, ongeloof en dood. En opnieuw betreft het onschuldige en nietsvermoedende mensen. Wij tegen hun. Hunnie tegen ons. Wij zijn begonnen, maar zij hebben geen respect. Of is het nu andersom? Wij praten niet. Wij schieten en bombarderen. Zij verkrachten en bombarderen ook. Maar zij praten ook niet. En als ze praten bezigen ze wel woorden, maar dat zijn dreigwoorden. Wie niet luisteren wil zal het voelen! En daarop wordt dan weer door ons gereageerd. En zo zal het blijvend zijn. Het zal helaas nooit meer anders worden. De aanslagen in Parijs en nu in Brussel geven aan dat het leven met terroristen als gewoon moet worden gezien. De militairen op straat, de politie bij stations, de bescherming van Politici. Het is niet vreemd meer. Het is inmiddels de gewoonste zaak van de wereld geworden. Hoe lang nog? Hoe lang nog eer wij aan de beurt zijn? Onze vliegtuigen bombarderen tenslotte ook. Kwestie van tijd. Mijn kinderen gun ik alle plezier toe in hun leven. En met hun alle andere kinderen ook, ook de Marrokaanse, Turkse, Syrische kinderen; alle kinderen gun ik dat. Dat ze een mooi leven tegemoet gaan. Het is bijna niet meer te geloven dat dat kan en de hoop op een veilig en dus mooi leven is dan ook zo goed als vervlogen.

Het was rond het jaar 2000. Ik stond in het loket van Cherry. Ik verkocht er ijs en snacks. Een paar Marrokaanse jongeren stonden voor het loket. Ze vroegen mij om snacks. En zoals altijd probeerde ik in die tijd met de jeugd een gesprekje aan te gaan. Maar deze jongens luisterden niet. Sterker nog, hun  conversatie ging plotsklaps verder in het Arabisch. Omdat ik vond (en nog steeds vind) dat dat niet kon en zelfs als onbehoorlijk inschaalde, heb ik ze gevraagd wat ze zeiden en waarom er in de voor mij vreemde taal werd gesproken. Er kwam geen reactie. Ze bleven in hun taal communiceren. Ik bedacht mij geen moment en drukte op de knop van het rolgordijn en binnen een halve minuut was het loket gesloten. Geen respect voor mij, dan ook geen snacks van mij! De heren waren verdwenen toen ik het loket kort daarna weer opende. En ik hoopte slechts dat ze zouden begrijpen waarom ik het had gedaan. Respect! Een vorm van respect. Het voorval hier betrof Marrokanen. Maar ook Nederlandse jongeren en zelfs ouderen konden er wat van hoor. Als het mooi weer was wilde iedereen ijs. En dan was het altijd erg druk aan het loket. En ik stond er altijd! En dan kreeg je nogal eens wat naar je hoofd geslingerd hoor door de ouders van vragende/zeurende kinderen. Dan waren ze natuurlijk behoorlijk opgefokt door dat gejammer van hun kinderen die ongevraagd mee moesten en daardoor alleen maar opstandiger waren geworden. En moesten diezelfde ouders ook nog eens in de lange rij wachten op hun beurt. Tja, ook toen was het respect ver te zoeken hoor. Voorkruipen en mekaar onderling beschuldigen. Ik luisterde er nooit naar, sterker nog, ik ging gewoon met een rustig wachtend persoon verder. Kom op zeg, ga mijn tijd niet verdoen aan scheldende mensen. Respect, het is een duur goed geworden. En het is al heel lang mis. Het is echt niet van de laatste tijd.

Het is dan ook de reden dat ik zo ontzettend graag wat vriendelijkheid, wat vrolijks terug wil brengen. De keuze destijds om in 2001 met een ijskarretje de straat op te gaan was vooral daarom te doen. En Anno 2016 is dat nog steeds mijn grootste drijfveer. Het brengen van een momentje van geluk. Om de mens even te herinneren aan het verdraagzamere leven van vroeger. Mijn eerste ijskar, de trapfiets, was natuurlijk, ook mede door zijn kleurstelling, een leuke verschijning. Terugkijkende op de jaren 2014 en 2015 heeft de ijskar behoorlijk wat losgemaakt. En nu is er de Snor. De Spijkstaal. Ook weer een beeld van vroeger. Een blik terug in de tijd. Iets waarmee je "vroeger" weer even terugbrengt. Iedereen van 50 of ouder herkent in deze ijskar de kar die toen massaal werd gebruikt als melkwagen door de melkboer. Ik ben er dan ook trots op deze kar te bezitten. Het past bij mijn denkwijze, mijn voorkomen. Het past mij als een prachtig zittende jas. De Snor had ik dan ook al eens op voorhand gekocht, maar nooit afgenomen, ook al niet betaald. En niet veel later kreeg ik hem dan alsnog via de staatsloterij "Puur Geluk" show. En na een aantal weken van herstel werkzaamheden was de Snor gereed, gereed voor het seizoen. Maar een klein, tijdens de eerste echte duurtest opgekomen en te herstellen probleem in haar krachtbron, houdt de Snor toch nog even aan de kant van de weg. Om vervolgens volgende week definitief te gaan figureren als ijskar in ons Hengelo. Dan is de Snor definitief klaar. Definitief klaar om een stukje nostalgie te brengen. Klaar voor zijn doel! Raymond Korte en Sandra Busscher van de Batterij Specialist hebben mij hierin wederom hun hulp toegezegd.

