2017-10. Pijn!

Soms gaat het leven niet over Rozen. Dan zit het even niet mee. Dan staat het leven even stil en ervaar je onrust die plaats heeft genomen in de relatieve rust waarin je je een tijdlang bevond. Onrust veroorzaakt door een onherstelbare breuk in die relatie die één van je kinderen had. En ik ben vader. En ik houd als hopelijk alle vaders van hun kind(eren). En heeft mijn kind pijn, dan heb ik dat ook. En ik voelde zijn pijn. Ik zag zijn verdriet. Het was ook zo hard. Zo ongelooflijk en zo plotseling. Mijn oudste zoon, 25 jaar jong, moest zijn relatie met mijn totdan toe lieve schoondochter  beeindigen. Dat viel mij niet mee. Zeg maar rustig; zwaar. Het was in mijn ogen altijd een stabiele relatie geweest. Nooit iets gemerkt van enige problemen. Ze zijn uiteindelijk na een aantal gesprekken tot dit besluit gekomen. Het is definitief over. Zijn gewezen vriendin, mijn inmiddels ex schoondochter, heb ik nog eventjes kunnen spreken. Heb haar heel veel sterkte gewenst en ook geluk in haar leven. Mijn zoon komt waarschijnlijk weer naar huis. Hij heeft daar ver weg nu niets meer te zoeken. En hoewel ik daar natuurlijk wel blij mee ben moeten wij nu wel een oplossing vinden in de  problemen op het gebied van huisvesting en werk. Ons huis op tuindorp is niet groot genoeg. En natuurlijk zal het voor even wel lukken. Maar voor een langere periode wordt het wel wat lastig. Maar ja; Blijft toch je kind hé? Mocht iemand wat weten op het gebied van huisvesting in Hengelo, dan hoor ik het graag!

Dat het niet de week was van mijn zoon en diens inmiddels ex-vriendin is een statement. Maar ook was het niet mijn week. Ik voelde mij na de vervelende nieuwstijding uiteraard niet blij, maar daar kwam ook nog eens de afspraak bij de tandarts bij op. Een afspraak notabene om een kies te trekken. Een kies die in het verleden al voor vele problemen had gezorgd. En die opnieuw voor problemen zou gaan zorgen wanneer ik niet zou laten ingrijpen. Gewoon een kwestie van tijd! En daarom luidde het devies; slopen dat ding; ERUITTTT!!!
En dus was ik afgelopen woensdag op bezoek bij de dienstdoende beul op de praktijk aan de Boerhavelaan.  Deze tandarts viel in voor de eigen tandarts. Een Nederlandse Duitser. Of een Duitse Nederlander. Iets wat erop lijkt in ieder geval. Ik vroeg hem of die Duitser was. Toen hij dat bevestigde zei ik; "geeft niks, kan je ook niks aan doen". Gevolgd door een wel hele snelle SORRY van mijn kant omdat ik mij realiseerde dat hij op het punt stond zijn sloopwerkzaamheden te gaan aanvangen. Even maakte hij een grapje door te zeggen dat mijn sorry niets had geholpen. Dat zei hij overigens met een spuit in zijn hand wat de verdenking op revanche wel heel groot maakte! Maar al snel beloofde hij mij zo goed als mogelijk te helpen. De spuit ging erin en even later hing hij met een tang, op mijn kies geknepen, te hangen van de ene naar de andere kant. Eerst was er totaal geen beweging waardoor ik het gevoel had dat een heel mens aan mijn hele bovenkaak stond te hangen. Even later voelde ik wat knarsen. Gek genoeg moest ik op dat moment vreselijk lachen. De tandarts hield even in en vond het maar raar dat ik gewoon moest lachen. "Geen pijn?" vroeg ie nog. "Nee, geen pijn maar ik vind het wel grappig hoe jij zo loopt te hangen aan die ene kies" antwoordde ik hem. En toen hij daarna zijn sloopwerkzaamheden weer hervatte kwam de kies losser en losser te zitten om uiteindelijk kort daarna er in zijn geheel uit te komen. "Gelukt!" Was zijn reactie, terwijl ik een gapend gat ervoer in mijn nogal robuust aangepakte bovenkaak.
"Hij is er in zijn geheel uitgekomen! Je hebt geluk gehad" zei die, alsof dat ook zo was. "Krijg ik nog pijn?" vroeg ik hem.
"Misschien wel, maar het kan ook meevallen" was zijn korte maar duidelijke antwoord.  Time will tell.
De rest van de dag had ik geen last meer. Sterker nog, ik ving de voorbereidingen aan op mijn eerste ijsopdracht van dit nieuwe seizoen. Haalde ijs op, kocht oubliehoorntjes en maakte de Snor alvast gereed voor vertrek.

