2017-35. De laatste vakantieweek

Het is alweer bijna gebeurd met de zomer. In ieder geval wel met de zomervakantie. Deze eindigt zeer binnenkort. Volgend weekend zal bijna iedereen weer thuis zijn. Thuis van een heerlijke vakantie buitenshuis. En ik heb het geweten. Het was rustig in de wijken. In Borne, afgelopen woensdag, was het zelfs heel erg rustig. Zo leeg heb ik een wijk nog nooit gezien. Het ene na het andere huis was onbewoond. Teleurgesteld stuurde ik niet veel euros rijker de Snor richting Vossenbelt in de hoop daar beter te scoren en meer mensen te mogen ontvangen aan de ijskar. En dat gebeurde gelukkig ook. En zo kon het gebeuren dat ik toch nog enigszins blij kon zijn met de opbrengst van die dag.
Maar het is duidelijk dat deze afgelopen weken een sterk wisselend karakter hadden. De ene week nog erger dan de andere. En de ene wijk meer leeg dan de andere. Inmiddels is het in de avond alweer sneller donker. En is het de vraag hoe lang ik nog aktief zal en kan zijn op tijden na 18.00 uur. Zeker is dat dit niet lang meer zal zijn. Het seizoen nadert zijn einde en ik ben vreselijk teleurgesteld over het totaal. Teveel pech en teveel slecht of wisselvallig weer. Een slecht voorjaar bovendien. Nu is het eindelijk wat beter en zijn er opnieuw privébeslommeringen die mij van de straat houden. Het is net of het niet mag lukken dit jaar. En juist dit jaar moest voor mij het jaar van de waarheid worden. Zou ik dit jaar de omzet van vorig jaar overtreffen of zou het op zijn minst gelijk blijven of minder zijn? En als het meer zou worden zou ik er dan van kunnen leven? Ik ging ervoor als altijd. In april stond ik te trappelen van ongeduld. Wilde zo graag weer de weg op. Maar april werd een slechte maand net als de maand mei dat werd. De twijfel sloeg toe. Gaat het nog goedkomen of is dit jaar nu al verloren? Dat was begin juni de vraag. Juni deed het goed maar nauwelijks beter dan vorig jaar. Juli was prima. Maar het verlies in omzet ten opzichte van vorig jaar was inmiddels al zo ver opgelopen dat ik het nooit meer goed zou kunnen maken. En dat terwijl ik kon vaststellen dat wanneer ik kon ijsrijden (het weer dus goed was) ik veel beter draaide dan vorig jaar. En dus kunnen we vaststellen dat er te weinig omzetdagen zijn geweest. Om verschillende redenen. Niet alleen het weer zat mij dwars, ook de problemen rond de gezondheidstoestand van mijn vader, de pechgevallen met de ijskarren en nog wat zaken waren daar debet aan. En nu? Gaan we ermee door zoals ik dat nu doe of gaan we voor een zekerder bestaan? En gaan we alsnog voor een 40 urige baan? Het wordt een moeilijke beslissing. Maar ik moet er wel één nemen. Zo doorgaan heeft geen zin. Ik bedoel; er moet wel een gezin van leven. Na kinderdag is het met ijsrijden bijna gebeurd. Komt er in het meest slechte geval nog een beetje geld binnen.
En ik mag echt nog wel wat verdienen wil ik de winter goed doorkomen. Klinkt zielig maar is zo echt niet bedoeld. Het is de pure realiteit. Het enige dat ik wel weet is dat ik nog jaren ijscoman wil blijven. Alleen de manier waarop is dus de vraag.

Het volgende seizoen zal er hoe dan ook anders gaan uitzien. Daarvan ben ik nu al wel zeker. Zonder nu op deze zaken vooruit te willen lopen zal ik mij in deze aflevering van mijn blog dan ook nog even niet uitlaten over de toekomst van Frankys-Food voor het komend jaar. Dat komt na kinderdag wel. Dan heb ik meer tijd en ook wat meer inzichten.
Het voelt wel als een soort van nederlaag. Ik heb echt kei en keihard gewerkt. Heb er echt alles aan gedaan, soms tot grote vermoeidheid toe, maar het is niet gelopen als moest. Zo eerlijk wil ik wel zijn en vooral blijven.

Frankys Food is een mooi bedrijfje. Als het loopt dan loopt het uitmuntend. Anders gezegd; wanneer ik geen slecht weer had gehad en niet zoveel pechgevallen had het er veel beter uitgezien. Maar ondanks dat dit is gebeurd is het natuurlijk wel een redelijke afspiegeling van wat er kan gebeuren in een seizoen. En daarom moest dit dan ook mijn voorbeeld jaar worden. Nu. We weten nu hoe het kan zijn. Minder dan het jaar ervoor. En dus niet geruststellend genoeg.

En dus gaan we bedenken hoe we dit gaan ondervangen. Hoe we nu verder moeten.
Maar voor dit jaar betekent dat dat we gewoon doorgaan op de manier waarop we het nu doen in de hoop verkerende dat er nog prachtige dagen gaan komen.
En mijn eigen evenement Kinderdag natuurlijk.
Ik zie er zo naar uit. Gewoon omdat ik dan voor mijn gevoel iets moois kan gaan neerzetten. Net als vorig jaar, alleen vele malen drukker. Iets moois maken van het wat verloren jaar.
We gaan het zien.

Misschien klinkt het allemaal wat treurig maar dat is echt niet de bedoeling. Het is zoals het is. En ik ga geen verstoppertje spelen.

Binnenkort zal er een produktie van FAIM! ijs worden afgevuld in 600 cc bakken. Deze gaan dan de supermarkten in. Ik ben natuurlijk apetrots maar er moet nog wel wat gebeuren eer dat helemaal klaar is.
Ik heb nog veel te doen. Nu zit ik in Hilversum en blijf hier nog eventjes. Mijn vaders gezondheid, de reden dat ik vandaag en morgen niet met ijs bezig kan zijn, is weer aan het verbeteren. Ik ben bij hem. Zoals ook mijn broer en zussen dat bij toerbeurt doen. Totdat hij weer voor zichzelf kan zorgen.

Ik ga vanaf donderdag weer de straten in. Ik hoop dat ik dan weer eens een tijdje aktief zal zijn. Aktief was ik zeer zeker het afgelopen weekeinde. Op het Oeler volksfeest had ik het erg naar mijn zin. Ook de buurtfeesten na het Oelerfeest later op de dag gaven mij weer voldoende motivatie om er weer lekker tegenaan te gaan de komende weken.
Als bekend; ik geef nooit op. Zal wel alles meer en meer gaan afwegen.

Ik ga weer besluiten. Ben bij mijn vader. En ik ben hier voor hem.

Tot gauw, waar dan ook.

Frank
Frankys Food
Hengelo