2017-20. Het voorjaar is eindelijk daar!

Nou nou nou nou! Daar hebben we lang op moeten wachten. Steeds werd je blijgemaakt met een half dode mus. Daggie mooi weer om vervolgens weer de truien uit de kast te moeten halen. Noordwesten wind. Er is geen vervelender hoek waaruit een voorjaarswind kan komen. Zo ontzettend gemeen koud. Eerst denk je nog; ach het valt wel mee, maar wanneer je uren buiten bent dan valt het juist vies tegen. Door alle laagjes van de kleding voel je de noordwester. Afijn, genoeg gezeurd. De lente is dan nu eindelijk daar. En laat mij dan maar lekker mijn ding doen. Nou.... en dat doe ik dan dus ook. Het ene na het andere record is deze week gesneuveld. Op de Vossenbelt, terug na half september vorig jaar, moest men er nog aan wennen.  Andere dag, wel dezelfde tijd.Groot Driene liep het als een trein. Nooit een trein gezien aldaar maar dat terzijde. En zelfs mijn op het allerlaatst aangekondigde en ook verlate bezoek aan de Nijverheid werd een groot succes! De week die bij mij altijd op zondag start was daarmee een pracht van een week geworden. Mede, natuurlijk door het mooie weer (hoe kan het ook anders in mijn vak), kreeg ik weer een vertrouwd gevoel. En de Snor die tot twee keer toe was gemaakt door uw ijscoman, door zijn moeder op de wereld gezet met twee linkerhanden, deed weer net als vorig jaar zijn best. En daarmee gaat alles gelukkig weer zoals het moet. Uiteraard is daarmee de slechte aprilmaand niet weggepoetst. Dat gaat ook niet meer lukken. Maar goed. Vooruitkijken is nu de standaard. Achteromkijken heeft tenslotte weinig zin. En negatief zijn helpt al helemaal niks.
Dat het voorjaar echt gestart is heeft inmiddels ook mijn lichaam ervaren. Elke spier maakt zoveel meer uren dan eerder. De kuiten zijn voelbaar, alsook de  armen. Het hoofd draait overuren en er is weinig rust. Heerlijk! Het is weer begonnen!

Afgelopen week opende ik dus op twee avondwijken. Zowel op de Vossenbelt als op Groot Driene.
Het weerzien met klanten op beide wijken was geweldig. Veel kinderen waren blij de ijscoman weer door de straten te zien rijden. Bij de eerste bel was de reactie nog wat voorzichtig:  "Is dat de ...?". Om vervolgens diezelfde kinderen na het zien van de ijscoman snel naar huis te zien rennen om geld los te peuteren bij hun ouders, die meestentijds ook onwetende waren dat de ijscoman er weer was. Het deed mij goed. Zo lang gewacht. En zoveel spanning gekend. Zou het weer goed gaan? Zouden de mensen het nog leuk vinden? Tja. Thats me! Altijd zoekende naar antwoorden op vragen die ik mijzelf maar wat stel. Gewoon niet nodig. Jezelf zijn en vooral blijven. Dat is alles!

De ontbijtservice loopt dus als gezegd in mijn laatste hoofdstukvan mijn blog. En dat was goed te merken toen ik een poosje geleden een soort van moederdag advertentie plaatste. Binnen een mum van tijd was het volgeboekt. En kwamen er nadien nog zat aanvragen. Volgend seizoen ga ik het beter aanpakken. Opdat ik nog meer mensen kan helpen aan een mooi ontbijtje. Zo zie je maar; we blijven nadenken en vooruitkijken. Stilstand is tenslotte achteruitgang. Vooralsnog doe ik alles alleen. Wel is het zo dat soms mijn lieve vrouw helpt, bijvoorbeeld met de inkopen. Of het ophalen van de mandjes of het ijs. Meer dan dat nog komt ze met leuke ideeën. Dat maakt dat ik mij ook in dat opzicht gelukkig prijs met haar  gezelschap. En daarom heb ik dan ook, als kado voor deze moederdag, een paar mooie rozen voor in de achtertuin gekocht en inmiddels gegeven. Ze was er blij mee.

Dat dit jaar heel anders gaat zijn dan vorig jaar is mij inmiddels wel bekend.
Ik wil graag, maar ik moet ook op mijzelf letten. Er is veel te doen op een doordeweekse dag. Eerst ben ik vanaf 8.00 uur 5 uur werkzaam bij de baas om vervolgens nog heel wat uur te rijden met ijs. Soms is het half 11 in de avond wanneer het werk echt klaar is.

Dit is naast de eerste echte lenteweek en avondwijkenweek de week van de 2000+/+ likes voor de facebookpagina Franky's Food.  Hoe bijzonder is dat wel niet? ON-GE-LOOF-LIJK!!!
Ik ben daar echt heel blij mee. Het opent zoveel deuren, dat is echt zo verschrikkelijk belangrijk. En dat heb ik toch maar even bereikt in nog geen 3 en half jaar, waarbij ik zelfs in de eerste 2 en half jaar daarvan, slechts als ijscoman aktief was waardoor mijn produktiviteit op facebook zich slechts tot de maanden maart tot en met september beperkte.
Een puike prestatie dus, al zeg ik het zelf.
Op naar de 3000!!!!

De familieproblemen, erover geschreven in mijn laatste hoofdstuk, zullen voorlopig nog wel even aanhouden. Repte ik in mijn vorig hoofdstuk van enige terughoudendheid inzake de persoon in kwestie kan ik rustig vertellen dat het wat moeizaam gaat met mijn lieve vader. Er is echter geen reden tot paniek. Maar vervelend is het echter wel. Er zullen nog wel wat ritjes naar Hilversum volgen vrees ik. En daarmee staat het bedrijf af en toe behoorlijk onder druk. Het is evenwel niet anders! Mijn vader is, na mijn kids en vrouw, broer en zussen, alles wat ik nog heb. Daar MAKEN we gewoon tijd voor.
Het kan dus zijn dat ik er soms niet ben. Mooi weer of niet!

Vandaag dus moederdag. De ontbijtjes zijn uitgeleverd. Sta nu op het punt om af te reizen met de ijskar. De Moederdagroute! En dat terwijl Feyenoord kampioen kan gaan worden. Dat konden ze vorige week ook. Dat ging zwaar de mist in. Hopelijk kan ik vanavond voor het eerst sinds 18 jaar weer eens de tranen in mijn ogen krijgen. Tja... dan komt er bij uw ijscoman iets los...dat met geen pen te beschrijven is. Dat zit zo diep. Dat valt niet uit te leggen.

Ik wens u allen een fijne zondag toe. Een fijne Moederdag als moeder. Wellicht tot straks in de wijk. Ik kan daardoor geen voetbal zien. Maar dat geeft niet. Ik zal het hopelijk vanavond allemaal in mij  kunnen opnemen.

Groetjes Frank Boereboom
Franky's Food
Hengelo