2016-37. De drukste dag!

Maanden geleden kreeg ik een telefoontje.  Of ik op 17 september bij Dancing Bruins wilde optreden voor vele lichte en zwaardere verstandelijke gehandicapten. "Vele" betekende in dit geval meer dan honderden. En met de vrijwilligers van die dag zou dat in totaal uitkomen op 850 ijsjes! Maar met het telefoontje destijds was nog helemaal niets vastgelegd, slechts informatie ingewonnen door de Organisatie. En niet veel later kreeg ik een mailtje. En weer ging het om 17 september. Ditmaal kwam het bericht van een medewerker van tuincentrum Borghuis.  Of ik bij hun tuincentrum te Deurningen ijsjes wilde scheppen voor het personeel op het personeelfeest. Tja, en dan moet je even nadenken wat te doen. Een afspraak in de dop en een serieuze vraag om te komen.
Ik zegde in ieder geval toe om naar Borghuis te komen en mijn nog niet gemaakte afspraak met de organisatie van het event in Saasveld even buiten beschouwing te houden. Tenslotte was het ene een zekerheid, het andere nog slechts een informatie aanvraag. Een week later kwam het dan ook rond met Saasveld en zo was een zware werkdag geboren. En keek ik er, zo betrapte ik mijzelf, elke maand met een schuin oog naar de gemaakte afspraken. Gelukkig lagen de aanvangstijden van de verschillende feesten wel voldoende uit elkaar. Dat was, moet ik achteraf en eerlijk bekennen, een gelukje van jewelste. En toch....hoe moest ik dit tot een goed einde brengen? Even legde ik mijzelf de vraag voor of ik met de Snor zou gaan of met de fietskar op de aanhanger.  Die vraag werd gauw door anderen, lees opdrachtgevers,  beantwoord.  Men wilde de Snor.
En ja. Dan ga je rekenen. In tijd. En ook je zorgen maken; wat nou als ....?
Zoals altijd laat ik niets over aan het toeval. Ik plande mijn reis zorgvuldig op de door mij ingelaste vrije vrijdag. Reed zelfs de route per auto. Niets mocht verkeerd gaan. Schreef de route ouderwets op een briefje en legde deze in de volledig opgeladen Snor. Nam deze vrijdag ook de tijd de Snor goed te reinigen en na te lopen op eventuele onvolkomenheden. De volgende dag, zaterdag, vulde ik de Snor af tot ongekende proporties. Hij was superzwaar beladen en dat alleen al maakte het allemaal, voor mij althans, best spannend. Rond kwart voor drie in de middag startte ik de Snor en liet hem de oprit afrijden. Deed de poort toe en begon mijn 'wereldreis'.
Onderweg leek het alsof de Snor niet anders reageerde op het zware gewicht. Alles ging als anders. Ook bij verhogingen als een spooroverweg (Geerdinksweg) of de treintunnel even verderop (Weideweg) reed hij normaal. Sterker nog; ik vond dat ie al meteen bij de eerste kilometers prima reed. Beter leek het wel. Ik had ervoor gekozen om via Deurningen naar Saasveld te rijden. Omdat elke andere route mij op delen van zandpaden zou brengen. Bovendien, en dat was best wel handig, kende ik dan ook een deel van de voor mij tot dan nog onbekende terugreis naar Deurningen (Saasveld- Deurningen).  Eénmaal aangekomen op Saasveld (ongeveer 15.45 uur) zag ik al dat het een zware opdracht betrof. Veel mensen.
De eerste uren voltrokken zich nog rustig. Maar toen het rond half 8 in de avond werd was het chaos. Een rij mensen die ik eerder nog nooit gezien had. Ik raakte nimmer in paniek maar was wel superdruk om iedereen van ijs te voorzien.
Rond 20.30 uur waren er geen wachtenden meer en kon ik gaan.
De pols en de schuurplek op mijn hand (daar waar de ijstang het meeste drukt) als pijnlijke herinneringen aan een stortvloed aan mensen. De Snor snel gereed gemaakt voor zijn tweede opdracht. Gelukkig kende ik door de heenweg de weg terug naar Deurningen  wat een groot voordeel bleek te zijn op het inmiddels pikkedonker geworden en slingerende traject. Behoedzaam reed ik over de kleine weggetjes naar Deurningen. Niets aan het toeval overlatende. Had af en toe geen enkel benul waar ik reed. En moest ook af en toe goed kijken. Steeds zag ik echter herkenningspunten. Maar na een kilometertje of 5 zag ik Deurningen opdoemen en wist ik;
We hebben het gered. We zijn op tijd en heel, bovendien in ieder geval alweer in Deurningen. De Snor liet zich van zijn beste kant zien. En reed voortreffelijk.
Het enige minpuntje is, alhoewel ik door de verlichting goed te zien ben, zelf te weinig licht heb om vooruit te kijken. De Snor liet zich dus niet kennen. Net als zijn baas.  Soms had ik zelfs het gevoel dat de Snor sneller reed als anders. Toegegeven; na Saasveld was die ook veel lichter. Tenslotte was er veel ijs weggeschept.

