2016-46. Onrust en een kinderwens!

Het was gewoon te verwachten, ofschoon het al die tijd de goede kant op leek te gaan. Het eerste gesprek, op het, zeg maar, uitzendbureau, was een goed gesprek geweest. Met als uitkomst dat ik al snel door hen werd uitgenodigd om op het bedrijf zelf een sollicitatiegesprek aan te gaan met de grote baas. Een goed teken! Daar aangekomen, daags na de eerste afspraak op het uitzendbureau, werd ik een klein ontvangsthokje ingedrukt en wachtte ik op wat komen zou. Te vroeg gekomen, maar veel later dan gepland ging ik weer huiswaarts. Het gesprek begon wat moeizaam, maar dat lag meer aan de baas van het bedrijf dan aan mij. Ik zat er ongeveer 5 minuten te wachten toen een wat nors overkomende en oudere man tegenover mij plaatsnam. Bood me een kop koffie aan, maar die sloeg ik vriendelijk af. "Heb er net eentje gehad". Voorzichtig begon hij zijn gesprek. “Waarvoor kom jij hier?” vroeg hij mij. Natuurlijk was ik wat van de leg met die nogal onverwachte vraag maar herpakte mijzelf vrij snel. Ik kreeg het idee dat hij niet echt doorhad dat ik voor die functie van hoofd magazijn kwam (Later zou blijken dat hij meerdere kandidaten had laten komen voor meerdere functies). Ik antwoordde: “Voor de functie van Hoofd magazijn”. Hij knikte wat en was weer even stil. Het volgende wat hij vertelde was dat hij zijn vrouw nog niet zo lang geleden had verloren en dat hij het wat rustiger aan wilde gaan doen. Hij deed alles nog en dan vooral in het Magazijn. Kon het ook nog moeilijk loslaten; “Het is wel mijn bedrijf hé”.  Verder in het gesprek vroeg hij hoe ik als hoofd magazijn tussen de mensen sta en hoe ik verder als hoofd magazijn mijn werk had gedaan. Ik vertelde het hoogstnoodzakelijke en bleef verder rustig. En na een paar grapjes van mijn kant verscheen er ineens een wat vriendelijkere man. Die ook kon lachen. Het gesprek verliep steeds beter en voor we er erg in hadden werd hij gewaarschuwd dat andere kandidaten zaten te wachten. Uiteindelijk een vol kwartier (!) na die mededeling schudde wij elkaar de handen en liep ik op zijn advies nog even door zijn grote winkel. Om wat kennis op te doen van zijn grote hoeveelheid waar. Hij zei mij toe er vóór woensdag op terug te komen. En tevreden keerde ik huiswaarts. Het was een goed gesprek geweest, althans, voor mijn gevoel. Lichtte het thuisfront in, reed volgens afspraak naar Hilversum en bracht ook mijn vader op de hoogte van het gesprek. Had een ontspannen weekend en voelde mij super. En dan net wanneer je denkt dat alles eens een keertje meezit gebeurt het meest onverwachte. Een sollicitatie welke woensdag begon eindigde een week later op dinsdag in een complete deceptie. De intercedente belde. “Hallo Frank, ik vrees dat ik een vervelende boodschap moet overbrengen”. Tja, en dan weet je het al. Als reden had hij opgegeven dat het gevoel niet goed was. De intercedente gaf zelf ook aan dat dat voor haar geen goede reden was geweest en dat ze dat hem ook had gezegd. Ze gaf in het telefoongesprek moeizaam toe dat die reden het daarom voor haar ook zo moeilijk maakte om het mij te moeten vertellen. Ik antwoordde op mijn beurt; “Maak je niet druk, het is niet anders, jij kan er toch niks aan doen? Volgende keer beter”. Ze zei me toe voor mij op zoek te blijven gaan en daarmee was het gesprek weer ten einde. Wat daarna gebeurde hou ik maar voor mezelf. Ik was zo vreselijk teleurgesteld, niet normaal meer. Het was dinsdagmiddag rond 12 uur en pas vrijdagmiddag begon ik mij weer enigszins op te richten. Wat een knal voor mijn kop was dat zeg. Wat een teleurstelling!!! Maar zoals altijd, heb ik even nodig om mij weer op te richten en weer tot de mensen te komen. Ik wil niet over ellende praten met anderen. Dat doe ik wel met mijn vrouw. Afijn, een goede kans was vervlogen. Ik heb de man nog wel een brief gestuurd omdat ook ik de reden graag wat meer uitgelegd wil zien. Ik heb nog geen antwoord mogen ontvangen. Denk ook niet dat ik die krijgen zal. Mijn moeder zou hebben gezegd; “Het was waarschijnlijk geen goede optie, anders was het wel gelukt”. En daar sluit ik mij dan maar wat graag bij aan. Goed. Voorbij en dus weer opnieuw beginnen. Van voor af aan. Ondertussen regende het tijdens juist deze 3 voorgaande dagen ook nog eens afzeggingen op andere sollicitaties. Om moedeloos van te worden. Maar ik bleef schrijven, steeds weer opnieuw, om het aantal op in ieder geval zo’n 10 uitstaande sollicitaties te houden. Inmiddels wel 10 minder dan vorige week.