De dag erna ben ik dan weer eens met de Snor op pad geweest om het echie. Op een school te Hengelo werd ik rond 14.15 uur verwacht om voor een jarige Jet ijsjes te scheppen voor al haar klasgenootjes. Als traktatie! En het voelde weer zo verschrikkelijk goed. Heerlijk!
Het was kort, maar erg fijn om te mogen doen. Een klas met blije kinderen achterlatende kwam ik rond 15.15 uur weer terug op de basis.
Heb er echt veel energie door opgedaan.
Het is nu wachten op de eerste mooie dag opdat ik nog meer energie kan halen uit het ijsrijden. Zoals het er nu naar uitziet is de start inmiddels wel bekend  geworden. Ik wil nog heel even wachten met het definitief bekendmaken van de eerste echte rit. Voorlopig staat de openingsrit ijsseizoen 2017 gepland op 12 maart a.s.

Dat overkoepelende organisaties van scholen niet de moeite hebben genomen te reageren op mijn aan hen in het vorig jaar december al aangereikte voorstel aangaande het verschaffen van ijsjes aan alle schoolkinderen tijdens de Avond4daagse 2017, heeft mij een beetje verbaasd. Dat er 1 of 2 niet reageren had ik nog wel verwacht, maar geen enkele???
Sneu voor de kinderen waarvoor ik het echt graag had willen regelen. Ik had echt een mooie aanbieding. Vorig seizoen kwamen veel kinderen vragen om een ijsje. Terwijl ze niet toebehoorden aan de school die mij had geboekt. Vreselijk vond ik dat. Veel van die kinderen zie ik ook in wijken hé? Dan is dat niet leuk. Maar opdracht is opdracht. Helaas is men er dus niet mee bezig gegaan. Althans, niet dat ik weet. Jammer! Nu hebben zich een paar individuele scholen gemeld. En gaan we daarmee helaas weer voorbij aan het feit dat elk kind gelijk zou moeten zijn. Maar ik moet wel eerlijk zijn; Ik wil wel graag verdienen. Ben tenslotte ondernemer. Rijk worden hoeft echt niet meer. Die tijd dat ik dat wilde, voor zover dat zelfs wel echt het geval was, is allang voorbij. Maar er moet hier wel een schoorsteen kunnen roken. En dus moet het dan maar weer anders dan gewenst.

Met het feit dat ik nog geen route heb kunnen rijden, ongeduldig wachten moet op mijn eerste rit, de vervelende gang naar de tandarts en de familie problemen van de laatste week ben ik een vervelende week verder. Nog onwetende wat de gevolgen gaan zijn voor wat betreft mijn zoon. Dat suddert dan ook zeker volgende week en de weken erna nog wel voort. Opgeven of ergens geen heil meer in zien is mij vreemd en dus komt er altijd weer een oplossing. Wanneer hij terugkeert gaan we hem helpen zoeken naar woonruimte. En werk. Nogmaals, mocht iemand iets weten; ik en mijn zoon houden ons aanbevolen.

En ondertussen kijk ik ook met veel plezier op de beschikbare weer apps om te zien of de start inderdaad op 12 maart aanstaande zal zijn. Wat mij betreft mag het morgen ook. Maar helaas zit dat er niet in. Dan zit ik weer in Hilversum. Bij weer een familielid. Mijn vader. Want ook hij heeft nog immer hulp nodig na een val in zijn kamer. Maar gelukkig gaat dat echt de goede kant op en kan ik morgen zien of ik hem daarna weer als gebruikelijk om de week kan bezoeken.

De week is voorbij. De echte pijn is nooit gekomen. De spreekwoordelijke pijn daarentegen huist nog steeds in mijn lichaam. Zal moeten slijten. Eénmaal op de Snor zal dat sneller gaan dan nu. Des te meer reden om te starten. Nu het weer nog!

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Franky's Food
Hengelo