2016-25. Een slechte juni

We zijn bijna aanbeland op de helft van het seizoen (mrt/apr/mei en juni). Nog 1 week en dan gaan we alweer op weg naar deel 2 van het ijsseizoen 2016 (jul/aug/sep en okt). Zo snel als dat gegaan is. Ongelooflijk.

En deze 4e maand van het ijsseizoen is wmb bij uitstek "de maand van de pech" geworden. Want wat heb ik weinig kunnen rijden. Teveel gebeurd en teveel regendagen. Zelfs een te hete (!) dag.
Om maar gelijk te beginnen aan de gebeurtenissen. Die waren divers. Het overlijden van mijn schoonmoeder met de daaraan gekoppelde bezigheden. Zelfs morgen (maandag) moet ik opnieuw naar Hilversum. Het heeft mij al met al meer dan gewenst van de straat gehouden. Het kon niet anders en het hoort nu éénmaal bij het leven. Het heeft mij wel veel duidelijk gemaakt. Namelijk; dat je als ijscoman en dus als éénmanszaak niet teveel van deze narigheden moet hebben. Dat is niet goed voor de verdiensten. De omzet voor deze maand zal dan ook veel lager gaan uitvallen dan ik had gewenst. Het weer is ook al niet echt meewerkend. Teveel regen. Teveel wisselvalligheid. Dan is het nat, dan weer droog. De temperatuur is meestentijds wel goed. Op afgelopen donderdag na dan. Toen was het gewoonweg veel te warm. En dan; het pechgeval van deze week. De lagertjes die uit de achteras vlogen alsof ze vleugeltjes hadden gekregen. Eerstens een vreselijk piepgeluid. Volgens mij van achteren komende. En dus al luisterende (meer zoekende met die grote maar slechte oren van mij) naar het piepgeluid bracht mijn hoofd, al rijdende op de Hasseler baan, buiten de cabine bungelend om te horen of het geluid inderdaad van de achteren kwam. Trots was ik zelfs nog heel even, omdat ik er naar mijn idee heel snel achter was gekomen dat ik gelijk had gekregen. Het kwam inderdaad van achter. Het kwam van mijn rechter achterwiel om precies te gaan. De trots verdween al snel nadat het gepiep plaatsmaakte voor een geknerp van jewelste. Niet veel later vlogen de lagers er dus uit en bracht ik de Snor meteen tot stilstand door hard op zijn rem te trappen. Ok. Ik begrijp dat deze laatse opmerking niet serieus klinkt uit de mond van een ijscoman die met zijn kar hooguit 13 km per uur rijdt maar goed...het is bedoeld om u duidelijk te maken dat ik de Snor meteen tot stoppen dwong.
Dit geknerp kon niet goed zijn!

En daar stond ik dan. Op de Hasseler baan.  Met de Snor blokkeerde ik de rijbaan en durfde niet voor- noch  achteruit. Ik keek om mij heen en zag bij de iets verderopgelegen bushalte een soort van parkeerplaats naast de Hasseler baan.  Omdat ik er ook niet kon blijven staan moest ik het wel proberen. Niet wetende welke gevolgen het eventueel kon hebben manouvreerde ik de Snor behoedzaam richting de parkeerplaats. Terwijl ik reed hield ik de blik meestentijds op het achterwiel. En ik zag dat het bewuste achterwiel er steeds meer bij ging "hangen". Uiteindelijk bereikte ik de parkeerplaats.  Ik verloor in die paar meter nog vele rollagertjes. Omdat ik op dat moment met Raymond Korte aan het appen was kon ik hem gelijk vragen of hij wist wat ik moest doen, want ik wist t echt niet. Hij vroeg mij op hem te wachten. Hij zou er aan komen. Niet veel later bekeek ook hij de schade. Ook hij wist niet precies wat te doen. En op enig moment ga je dan over op een ander deel van de hersenpan. Gaat het in de kop weer werken. De kar moest daar in ieder geval weg. Naar huis kon die niet meer. En dus ga je op zoek dichtbij. Niet zoveel later kwamen we bij een dame die de tuin van haar op vakantie zijnde schoonouders aan het maaien was. En mochten wij de kar, mits die daar de volgende dag weer weg was, wel op de oprit parkeren. Een paar honderden meters verder. Hoe zou dat gaan? Opnieuw moest ik mijn Snor verplaatsen met een half los wiel. Met Raymond naast de kar reden we de Snor uiteindelijk voorzichtig naar en uiteindelijk op de oprit. Blij dat ik er was en ook vreselijk onzeker welke gevolgen dit voor de Snor en dus het seizoen kon hebben droop ik niet veel later af naar huis (Raymond bracht mij thuis).
De Snor met zijn ijs achterlatend. Gelukkig had de dame nog wel stroom geregeld voor het behoud van mijn ijs. Zeer lief! Ik bedankte haar net als Raymond met een ijsje.

