2016-44. Herfst!

Het is zondag 6 november en het doet buiten fris aan. Zojuist de ontbijtmandjes, welke ik vanmorgen in alle vroegte heb weggebracht, opgehaald bij de vanmorgen vroeg niets vermoedende en daardoor half slapende klanten. Het wachten op een deur die opengaat kan soms minuten duren. Laatst stond ik voor een huis waarvan de bel het niet bleek te doen. In dit geval was het nog niet zo'n ramp. Het was het enige ontbijtje van die dag. Maar daarentegen lever ik graag warme broodjes. En ook toen was het wat kouder als normaal en drukte ik maar weer op die bel. Inmiddels stond ik er al minuten toen ik mij bedacht dan maar op de deur te gaan rammen. Dat bleek een minuut later toch gevolg te hebben want de deur werd gelukkig geopend door een wel heel slaperig persoon. "Doet die bel het niet?" vroeg hij aan mij, terwijl ik dat nu juist aan hem wilde vragen. "Ik denk het niet, ik sta hier inmiddels al weer een aantal minuten. Zou zeggen eet smakelijk voordat het niet meer warm is" antwoordde ik hem terwijl hij zijn vinger op de knop van de bel drukte om zelf getuige te worden van de niet werkende bel. Gelukkig had ik alleen dit ontbijtmandje deze dag en was het daarom geen enkel probleem. Bovendien waren zij zelf de bestellers en dus in dit geval ook niet de verrasten. Worden mensen door anderen verrast, dan is het wat lastiger wanneer er niet direct wordt opengedaan. Dan sta je daar maar te bellen en is er niemand wakker te krijgen. Bijna altijd wordt er uiteindelijk wel opengedaan. Maar dan zijn we zeker 5 minuten verder. Een poosje geleden stond ik voor de verkeerde deur. Ik wist het niet. Had me naar later bleek vergist in de straatnaam. Het huisnummer klopte wel. En ik dus drukken op die bel. Kwam niemand. Nog eens bellen. Nog steeds niemand. Werd er gek van. Dan maar met de vuisten op de huisdeur bonken want jaaaahhh, die mand moest er op tijd zijn. Nog geen reaktie. Ik dacht: wat nu? Terug naar de bus. Inladen die mand en proberen uit te zoeken of ik de besteller (gelukkig ook de gebruiker) op een andere manier kon bereiken. Net op dat moment belt die op. Waar ik blijf???
Ik vertellen dat ik al de hele tijd al voor zijn deur sta. En dat niemand de deur opendoet. Hij kon dat niet begrijpen want voor zijn deur was niemand en er had natuurlijk ook niemand aangebeld. Na wat spraakverwarring kwamen we er al snel uit. Ik moest op de Hengelosestraat in Enschede zijn en geloof het of niet; ik stond tegenover zijn huis in een zijstraat van de Hengelose straat en had daar dus op de verkeerde deur staan "beuken".
Snel reed ik weg, leverde het mandje uit aan de "overkant" en reed weer naar de basis.
Mandjes afleveren leveren elke keer de mooiste momenten op. Slaperige gezichten. Mensen in een in de haast aangetrokken ochtendjas. Alles zit schots en scheef. De haren zijn meestentijds in de war en de verbazing welke op het gezicht valt af te lezen maakt het plaatje compleet. Geweldig!
En toch....je maakt mensen wakker. Je laat ze wellicht schrikken. En toch doen ze open, kijken weliswaar beduusd, maar nemen het mandje toch maar aan. Op die ene keer na dan, toen een wat warrige en zojuist wakker geworden jongere vrouw, de mand gewoon niet wilde aannemen. "Kan niet voor mij zijn. Neem maar weer mee. Hoe lief ook. Ik zou niet weten waarom ik deze mand zou moeten krijgen en van wie dan eigenlijk?" Ik heb moeten praten als "brugman" om haar te doen overtuigen. Ze nam hem uiteindelijk aan maar bleef moeizaam accepteren dat zij de ontvangster moest zijn van een gift. Meestal lukt het me na een klein onthullend verhaaltje. Dan bedanken ze mij vriendelijk en gaan ze met de geschonken mand naar binnen. En dan later op de dag ontmoet je de zeer wakkere, goed uitziende en rap van tong sprekende mensen, die dan op dat moment ver staan van die mensen staan die in de ochtend het ontbijtmandje nog zo verbaasd en vol ongeloof aannamen.
Het blijft dan ook zo'n verrassend geheel die ontbijtservice. Elke keer weer. Er gaat in deze handel geen dag voorbij dat ik denk; "wat zullen we vandaag weer gaan meemaken?"

