2016-19. De toekomst?

Het gaat goed. Heel goed zelfs. Een hele hoop ijsjes verkocht. En dat niet alleen. Nee, het gaat verder dan dat. Veel verder. Een hoop aanvragen erbij. Soms zelfs aanvragen op zeer korte termijn. Zo kort dat ik gewoon nee moet verkopen. En een welwillende ijscoman als ik vindt dat echt niet leuk. Gelukkig kon ik bij een andere aanvraag deze week wel positief antwoorden.  Zo werd ik afgelopen dinsdag rond de klok van 9 uur gevraagd om een uur of 4 later bij een bedrijf te Hengelo ijs te scheppen voor haar personeel. En dat kon dus allemaal net wel. Want...het gaat op dat moment niet alleen om het scheppen van ijsjes. Het gaat ook om ijsinkopen, daarna ophalen in Enschede, kar en mijzelf klaarmaken en nog naar het bedrijf heenrijden in mijn o zo prachtige maar ook langzame Snor. Waar ik echt nee tegen moest zeggen deze week, was een aanvraag van een bedrijf te Oldenzaal.  Ik werd rond 12 uur gebeld door een medewerkster ervan en mij werd gevraagd daar 2 uur later te zijn. Tja. En dat gaat nu net weer niet. Niet alles kan dus. Niet alles is mogelijk. 
Wat ook erg opvalt is dat nu ik in vele wijken kom, mensen mij steevast confronteren met de tv uitzending "Puur Geluk". En steeds vonden de mensen de show geweldig. Echt zoveel gehoord. Ook mijn komst door uw straat wordt enorm op prijs gesteld. En dan kom ik nog niet eens overal. Wanneer mijn bel zijn werk doet komen de mensen naar de ijskar. Het meest gehoorde is dan; "Gohh, wat leuk! Een ijscokar door onze straat! Hoe lang geleden is het wel niet dat ik dat gezien heb?" Ik kom (nog) niet overal en probeer wel iedereen te bereiken maar dat gaat natuurlijk niet. Zoveel tijd zit er niet eens in een week. Toch zie ik op facebook tijdens mijn rit of erna uw verzoeken. Ik reageer vrijwel altijd. Omdat ik vind dat u bij vragen recht heeft op antwoorden. Ben ik bezig met een rit op een bepaalde wijk en iemand uit die wijk vraagt mij langs te komen probeer ik dat verzoek wel te honoreren. Alleen moet het qua tijd wel lukken. Anders kom ik elders te laat.
Wat ook groeit is de facebookpagina.  Steeds meer volgers. Gewoon allemaal enorm motiverend.

Afgelopen zondag had ik wederom een mooie aflevering van Moederdag. Het weer was uitmuntend. En de wil was groot. Op de Moederdagrit gaf ik als geschenkje alle moeders namelijk een mooie rode roos. En net als vorig jaar werd de roos als zeer attent beoordeeld.  Eén roos kreeg een aparte bestemming. Die roos plaatste ik in de ketting van een schommelbankje aan de Vijverlaan.  Iemand waarvan ik wist dat ze dat op dit moment goed gebruiken kon wilde ik op deze manier een hart onder de riem steken. Omdat de roos niet in haar aanwezigheid was gegeven kwam een paar dagen later de reactie. Haha. Mooi!
Het leven kan zo simpel zijn en tegelijkertijd zo ontzettend mooi.

Dinsdag was ik dus bij Thales. Het bedrijf vierde een nieuw binnengesleept contract en wilde het aanwezige personeel trakteren. Er werd gesproken over 800 ijsjes maar het werden er wel wat minder. Het was een uurtje na de start toen ik ruim 300 ijsjes had geschept en huiswaarts kon keren.  Een mooi gemiddelde trouwens.  Ik weet daardoor nu wat haalbaar is. Wat ik aankan. Jammer was dat vele personeelsleden niet kwamen opdagen of er gewoonweg niet waren. Ondanks dat was ik wel tevreden. Want ik had in een uurtje goed verdiend.

De rest van de week verliep prima.  Het weer was dan ook uitstekend.  Toch wil ik uit alle wijken waarop ik gereden heb er graag 1 straat uit lichten. De wijk Vossenbelt is momenteel de best lopende wijk, maar op de in Groot Driene gelegen  Godfried Bomansstraat, zie ik niets anders dan ijs vragende en ijs etende mensen. Daar ben ik altijd vreselijk druk. Een bijzondere straat derhalve. Zeker voor mij!

Tja....de ijscokar draait op volle toeren. Weliswaar geremd door het door het UWV vrijgestelde urenaantal van een kleine 90 uur per maand. Daar moet ik het mee doen. En uiteindelijk u als klant ook. En dat doet pijn. Omdat ik daardoor niet iedereen kan bezoeken, hoe graag ik dat ook wil. En dus kijken we naar de oplossing en dus ook de toekomst. Wat gaan we doen? Wat kunnen we doen? Het blijft maar onduidelijk. Aan de ene kant; wil ik vooruit gaan met het bedrijf, zal ik een bus (trekkracht) moeten aanschaffen. Zodat ik met de Snor op pad kan buiten de regio. Maar, aan de andere kant, moet ik om vooruit te kunnen gaan ook kunnen werken wanneer ik dat kan. En daar zit het probleem. Ik kan namelijk niet verder gaan dan die 87 vrijgestelde uren per maand. En zo begeef ik mij in een heuse vicieuze cirkel. Vast in mijn beperkingen opgelegd door een instantie.