Het weer is nog immer slecht. Over een uurtje ga ik mijn andere ijskar uit de stalling halen voor de opening van het seizoen op de Berflo Es morgen (zaterdag). Morgen is het mooi weer. "Groen licht"! En kan ik eindelijk eens genieten van een beetje voorjaar. Ik ga lekker plezier maken. Lekker bellen. Eindeloos bellen! Mijn Dekselse Snor is dus in de garage. Die komt volgende week hopelijk weer in aktie. Over het sollicitatiegesprek kan ik kort zijn. Ik kreeg geen telefoontje en dus belde ik zelf maar even. Het loopt allemaal nog en dus wordt dat dinsdag weer vervolgd. Duimen maar.

Het is zondag.
En opnieuw aan de schrijftafel. Ik heb in alle vroegte ontbijtjes afgeleverd. Veel ging er mis. Mijn wekker liet mij vandaag in de steek. Kon gelukkig 2 van de 3 klanten nog op tijd leveren door een heuse inhaalactie.  Een derde ontbijt kwam gewoon te laat en daar baal ik van. Maar het is gebeurd en de klant had het gelukkig niet al te erg gevonden. Wat wel jammer was, was dat de mensen van 1 van de op tijd geleverde ontbijtjes niet opendeden. En dan sta je daar. Te wachten. Te bellen en te kloppen. Je kunt uiteindelijk niets anders doen dan weer huiswaarts gaan. Met de mand vol lekkere broodjes etc.
Het was jammer.  Ik heb de opdrachtgever gemaild. En mag het nu morgen opnieuw aanbieden. Het mandje van vandaag kon ik nog ergens anders afleveren. Een trouwe volgster van mijn fb pagina had gelezen dat ik een mandje niet kon afleveren en vroeg of ik hem bij een familielid van haar  kon afleveren. Prima toch. Heel fijn!
Weer een probleem opgelost.
Ik schrijf vandaag ook nog even over de rit van gisteren (zaterdag) op de Berflo Es.
Het was een geweldige rit. Een leuk en gezellig weerzien met de mensen uit deze wijk. Iedereen, werkelijk iedereen, vroeg naar de Snor. De Snor die verwacht werd maar niet kwam. "Volgende keer, dan neem ik hem mee, echt waar" was steevast mijn antwoord.  Ook werd er veel gevraagd naar de uitzending van "Puur Geluk ". Hoe ik het allemaal beleefd had. Het maakte dat mijn openingsrit vlak voor de schemering pas afgerond was. Maar ik had goed gedraaid en was zeer tevreden over mijn eerste rit op de moeilijkste wijk van alle wijken in mijn ijsgebied. En nogmaals, ik heb het al heel vaak geschreven: Dat ligt niet aan de mensen in de wijk maar aan de frequentie van mijn bezoeken aldaar.

Het was een rare week. Een "kille". Een koude en een trieste week. Een week waarin ook nog eens Johan Cruijff het leven liet. Er is genoeg over gesproken en geschreven. Werd er zelfs moe van. Dus ik hou het kort. Het was een hele goede voetballer, de beste ook nog eens. Maar bovenal ook een prachtig mens! En daar laat ik het bij. Bovendien: Er zijn gelukkig nog heel veel goede mensen. Laten we die niet vergeten.

Ik wens u allen een mooie en goede week toe. Hoop dat het een rustige week wordt.
Ben klaar met al die idioterie als terrorisme. Stop met die onzinnige zaken. Take it Cool, neem een ijsje!

Tot volgende week!
Frank Boereboom
Franky's ijs en Ontbijtservice
Hengelo