De chaos in mijn kop groeit met de dag. Die sollicitaties vragen veel tijd. Dat doet ook de studie. Ik kreeg een hele bult studiemateriaal. Boeken vol met begrippen. En ik begon zo leuk. Ging echt goed. Ik dacht dat ik alle toegezonden leerstof moest leren. Ben ik nu, na keihard studeren halverwege het eerste deel van de 5 delen, blijkt dat ik dat allemaal niet hoefde te leren! Dat zou in mijn elektronische leerpad staan. Nou, ik heb het nogmaals gelezen, maar het staat echt nergens hoor. Dus ook dat loopt niet helemaal als ik zou willen. Wordt er zo moe van. Met het verlies van tijd rond mijn studie, de verliezen rond de sollicitaties bleek het ergste nog niet eens te zijn gepasseerd. De belastingdienst heeft inmiddels ook ons huis gevonden en alhoewel ik die van de inkomstenbelasting wel had zien aankomen en daarvoor ook een buffer had aangelegd, kwamen er nog wat aanslagen. En toen was mijn week, wat mij betreft ook even helemaal klaar.

De chaos die heerst wordt daarnaast ook nog eens gevoed met een andere gedachte. Ik begeef mij thans in een soort vicieuze cirkel. Want; Stel ik vind geen werk. Dan gaan we net als vorig jaar weer ijsrijden en sparen. Zoveel mogelijk opsparen. Naast de ww uitkering welke ik dan nog altijd ontvang kan ik dat redelijk goed doen. Zover dus geen enkel probleem.  Maar nu komt het; Omdat ik op dit moment  niet weet of ik nog een baan zal vinden kan ik ook nog niet voluit gaan in het voorbereiden op het nieuwe ijsseizoen.
Een voorbeeld: Ik wil graag voor alle kinderen op de avondvierdaagse ijs aanbieden. Dan moet ik nu de scholen gaan aanschrijven. Stel nu dat die scholen gezamenlijk besluiten om ijs af te nemen op de avondvierdaagse, zal ik mijzelf ook vrij moeten maken op die dagen dat ijs aan de kinderen uit te kunnen reiken. Wanneer ik dat bijvoorbeeld nu zou overeenkomen en morgen komt er ineens iemand die mij nodig heeft in zijn bedrijf, kortom: een baan, kan ik nooit die afspraken met betrekking tot de avondvierdaagse nakomen. Dit geldt natuurlijk niet slechts voor het voorbeeld wat ik hierboven schetste maar voor echt alle afspraken die ik kan en zou willen boeken. Er zit nu zo’n rem op alles.
Het hangt er steeds weer om. Laten we het solliciteren los of laten we de ijskar wat meer thuis staan of anders gezegd: Kiezen we voor zekerheid in loon of in het onzekere van een ondernemersbestaan?

Kortom, een vraag die continu door mijn hoofd gaat. Uiteraard komt er een moment dat ik niet langer meer zal wachten en het dus op ijs zal laten aankomen. We wachten het nog even af.

Een mooi iets deze week was dat ondernemers in het centrum een kadootje aangeboden kregen op de dag van de ondernemers. Uit handen van de gemeente. Omdat ze tijdens de crisis toch maar mooi overeind zijn gebleven. Een mooi gebaar en ik ben ook oprecht blij voor hen. Dat gezegd hebbende; Ook ondernemers buiten dat centrum hebben dat gedaan. Tenzij ook zij wat hebben ontvangen, maar daar heb ik niets van gezien, vind ik dat een beetje jammer. Een grens trekken rond het centrum vind ik wat flauw. Niet om mij hoor, begrijp mij niet verkeerd, ik heb dat helemaal niet verdiend, tenslotte werd mijn bedrijfje pas opgericht na de crisis, maar wanneer je net buiten de centrumring een business bedrijft ben je dus kennelijk iemand waarop de gemeente niet zo trots lijkt.
Jammer!