Aangekomen op het Tuincentrum schepte ik daar ruim 70 ijsjes alsof het voor mij een toetje was na een gigantisch avondmaal. Het deed me geen enkele pijn. En ik was ook supersnel klaar. Hield de juiste stemming erin en vertrouwde op mijn eigen werkwijze. Na het laatste ijsje ruimde ik mijn troep op. Sloot de bakken ijs af en plaatste ze beneden in de vriezer en startte voor de laatste keer die dag de Snor.
Ondanks dat de Snor mij bleef verbazen over zijn onvermoeibare kracht was ikzelf inmiddels helemaal naar de galamiezen.
Kapot van alles stuurde ik de Snor naar zijn rustplaats. Tikte m vol trots aan en sprak; "goed gewerkt Snorrie". Half 12 waren wij terug op de basis. Kwart voor twaalf was ik binnen en dronk ik een biertje en lag de Snor aan het electrisch infuus. En realiseerde ik mij dat een loodzware dag op een goede manier tot zijn einde was gekomen. En dat mijn werktuig mij opnieuw zijn vertrouwen had gegeven. Niet veel later viel ik in mijn stoel in slaap.
Werd even later weer wakker en kroop opgelucht mijn bed in.

Soms heb je van dit soort dagen. Volgende week zaterdag bijvoorbeeld.  Ook weer zo'n zeer hectische dag met al die feesten op burendag. Maarliefst 4 feesten in een tijdsbestek van maar 4 uur. Wordt weer spannend!  Ook de zondag direct weer na die zaterdag; KiNDERDAG 2016. Met alle voorbereidingen die er nog moeten plaatsvinden. Wordt ook druk. Zeer druk zelfs. We gaan het allemaal zien.

En daarna heb ik nog één zaterdag vol met afspraken en dan....dan zit het er echt op.
Is het gebeurd. Seizoen 2016.
Eindelijk klaar. En dit zeg ik niet omdat ik er van af wil zijn, maar om aan te geven dat het een behoorlijk spannend jaar is geweest wat op mij een behoorlijke wissel heeft gelegd. Tenslotte word je niet jaarlijks geconfronteerd met ellende als dit jaar. Mag hopen dat volgend jaar alles ietwat rustiger verloopt. Het ontslag bij je werkgever, het overlijden van een familielid, de vele pechgevallen (Snor) en een tegenvallende zomer hebben mij het onaangenaam lastig gemaakt. Maar zoals altijd gaat na de regen (lees onvolkomenheden) de zon weer schijnen. Zo ook in deze nazomer zoals inmiddels wel bekend.
Dat dat mijn jaar niet meer kon redden is nu eenmaal zo. En ach....laten we eerlijk zijn. Het gaat toch best goed!

De week is weer voorbij. Een week met mooie omzetten. Tot vrijdag was het prachtig weer. Heb ik met elke minuut rijden genoten van de opkomsten bij de ijskar. Heb ik ook afscheid genomen van de Hasseler Es. Ben ik bij bedrijven geweest die mij hebben gesponsord. Bij de ouderen op de Windhoek geweest en in de hitte alle wijken gereden op de daarvoor bestemde dagen (muv vrijdag). En dus nu ook gisteren de zwaarste dag afgewerkt. Blij dat ik nog even goed heb kunnen verdienen.
Ook de week van de hanjongeren, de vloggers van Zaandam.  Ik moet iets kwijt. Ik kan het gewoonweg niet laten.
Dat a-sociale gedrag. Hoe in Hemelsnaam kan dit allemaal plaatsvinden? Waarom kan er nou niet gewoon strenger worden opgetreden in dit land? Moeten we alles maar accepteren omdat de wet dat zo voorschrijft? Het is werkelijk te gek voor woorden.
Ik durfde vroeger niet op een politie auto te gaan staan hoor. Kreeg ik een pak rammel. En niet alleen van oom agent. Thuis stond er ook eentje klaar. En terecht! Hoe haal je het in je hoofd mensen te beledigen die er zijn om ons een veilig gevoel te geven. En waarom ook mensen waarvan je niks weet. Waarom? Opdat je zo een buurthuis kan krijgen? Pleur op joh. Flikker op. Wat is er toch mis met dat soort jongelui. Waar in dit verhaal zijn de vaders en moeders? Waar en wanneer treden jullie eens op? Zo doorgaan kan niet meer. Dit loopt vroeg of laat uit de hand. Kwestie van een paar dagen. En dan een PVDA burgemeesteres waarvan ik begrepen heb dat zij dat buurthuis nog wil geven ook? Hoop dat ik dat verkeerd begrepen heb. Anders kan die partij wmb direct de prullenbak in (Kon ie uberhaupt toch al).

Gelukkig zijn mijn kinderen en heel veel andere kinderen niet zo opgevoed. Weten zij wel wat de waarden en normen zijn. Ik zie het dagelijks in mijn werk. En zelfs opgeschoten jongelui. Altijd vriendelijk.
Gelukkig maar.  Het maakt het ijsvak een pracht van een vak.

Gisteren heb ik een poging gewaagd aan het bakken van crêpes.  Het was een geslaagde sessie.
Een volgende test staat deze week op het programma.  Dan met de diverse ingrediēnten als nutella, ham en kaas.
De week erna neem ik een beslissing. En koop ik mogelijk het benodigde werktuig in en ga ik vanaf begin/medio november op verschillende plaatsen in Hengelo tussen 17 en 19 uur crêpes bereiden en verkopen.

We gaan het allemaal zien.
Ik wens u allen een goede week toe met vooral veel gezelligheid en plezier.
Ik ga aftellen voor kinderdag.
U komt toch ook?

Frank Boereboom
Franky's ijs en Ontbijtservice
Hengelo