Inmiddels ben ik overigens alweer enige tijd zoekende naar een busje.  Een bus die nog goed bruikbaar is met bovendien voldoende trekkracht bezit voor mijn 1200 kilo wegende Snor. En ik heb er nu zelfs 1 op mijn netvlies. En dat is maar goed ook want gisteren kreeg ik weer een aanvraag voor een opdracht buiten de provincie. Sterker nog; te Amsterdam!
En dus kwam mijn veel eerder gestarte zoekopdracht goed van pas.
Wellicht start ik komende week de onderhandelingen. We gaan het zien.
Vandaag heb ik de bus al wel bekeken.

De ontbijtservice loopt nog steeds prima. Maar ik moet wel eerlijk blijven. Soms loopt het niet zoals het zou moeten. En zo kon het gebeuren dat ik een ontbijtje over het hoofd had gezien. Een grove fout! Maar Frank zou Frank niet zijn wanneer hij dat op een goede manier zou rechtzetten.  En dat heb ik dus gedaan. En zo was de opdrachtgeefster toch weer diktevreden. Klant is koning! Punt!
En nu starten wij zeer binnenkort de broodjesservice.  Extra opslagruimte is inmiddels geplaatst en aanstaande donderdag komen de diverse broodjes binnen. Ik hoop eind mei te kunnen starten. Ik heb er in ieder geval veel geloof in.

De Snor is in zijn korte "nieuwe leven" (hij is al 46 jaar oud) sinds zijn restauratie, inmiddels 2x aangereden. Eénmaal gebeurde dat in de Vondelstraat. Mijn ijskar stond  geparkeerd tussen auto's. Mijn spiegel klapte keihard tegen het ruitje aan toen de bestuurder van een bus niet genoeg ruimte nam terwijl hij het zeer zeker wel had om te passeren. De bestuurder reed een eindje door en parkeerde zijn bus in dezelfde straat. Uiteraard reed ik naar hem toe om verhaal te halen. Daar aangekomen vroeg ik hem waarom die zo verschrikkelijk onbenullig was. Zijn woorden dat ik daar maar niet moest staan was zijn antwoord waarmee ik het moest doen. De door mij steeds scherper en hardere gebezigde woorden ten spijt liep de al wat oudere man gewoon weg. Mij achterlatend met een gevoel van onbegrip. De tweede keer was afgelopen vrijdagavond op de Krabbenbosweg.  Een spiegel van een wat hard rijdende bestelbus werd door zijn bestuurder tegen mijn cabine aangereden. De spiegel schuurde over de mooie witte lak en liet een zwarte waas achter. Ook deze bestuurder stopte. Ook hij kreeg de volle laag. Hij betuigde zijn spijt. Vroeg of ik schade had en zei ook nog dat het echt niet de bedoeling was geweest om zo hard langs te rijden. Omdat ik op dat moment nog niets had gezien aan de Snor zei ik op het laatst dat het wel goed was. Eénmaal bij de ijskar trof ik de zwarte streep aan.
De Snor is niet sterk. Hij is deels gemaakt van polyester. Daar waar de spiegel op klapte is het materiaal van polyester.
Had hij nog harder gereden had ik een behoorlijk gat in de cabine gehad. Gewoon geluk gehad. Mijn moeder zal wel bij me in de cabine hebben gezeten. Maar boos...boos was ik wel. Kom niet aan mijn juweeltje.  Dan kom je namelijk aan mij. Denk dat beide mannen dat inmiddels wel hebben begrepen.

De zon heeft vrij genomen. Ze is even op vakantie. Ze komt wel weer terug, al is het wel met 15 tot 17 graden gedaan. Bovendien wordt het wisselvallig weer.
Ik zal per dag bekijken wat we gaan doen.

In ieder geval sta ik 2e pinksterdag bij de Multimate in Hengelo Noord aan de Torenlaan. Eens kijken wat daar gebeurt.
Wellicht tot daar en anders tot ziens waar en wanneer dan ook. Ik wens u een bijzonder goede week toe. En terwijl ik dit laatste toevoeg aan mijn blog is mij ten oren gekomen dat Max Verstappen winnaar is geworden van de Grand Prix te Spanje. Een geweldige prestatie waar wij als Nederlanders heel trots op mogen zijn. Deze jongen, 18 jaar pas, zou symbool moeten staan voor met name onze voetballers.... Dan werd dat waarschijnlijk ook nog eens wat!
Gefeliciteerd Max!!!

Frank Boereboom
Franky's ijs en Ontbijtservice
Hengelo