Die avond plaatste ik een oproep op facebook om de ijscoman te helpen.  Al gauw werd mij een telefoonnummer van Arjan Nijkrake van Auto Nijkrake, aangereikt. Door hemzelf overigens!
Ik moest maar bellen.
En dat deed ik de volgende dag dan ook. Hij zei mij toe mij uit de brand te zullen helpen. Blij met zijn aanbod moest ik nog wel een andere hindernis nemen. Hoe komt de Snor op industrieterrein Timmersveld?
Ook Arjan Nijkrake kon mij daar uiteindelijk niet mee helpen en dus belde ik de auto ambulancedienst Vorgers te Borne. Een paar knaken lichter, maar toch nog redelijk betaalbaar uit coulance met de ijscoman, werd die ochtend de kar bij Auto Nijkrake afgeleverd.
Het ijs had ik er al voor het transport uitgehaald. Net als de wafels en andere belangrijke benodigdheden. Maakte een filmpje van de trieste aftocht van de Snor en reed in eigen auto mee naar Nijkrake.
Daar aangekomen maakte ik kennis met Arjan die ik eerder nog nooit had gesproken. Hij zou er alles aan gaan doen om de ijscoman weer zsm op de weg te krijgen.  Ik wenste hem succes en zou contact houden. Hoe geweldig deze hulp!

En zo ging ik op woensdagavond weer op mijn oude en vertrouwde ijs fietskar de Bloemenbuurt in. Met de uit de Snor weggenomen zaken. In de hoop dat ik donderdagmorgen de Snor weer kon ophalen. De rit op de Bloemenbuurt was redelijk. En met de fiets heb ik in ieder geval voor 1 iemand nog een wens in vervulling doen gaan. Deze mevrouw wilde ooit nog eens een foto van de fiets ijskar met ijscoman. En dus belde ik bij haar aan. Een foto later vertrok ik weer naar huis, iemand gelukkig met een foto achterlatend.
De donderdag verliep zeer heet. Zo heet zelfs dat ik de rit op Groot Driene moest afzeggen. Met de fietskar is het gewoon niet te doen. Bovendien betwijfel ik of het zelfs met de Snor is te doen. Zo verschrikkelijk warm. Het maakt dat het ijs te snel achteruit kan gaan. En daarvoor waak ik. Ik wil goede kwaliteit leveren en zal nooit toestaan dat ik mijn naam te grobbel gooi. Dan maar niet rijden. En zo bleef ik maar ook mijn ijskar binnen. En wachtende op een goed bericht van Nijkrake. Omdat ik het niet meer kon afwachten, maar ook omdat ik uit dankbaarheid dat ze mijn kar op vrijwillige basis aan het repareren waren, bracht ik ze een bezoek. En tijdens dat bezoek werd mij duidelijk dat het vrijdagmorgen zou worden eer ze het werk afgerond zouden hebben. Verkeerde lagers was het probleem. De juiste werden vrijdagmorgen bezorgd en konden daarna dan worden geplaatst. Blij was ik met dat nieuws want ik heb weldegelijk in de rats  gezeten. Niet normaal. Ik heb zelfs een momentje gehad dat ik dacht dat dit wel eens het einde van de Snor kon zijn.
Maar team Nijkrake, zoals ik ze al gauw noemde, deed hun werk meer dan uitmuntend. En die vrijdagmorgen haalde ik, na een telefoontje met hen, de Snor op.  Blij dat ik hem weer kon berijden, reed ik hem die ochtend naar huis om hem weer klaar te maken voor zijn eerste nieuwe rit. Mijn dank aan Auto Nijkrake is groot. Zeer groot. Het komt zeer binnenkort wel tot een serieuze dankbetuiging. Ze zijn in ieder geval uitgenodigd toe te treden tot de groep "vrienden van Franky's ijs "

