2016-45. De onzekerheid groeit!

Bijna een jaar geleden is het inmiddels. Werd ik zomaar op straat gegooid. Geen enkele zekerheid meer. Zoekende naar werk kwam ik er al gauw achter dat werk vinden op deze leeftijd (53) niet zo makkelijk meer gaat. Met behoud van uitkering kon ik, zoals bekend, mijn inkomen met ijs en ontbijtjes mooi op peil houden en zelfs wat opzij leggen voor de ijscovrije winter. Als een eekhoorn sloeg ik de zwaarverdiende muntjes op in mijn doosje om ze later te storten op de bank. Genoeg om de winter door te komen maakte ik dagen door binnenshuis. Studeerde wat, las wat, keek tv en maakte me eigenlijk nergens druk om. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en zo ontstond er alweer snel enige onrust. Ondanks dat ik kei en keihard gewerkt had in het ijsseizoen voelde ik mij met de dag schuldiger worden dat ik hier zo lui onderuit kon zitten. Echt lui was het niet maar toch....ik voelde dat er iets moest veranderen. Ik wilde gewoon wat gaan doen en slechts studeren en lezen was het niet. En zo begon ik mijn zoektocht naar werk. Precies als een jaar geleden. Ik begon opnieuw bij het UWV. Vertelde mijn werkcoach wat ik had gedaan het afgelopen seizoen maar nog zoveel belangrijker was wat ik graag wilde gaan doen. "Ik wil weer werken. Het ijsseizoen levert echt ontzettend veel voldoening op maar ik kan dit echt niet jaren gaan volhouden. Er moet gewoon een basis zijn" . De werkcoach vertelde dat ik op dit moment nog 2 jaar recht heb op een ww uitkering. En dat ik me wat dat betreft nog geen echte zorgen hoefde te maken. Hij raadde mij aan meer contact te houden met de intermediars omdat juist die de banen kennen. "Maar zij bellen niet. Jij moet dat doen." Zo zei hij.
Teruglopende naar de bus realiseerde ik mij dat ik mij ooit had laten inschrijven bij Koers Oost en zonder enige terughoudendheid én omdat ik nog 10 minuten mocht blijven staan op de betaalde parkeerplaats belde ik ze daarom eens op. Vertelde mijn verhaal. Ik moest en zou weer werk hebben. En als toeval bestaat deed deze zich nu opgelden. Alsof ik geroepen kwam bleek er juist net een functie als Hoofd Magazijn te zijn vrijgekomen. "Is dat niks voor u?". Werd mij kort daarna gevraagd. Uiteraard ging ik er positief op in en zo werd ik die dag (afgelopen maandag) ineens en zomaar een belangrijke kandidaat voor deze functie. Zonder officiële sollicitatie notabene.
De vrijgekomen functie was dus gelijk aan de functie die ik het laatst had bekleed. Die dag solliciteerde ik thuis overigens op nog eens 10(!) verschillende functies. Met de reeds eerder geschreven brieven kwam het aantal sollicitaties van zondag en maandag daarmee  maarliefst op 15 stuks.  En reageerde ik later deze week zo nu en dan op nog meer nieuwe advertenties. Een record aantal staat daarmee uit. En toen werd ik dinsdag gebeld door een intercedente van Koers Oost voor de sollicitatie waarvoor ik juist niets had hoeven doen. Of ik tijd had voor een gesprek bij hun op kantoor. Uiteraard ging ik daarop in en werd ik een dag later op kantoor te Oldenzaal verwacht. Afijn, het gesprek afgelopen woensdag, liep perfect. Zo goed zelfs dat ik donderdag al werd voorgedragen aan het bewuste bedrijf. Zaterdag (gisteren) moest ik alweer op visite bij dat bedrijf waar het hoofd magazijn gezocht werd. Mijn bezoek was gepland om 10.00 uur. Ik was er te vroeg maar dat werd niet erg gevonden, immers, beter te vroeg dan te laat en zo kon het gebeuren dat mijn gesprek ook eerder aanvangen werd. Het eindigde daarmee niet eerder, sterker nog, het liep gigantisch uit.
Pas 11.30 uur liep ik het gebouw weer uit en belde het thuisfront hoe het gesprek was verlopen. En ik beschreef een goed gesprek. Aanstaande dinsdag hoor ik meer. En dan loopt een sollicitatie zonder een brief of reactie op een advertentie binnen een week al ten einde(!!!). En kan ik in theorie al een baan hebben. Of hoe gek iets ook kan lopen!!!???.
Blijf mij erover verbazen. Dinsdag weten we meer. En alhoewel het goed voelt zegt dat nog helemaal niets. Maar....en dat waardeer ik echt, ik ben weer eens op gesprek geweest. En dat geeft zoveel vertrouwen, das gewoon niet normaal.
Mocht het doorgaan geef ik aan een groot aantal mensen leiding. Groter dan ik ooit heb gegeven. Ben dan ook best erg nieuwsgierig naar de afloop van deze wel hele gekke sollicitatie.