Morgen gaat de wens van Zoë in vervulling. Ze gaat mij helpen met het verzorgen van een ontbijtje voor haar moeder en ook haarzelf. Morgen zal ik hierover nog wat uiteenzetten. De ontbijtjes lopen weer prima. Na de opgestarte acties zijn er weer steeds meer gegadigden voor de mandjes en loopt de agenda weer redelijk vol. Toch wel belangrijk om af en toe een actie te ontketenen. Ook op het gebied van de ijskoffie en thee zijn er wat ontwikkelingen, maar deze zijn nog erg prematuur. Het wachten is op de eerste echte klant. Ik blijf ondertussen wel pionieren.

De Stichting Nelly is bij “Specsavers steunt” aangemeld en moet door u worden gesteund doordat u op deze stichting stemt. Er zijn meerdere goede doelen en de stichting blijft helaas behoorlijk achter op de koploper. Het is natuurlijk wel jammer, maar gelukkig betreft de koploper ook een uitstekend doel. Toch wil ik nog niet opgeven, er zijn immers nog 23 dagen of zo. Ik vraag u dan ook om te stemmen op de Stichting. U mag dat elke dag doen.

UPDATE ZONDAG
Het is onstuimig buiten. De gisteravond geplaatste Sarah voor onze 50 jarige buurvrouw doet onder aanvoering van de harde wind verwoede pogingen de haringen waarmee ze aan de grond genageld staat uit de grond te trekken om vervolgens met de wind weg te vliegen. Maar ik wist het gisteravond al. Het zou gaan waaien en behoorlijk ook, dus sloeg ik de haringen gisteravond behoorlijk vast in de grond. Vanochtend toch maar even gekeken naar de Sarah. Ze schudt behoorlijk van nee. Maar ze staat er nog. Vanmiddag toch maar goed in de gaten houden, want het wordt allemaal nog iets onstuimiger. Het voordeel is dat ik vanmiddag thuis ben en dus de boel goed in de gaten kan houden.
Zoë is door mij opgehaald. Rond half 9 stond ik voor haar huis, niet ver van het onze. Belde aan en haar moeder deed de deur open. Niet veel later kwam Zoë naar buiten. Ze was er klaar voor. In de bus reden we niet veel later naar mijn huis.  Haar wens, gedaan op Kinderdag 2016 ging vandaag uitkomen. Ze wilde graag een ontbijtje maken voor haar moeder. En ja, bij mij kan dat natuurlijk goed. En zo maakten wij samen hun ontbijtje, maar hielp ze ook met een ander ontbijtje wat ook weggebracht moest worden. Toen we even konden pauzeren, broodjes afbakken kost soms wat meer tijd dan anders, vroeg ik of ze iets wilde schrijven in mijn blog. Ik vertelde haar dat nog nooit iemand anders in mijn blog had mogen schrijven en dat ik het erg leuk zou vinden wanneer ze dat zou doen. Zelf wilde ze het ook best graag en na enige tijd schreef zij het volgende:

"Ikvonthetleukomeenontbijttemaakenmetfrank"

En ik Zoë, ik vond het erg leuk dat je met mij het ontbijtje voor jouw moeder hebt gemaakt en dat daarmee jouw wens is uitgekomen! Ik hoop dat jij het ook erg leuk hebt gevonden, maar uit jouw gezichtsuitdrukkingen te hebben kunnen lezen is dat volgens mij wel gelukt!
En daarmee is de op één na laatste wens uitgekomen en ben ik nu slechts nog bezig voor 3 jongens om een wedstrijd bij FC Twente te kunnen bijwonen (in de skybox) te regelen. Ik ben er alweer even mee bezig. Het was mij ook toegezegd, alleen het contact is even weg. Maar een ieder die mij kent weet; Ik geef nooit op!
Inmiddels is het bijna middag en ga ik het laatste ontbijtje wegbrengen voor vandaag.

Ik wens een ieder een hele fijne zondag en week toe. Pas op met naar buiten gaan vandaag, het is bij vlagen echt onstuimig.
Tot volgende week!

Frank Boereboom
Frankys-Food, Hengelo