Die vrijdag had ik eerst nog een bijdrage geleverd aan een promofilm voor de Nijverheid.  Dat had ik nog met de oude fietskar gedaan. Op de Speeltuin van de Nijverheid schepte ik ijs op voor kinderen van groep 8 van de Don Bosco. Zij waren net als ik figuranten in de promo.
Kort daarna haalde ik dan de Snor op, bouwde hem weer op en wachtte op de aflevering van 22 bakken ijs. Eénmaal bevoorraad reed ik naar de tweede opdracht van die dag. Ergens in de Waalstraat schepte ik ijs voor de klanten en mensen zelf van het taalcafé. Een organisatie die zich bezighoudt met het bijbrengen van de Nederlandse taal bij mensen met verschillende afkomst.
Het was een superleuke opdracht. Ik sprak, zij het wat moeizaam, na het scheppen van ijsjes, met jonge dames van  Italiaanse, Hongaarse en Tsjechische afkomst. Ook met een nicaraguaan. Gewoon gezellig kletsen.

Die vrijdagavond reed ik weer eens op de Nijverheid.  Eindelijk! Weken was ik er niet meer geweest. En het werd een superrit. Uit alle hoeken kwamen mensen. En dat bleef de hele rit zo. Pas rond half 11 in de avond parkeerde ik de Snor in zijn garage. De Snor had de dag goed doorstaan. De wielen hadden prima gedraaid. Geen geluiden, geen geknerp.

Zaterdagavond had ik twee feesten. Eerst naar een Abraham en later een Sarah. Toch leuk om zulke feesten te mogen doen. Het vertrouwen in de Snor kwam meer en meer terug en daarmee groeide de gekte met de minuut. Steeds probeerde ik de gasten van de feesten een beetje voor de gek te houden. En werd het enorm gewaardeerd.

De zondag was niet best. Het weer maakte mijn optreden in de binnenstad tot een figurant van diezelfde binnenstad. Als een wassen beeld stond ik uren bij mijn juweeltje. Heel af en toe verkocht ik een ijsje.  De meeste ijsjes tijdens de regenval. Na 15.00 uur vertrok ik als afgesproken naar de Batterij Specialist.  Daar zouden een aantal motorrijders hun toertocht beëindigen en zou er wat eten, drinken en ijs zijn. Het verliep allemaal prima en na een dikke twee uur vertrok ik weer naar huis. Overigens met een prachtige oude geldlade rijker. Een foto plaats ik hieronder bij. Gekregen van een klant, hoe leuk! Ben er heel blij mee.

Het is al met al een wat vreemde maand geweest. En voor de komende dagen ziet het weer er niet al te best uit. Vrijdagavond ben ik zo wie zo niet in Hengelo.  Dan ben ik in Ermelo. Sta ik ijs te scheppen voor verstandelijk gehandicapten en ouders. Dat is een super opdracht en ik kom er ook laat van weer.
Zeker nachtwerk. Maar het betaalt uitstekend. De rest van de week ben ik nog bij de ouderen van het Woolde (donderdagmiddag) en ben ik woensdaochtend bij de notaris voor de oprichting van mijn Stichting Nelly.

Na deze week gaat het gas er helemaal op.
We zullen alles per week moeten gaan bezien. Anders krijgen we chaos.

Ik wil besluiten met de geweldige ontvangst van de mensen op de Nijverheid.  Ondanks dat ik er lang niet was geweest waren de mensen blij dat ik er weer was. Wenste mij veel sterkte en succes toe. En deden mij zoveel goed dat ik met plezier kon terugkijken op een geweldige rit.
Dank daarvoor.
Ik weet dat sommigen onder u denken; "waar blijft onze ijscoman nou toch. Heb hem al weken niet gezien."
Dat spijt mij oprecht.  Maar u moet weten dat mijn ijsbedrijf niet alleen kan varen op de wijkbezoeken. Ik heb nu éénmaal ook te maken met verschillende opdrachten. Ik kan daar niet omheen. Daarbij komt dat het sterfgeval mij helaas ook noopte op de rem van het inmiddels goed draaiende ijsbedrijf te trappen. Het is jammer maar het moest.
Ik kan alleen maar hopen dat u dat begrijpen kunt, net als de bewoners van de Nijverheid.
Ik hoop binnenkort weer het normale routerooster te rijden. Laten we samen hopen op betere weersomstandigheden.  Dat zou in ieder geval voor een ieder zeer wenselijk zijn. En voor mij de eerste stap op weg naar herstel.

Frank Boereboom
Franky's ijs en Ontbijtservice
Hengelo