De ontbijtservice verdient momenteel haar volle aandacht. Het winterseizoen is gestart en mijn werkzaamheden als ijscoman zijn alweer een maand geleden afgesloten. En toch heb ik eergisteren de Snor nog schoongemaakt en de fietsijskar naar de winterstalling gereden. De Snor blijft vooralsnog aan huis. Voor evt winterplannen. Ik ben druk. Druk met studie, druk met solliciteren, druk met plannen maken en inmiddels ben ik nu ook officiëel Agent van Hammerdrinks' ijskoffie en ijsthee. Moet ik de weg op om ijsmachines te verkopen. En de daarbijhorende grondstoffen.
Wel werk wat bij mij past. Maar ook ik ben nog niet alles gewend. Ook ik zal in deze rol moeten groeien. Ik verwacht er veel af te kunnen zetten. Maar ik doe het slechts op mijn manier en in mijn tempo. Anders gaat het nooit werken. Vanaf maandag ga ik echt beginnen. Alhoewel ik natuurlijk al heel wat voorwerk heb gedaan. We gaan het zien.

Met betrekking tot het solliciteren doemt steeds dezelfde vraag op. Wat gaan we doen wanneer ik per ongeluk wel werk vind? Ik bedoel; wanneer er een bedrijf is dat mij graag als werknemer zou willen inlijven. Wat dan? Wat gaat er dan allemaal anders worden? Dan kan ik wellicht geen fulltime ijscoman meer zijn. Misschien ook niet meer zoveel ontbijtjes uitleveren. En hoewel ik dat heel vervelend zou vinden is mij de zekerheid van inkomen zoveel belangrijker als dat niet hebben. Mijn gezin gaat altijd voor. Dat komt op plaats 1. Daarna kijk ik pas weer verder. En dus schrijf ik nu per week 6 tot 8 sollicitatiebrieven. En hoop ik dat er eindelijk eens iemand zegt; ja, Boereboompie, ik heb je nodig.
Het verkopen van ijsmachines kan in zo'n situatie altijd. Ook in de avonduren kan ik ijsmachientjes verkopen. Dus dat kan zo wie zo blijven. Maar met een 40 urige job blijft er weinig tijd over voor ijsrijden.

Uiteraard is er ook een optie om nog eens een jaar te gaan venten. En weer risico's te lopen. Het ging afgelopen seizoen niet geheel vlekkeloos zoals ik al eens meldde. Te slecht voorjaar en teveel pech. Later, vanaf augustus liep het bedrijf uitmuntend. Maar nog zo'n jaar is gewoon heel zwaar en dan vooral geestelijk. En toch zou ik het zo weer doen. Het is namelijk ook zo vreselijk leuk om te doen. Maar het moet wel genoeg opleveren en daar zit m de kneep. Daar kun je nooit van uitgaan. Het weer bepaalt namelijk. Hoe goed mijn ijs of ikzelf ook zal zijn. Kon ik maar een gulden de middenweg vinden.
Een goede en leuke baan van maximaal 30 uur en daarnaast het ijs(machines) en de ontbijtjes.
Maar ja....zoete koekjes worden niet gebakken. En dus gooi ik alles in het open.
Ik weet nog niks. Nog helemaal niks.
Afwachten blijft het decreet. En aangezien ik nu bezig ben met zoveel (de dagen vliegen mij voorbij) kan ik ook nog geen start maken met weer iets nieuws. Ik loop mezelf straks nog voorbij.
Een hekel punt dus, die toekomst. Morgen ga ik weer eens naar het UWV. Even bijpraten waarbij ik bovenstaande ook de revue zal laten passeren.

Ja. Ik ben wat onzeker. Maar mag het? Goed seizoen gedraaid. Echt waar. Maar het was bij lange na niet genoeg. Zo eerlijk wil ik wel zijn. En ik weet ook wel dat het niet echt heeft meegezeten met  de slechte zomer en de pechgevallen. Maar ik weet ook dat dat ook volgend seizoen gewoon weer kan terugkeren. Je weet t gewoon niet. En die onzekerheid kan ik dus missen als kiespijn.

Vanmiddag ga ik naar de manege van Marina Kuipers te Bornerbroek waar 3 meisjes paard of pony mogen rijden. Dit naar aanleiding van hun wensje gedaan op KiNDERDAG 2016. Ik ga graag kijken naar hun prestatie.

Vanmiddag kom ik hier nog even op terug!

Update 17.45 uur
Dat was erg gezellig. Drie dametjes hebben hun wens uit zien komen. Alle drie hebben ze een kwartiertje kunnen paardrijden. En het viel mij op dat ze geen van driëen bang waren en er daarom ook veel plezier in hadden. Het was in ieder geval geweldig om te zien. Vooraf hadden mijn vrouw en ik al zorggedragen voor drinken, snoep, cake en chips. Opdat ook degenen die niet te paard gingen het ook gezellig hadden.
Het bleek een schot in de roos. En daarmee was het een gezellige middag geworden.

Thuisgekomen bestudeerde ik de door mijn vrouw gemaakte foto's. En daaruit bleek de tevredenheid van de drie dames.
Ja. Het was goed zo.
Nog een paar wensen en dan zit ook het after werk van KiNDERDAG 2016 erop.

Voor nu wens ik een ieder een goede week toe. Pas wel op want het wordt wat kouder.

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Franky's ijs en Ontbijtservice
Hengelo