2016-23. Het verlies

Een beetje hebben wij het voelen aankomen. Ze was de laatste tijd niet zichzelf. Ze vergat dingen. En ze kon bijna niet meer. Ze was klaar met haar leven, zo liet ze weken geleden al weten. Mijn schoonmoeder (75) was een sterke vrouw die in de laatste jaren steeds meer moeite kreeg met haar gezondheid. Een reden om bezorgd te zijn en waak6zaam te blijven. Het bezoek aan haar werd opgeschroeft naar 1x in de week terwijl dat lang 1x in de twee weken was gebleven. En ook werd er nu elke dag gebeld met Hilversum.  Vooral ook omdat ze alleen woonde en bovendien net als mijn vader in Hilversum op ruim 1 uur en 15 minuten rijden (zonder files). Gelukkig kregen mijn vrouw en ik het nog niet lang geleden voor elkaar dat ze in een tehuis werd geplaatst wat ons een veilig gevoel verschafte. En vooral ook om de benauwdheid die ze al weken daarvoor had gekregen. Zo kon die nu ook beter worden bestreden en in de gaten worden gehouden. Wat wij echter nooit hadden kunnen bevroeden was dat het leven ineens heel snel uit haar lichaam zou glijden. Ze overleed nog geen 3 weken na haar overplaatsing.
Haar kamertje was potdorie net door ons gevuld en ingericht. Zo snel als dat ging.

Mijn vrouw heeft haar bijgestaan tot het einde. Ik kon er niet op tijd bijzijn. Ik had een opdracht met Franky's ijs. Op de straatspeeldag op de Boerhavelaan stond ik die middag ijs te scheppen voor een kleine 500 kinderen in de wetenschap verkerende dat het elk moment over kon zijn. En het gekke was, dat net toen ik alle kinderen een ijsje had opgeschept en dus klaar was aan een aanwezige hulp naar de tijd vroeg. En het antwoord kreeg; "Half 4 geweest". Later die avond begreep ik dat mijn schoonmoeder op dat specifieke tijdstip haar laatste adem uitblies. Het zal zo hebben moeten zijn. Ongelooflijk!
Het droeve nieuws uit Hilversum bereikte mij via de app omstreeks kwart voor 4; ze was rustig ingeslapen, zo had mijn vrouw geapped. Even was ik uit het lood geslagen. Moest ik mij vermannen. Ik zat er heel erg mee dat ik mijn lieve vrouw niet kon bijstaan. Ik voelde mij echt even heel ellendig. De organisatie van de straatspeeldag, die al vóór het begin van de speeldag op de hoogte was van de ernstige situatie rond mijn schoonmoeder werd kort daarna op de hoogte gebracht van haar overlijden. Er werd omgeroepen dat er nog 5 minuten ijsjes konden worden geschept voor de kinderen die nog niet bij de ijscoman waren geweest omdat de ijscoman "weg moest". Kort daarna blies ik de aftocht en fietste als een gek naar huis. Kleedde mij om en reed na wat familieleden op de hoogte te hebben gesteld in hoog tempo naar het ziekenhuis van Hilversum.  Eénmaal wat files en 2 uur later liep ik de ziekenhuiskamer van mijn schoonmoeder in. Troostte mijn vrouw en nam voorgoed afscheid van mijn schoonmoeder. We lieten haar achter en reden met twee auto's weer terug naar Hengelo. Onderweg stopten wij om wat te eten en bij te komen. Ze was erg moe. Had ook niet geslapen sinds de start van de wake. Ze was al 60 uur op. En had haar moeder verloren. Rustig en de tijd nemende reden we het laatste stukje achter elkaar rijdend naar huis.

Van die generatie blijft thans weinig over.
Er is geen schoonvader, geen schoonmoeder en ook geen moeder meer. Mijn vader is alles wat ik nog heb. En God, wat hoop ik dat die er nog lang mag zijn. Het stokje wordt meer en meer doorgegeven.

Volgende week gaan we de condoleances en de crematie krijgen. Daarna moet het huis leeg. Het wordt een drukke tijd. En dus heb ik via facebookberichtjes aangegeven dat Franky's ijs tot nader order inactief zal zijn. En heb ik zelfs al 4 afspraken afgebeld.
Zaterdagavond ga ik 1 feestje doen en zondag sta ik nog op de markt bij de Plus en rijd ik nog langs twee feesten.
En daarna is het weer even gedaan met het ijsgebeuren. Want dit heeft nu uiteraard voorrang.

Afgelopen dinsdag was ik op de Avond4daagse voor de Plechelhumsschool.
En zoals ik al schreef op facebook baal ik ervan dat ik niet alle kinderen een ijsje kon geven. Een discussie op facebook nav datzelfde berichtje was een prima manier om inzicht te krijgen over hoe u daar als vader/moeder nou over denkt. Gelukkig begrepen veel moeders mijn standpunt.
Toch volgend jaar maar eens met de scholen gaan praten om te komen tot een samenwerking op dat gebied.

Toen ik daar stond trouwens, werd ik door heel veel kinderen herkend en geroepen. Dat was erg motiverend kan ik u zeggen. Heel erg leuk. Maar ook sneu. Want de één mocht wel een ijsje, de ander niet. Toen ik wegreed met de Snor werd ik uitgewuifd door een hele grote groep kinderen.  Dat voelde zo enorm bijzonder. En vooral ook omdat de situatie rond mijn schoonmoeder toen al zorgwekkend was.

Vandaag schrijf ik niet zoveel. Ben best moe. Heb ook weinig te melden verder. Want er is ook weinig gebeurd waarover ik kan schrijven danwel kan vertellen.

Een humorvol mens is heengegaan. Ik heb vaak en veel om haar moeten lachen. Ze was tot het laatst toe erg gevat. Ik zal haar blijven herinneren als de moeder met de scherpe en met humor gevulde opmerkingen. Dat zal ik zeker gaan missen. En uiteraard ook de moeder van mijn vrouw. Zij heeft nu geen referentie meer. Geen bron meer om uit te putten.
Die weg is afgesneden. Uiteraard heeft ze het daar ook moeilijk mee. Maar het gemis aan haar moeder zal zich nog behoorlijk gaan opdringen. En wanneer dat komt zal ik er voor haar zijn. Net als nu!

Frank Boereboom
Franky's ijs en Ontbijtservice
Hengelo