2017-22. Een superweek

Nou. Dat had ik wel even nodig. Gewoon een weekje mooi weer. Een weekje waarbij het op elke dag mooi weer zou zijn. Is namelijk best handig om te zien wat Franky's ijs kan in 1 week. En ja. Nu weet ik het! Ik kan echt heel goed draaien, mits het weer het verkeerslicht op groen houd. En ik kan gaan en blijven gaan. Maandag tot en met zaterdag was het prachtig weer. En op Hemelvaartsdag, (donderdag) heb ik zelfs uitmuntend gepresteerd! Het bracht mij de beste omzet ooit op 1 route gescoord. Het was zelfs zo'n goede week dat ik nu op sommige dagen al denk niet best te hebben gescoord en bij natelling van de kassa er achter kom dat ik het ondanks mijn vermoeden gewoon uitstekend heb gedaan. En als je zelfs dat soort dingen  overkomt weet je dat je het gewoon goed doet.

Het ijsseizoen is dus echt van start gegaan. Vanaf nu komen ook de opdrachten. De maand juni is de zwaarste maand wat dat betreft. Ik ga mij er niet meer druk om maken en leef vanaf dit seizoen van dag tot dag. Ik gluur met enige regelmaat in de agenda en reageer wanneer dat nodig is (voorraad of andere zaken). En zo startte ik overigens afgelopen zondag nog met de eerste echte creperie opdracht. Reed met de Snor naar het huis van de opdrachtgeefster en bereidde de ene na de andere crêpe. Het was goed, zo hoorde ik. Tevreden keerde ik huiswaarts, in de wetenschap verkerende dat het beslag staat als een huis. Erg smaakvol dus.

Terug naar het ijs.
Nog steeds krijg ik veel verzoeken om in sommige wijken of straten te komen. Soms is dat heel moeilijk in te passen.
De reden is dat ik nu éénmaal heb gekozen voor de huidige routes. Kom ik niet binnen uw wijk of over uw straat dan is dat helaas gewoon zo. Ik ben wel een persoon dat altijd zal proberen aan wensen een gehoor te geven. Onderweg word ik nu ook gebeld door mensen. Met de vraag of ik even langs kan komen. Het spijt mij wanneer ik nu wat bot kan overkomen, maar ik ga geen telefoontjes meer oppakken onder het rijden van de routes. Op de eerste plaats heb ik daar de tijd niet voor en op de tweede plaats kan ik niet aan alle verzoeken gehoor geven, simpelweg omdat ze niet waar te maken zijn. Hetzelfde geldt voor een feestje waarbij 25 of 30 man van ijs moeten worden voorzien. Ligt dat op de route: prima! Maar ligt dat ver buiten de route: helaas! Men kan gewoon niet verwachten dat ik een route, waar ik door consequent op tijd en plaats rijd, laat onderbreken voor een paar ijsjes en daarbij minimaal 1 uur (meestal meer) van mijn route af ben.
Ik schrijf dit omdat het steeds meer gevraagd wordt en ik graag duidelijkheid verschaffen wil.

Het was ook de week waarin ik twee keer onaangenaam verrast werd met trieste omstandigheden van een paar klanten. De één vocht tegen het gemis van haar man. Nog niet zo lang geleden overleden. Tranen met tuiten. En ik stond daar te luisteren. Probeerde haar wat op te beuren door te zeggen dat ze gelukkig nog veel kinderen en kleinkinderen heeft. Dat ze uiteraard daar haar man niet mee terugheeft maar wel in de wetenschap kan verkeren niet alleen te hoeven zijn.
Het andere geval was zelfs nog schrijnender. Ik voelde de rillingen over mijn lichaam trekken. .
Deze vrouw vertelde over haar zomaar ineens dementerende man. Ik was met stomheid geslagen. Die had ik niet zien aankomen. Deze man bestelde vorig jaar altijd ijs aan de kar. En nu hoorde ik dat hij nooit meer de oude zou zijn. Misschien wel nooit meer aan de kar zou verschijnen. Dementie. Alzheimer. Bij mij gaan dan steeds de gedachten terug naar mijn moeder. Ook ziek geweest. Ook dementie. Ik weet wat er op je afkomt. Ik weet wat er komen gaat. Geloof me; dit wens je niemand toe. Ik zag het verdriet in haar ogen. En ook de onzekerheid van wat er komen gaat. Ik schepte de ijsjes. En probeerde haar gerust te stellen. Maar ik zag geen enkele geruststelling. Ik had zo met haar te doen. Ik wenste haar uiteindelijk heel veel sterkte toe en vertrok.
Kon een beetje opkomende emotie niet meer onderdrukken. De tranen kwamen, zo ook ze weer gingen.

Zo ben je meestentijds wel vrolijk. Maak je mooie praatjes met de medemensen. Zet je ze vaak aan het lachen of zij mij. Maar dit soort momenten zijn er dus ook. Ik weet nooit of ik het goed doe. Maar het uit de weg gaan doe ik ook niet. Het hoort bij mijn werk. Het maakt mijn vak bijzonder. Meer dan in andere beroepen ben je er in meerdere opzichten voor jouw klant. Gelukkig heb ik nogal wat meegemaakt en kan ik soms aardig meekomen.
Het was ook de week waarin ik door verschillende klanten werd verrast met lekkernijen. Een biertje hier, een biertje daar. Kop koffie. Aardappelsalade, koekjes en zelfs nog taart. Ik vind u allen zooo verschrikkelijk lieffff!!!
Dank, dank en nog eens!

Het is nu zondagochtend. De onweersbui is vertrokken. Ging even goed tekeer. Het is daarmee wel wat afgekoeld.
Ik heb weer ontbijtjes bezorgd. Straks reis ik af naar Enschede met de Snor. Een wereldreis. Haha. Ga er midden in het centrum optreden. Ijsjes uitdelen aan klanten van Only & Sons.
Rond 17.00 uur zit mijn dag er weer op.
Rijd ik naar huis. Muziekje aan. En gaan!!

Komende week neem ik een dag rust. Dinsdag rijd ik niet. En ga ik hopelijk mijn eigen ijs (Daim) proeven. Dit wordt momenteel gemaakt op een ijsboerderij. Als het goed bevonden wordt door mij, gaat het definitief in produktie en is er met enkele dagen tot week voldoende Daim ijs voor alle wijken. U roep wordt dus zeer waarschijnlijk snel beantwoord. 

Dit heb ik eerder al op maandag gedaan en nu dus op dinsdag. De eerst volgende keer doe ik dat op woensdag.

Voor nu;
Allemaal nog een fijne zondag en tot ziens waar of wanneer dan ook!

Frank Boereboom
Franky's Food.
Hengelo