En daarmee groeit ook een onzekerheid. Vreemd, maar waar. Ik krijg met een baan meer zekerheid. En daar kies ik toch graag voor. Maar...nu moet ik mijn bedrijvigheid misschien toch min of meer opgeven. Hoeveel tijd hou ik over? Wat kan ik nog doen aan ijsverkoop? Ik moet er vooralsnog niet aan denken, dat doet pijn. Maar zekerheid in inkomen is zo vreselijk noodzakelijk in dit leven. Vorig jaar goed gedraaid maar toch te weinig. Hoe zou het volgend seizoen gaan? Beter? Of juist nog minder? Die onzekerheid knaagt maar voort. Ik moet kiezen en de keuze is zo verdomd moeilijk. Na dinsdag is het of ijs of een baan of wellicht nog weer een andere mogelijkheid tot een baan, immers, er staan zoveel sollicitaties uit. En dus wellicht weer een nieuwe keuze moment.
Momenteel lijkt de keuze die zich mogelijk dinsdag zal voordoen in het voordeel van de baan, de zekerheid, uit te vallen. En dat heeft verregaande consequenties. Maar laten we niet op de situatie vooruit lopen. We gaan eerst maar eens zien of mijn gesprek inderdaad zo'n goed gesprek was.

Deze week heb ik verder geen werk gehad. Wel ben ik aan het pioneren geweest met de koffie ijsmachines en probeer ik wat bedrijven te enthousiasmeren voor de ijskoffie. Ik studeer ook veel en schrijf ook nog sollicitatiebrieven. Soms wandel ik en vaak doe ik delen van het huishouden. Soms voel ik mij eenzaam. Niemand in huis. En dan ga ik maar studeren. Er zijn dagen dat ik niet buiten kom, omdat ik dan studeer of schrijvende ben. Maar ook zijn er dagen dat ik er juist op uit trek. Op bezoek ga bij collega ondernemers bijvoorbeeld. Zien hoe het hen vergaat. Ik mis de interacties tussen de mensen. Eigenlijk mis ik gewoon mijn klanten. U dus!

Ik ga mogelijk een moeilijke beslissing tegemoet. Een beslissing waarvan ik de precieze gevolgen nog niet kan overzien.
U kent denk ik mijn verhaal. Weinig echt geluk gekend. Financiëel is het niet altijd voor de wind gegaan. Een lange tijd van financiële onrust gekend. Weliswaar een mooie ijskar gekregen waarmee ik ook superblij ben. Maar er staan zoveel vreselijk slechte jaren tegenover. Ik denk dat het tijd wordt voor geestelijke rust. Ik hoop oprecht dat u dat begrijpen wilt.
Overigens zeg ik niet; ik stop met ijsrijden. Dat hoort u mij hiermee echt niet zeggen. Daarvoor houd ik teveel van dit vak. Wel zal het minder worden en hoeveel minder dat dan wordt kan ik echt niet zeggen op dit moment. Dat hangt ook van de eventuele baan af en waar ik die baan ga krijgen. Zijn er veel reisminuten? Of juist niet? Over de naam van het bedrijf kom ik later te spreken. Nu hou ik dat nog even stil.

We gaan het allemaal bekijken zodra zich iets aandient.
U leest het ofwel op mijn facebookpagina danwel op mijn blog volgende week.
Ik wens u een fijne week toe.

Lieve groeten,

Frank Boereboom
Frankys ijs en ontbijtservice
Hengelo