2017-41. De dagen erna...

We zijn inmiddels aanbeland in oktober. En zo vroeg in deze maand is er alweer veel gebeurd. Eerstens hebben wij, broer, zussen en kleinkinderen, onze vader en opa begraven. In een, naar ik zelf vond, maar ook heb mogen vernemen, prachtig aan hem opgedragen mis. Een heus eerbetoon aan de man die zo vreselijk geliefd was. De dag voorafgaande aan de begrafenis zagen wij vele oude vrienden van mijn vader tijdens de condeolance. Het was erg druk. Het gaf duidelijk aan dat hij velen had weten te beroeren. En iedereen sprak mooie woorden. Met een lach en een traan. Zelf moest ik even slikken toen een oud vriend van mijn vader tegen mij zei: "En je vader was zo trots op jou, hij had het altijd over jou en jouw ijskar. Echt waar hoor!" Uiteraard was ik op de hoogte van zijn liefde voor mijn werk. Hij vroeg er altijd naar, maar dat hij er zo over sprak met anderen, nee dat wist ik niet! Zelf heb ik mij als geleefd gevoeld op zowel de condoleance als op de begrafenis. Nauwelijks verdriet toe kunnen staan. Moest er vooral zijn voor mijn kinderen. En al ging het soms wat moeilijk, het lukte mij wel. Pas na de begrafenis, dinsdagavond, ervoer ik voor het eerst iets dat op rouw leek. Na de lange rit vanuit Hilversum naar Hengelo zaten we als familie in de woonkamer. Er werd geen woord gesproken. Het was echt muisstil. Zoiets heb ik in dit huis nog niet eerder meegemaakt. Iedereen was met het hoofd bij datgeen wat eerder op de dag had plaatsgevonden. Niet veel later kwamen de eerste tranen. Ze zouden zeker niet de laatste zijn. We dronken wat en proostten op hem die er niet meer was. Een foto van vader werd iets later op de schoorsteenmantel geplaatst. Het besef, zogezegd, nam plaats.

Hoe bijzonder het verlies kan zijn werd de dagen erna goed merkbaar. Ik geef het gewoon toe; ik ben er echt kapot van! Ikzelf had deze omvang van verdriet niet verwacht. Maar het is niet gek. Tenslotte is er nu geen weg terug meer naar Hilversum. Geen vraagbaak meer. Geen adviseur. Geen vader noch moeder en ook geen schoon-vader of moeder meer die nog iets kan vertellen. Ben nu net als vrouwlief een wees. We zijn op onszelf aangewezen. Het heeft zo moeten zijn.

De dagen glijden voorbij. Het verdriet is inmiddels iets afgezwakt. Uiteraard is het gemis groot en zal het ook blijven.
Mijn vader was al een ruime maand aan het kwakkelen. Het heeft dan ook een behoorlijke wissel getrokken op mijn werk binnen Frankys-Food. Vaak kon ik niet meer uitrijden. Moest ik bij hem verblijven om hem te helpen. Heb dan ook op geen enkele wijk afscheid kunnen nemen. Dat zit mij als ijscoman behoorlijk dwars. Maar familiezaken gaan nu eenmaal en altijd voor. Ook gingen bepaalde afspraken niet door. Een ieder die mij goed kent weet dat ik dat erg vind. Sommige afspraken gingen juist nog wel door maar was ik tegelijkertijd met mijn hoofd heel “dichtbij” Hilversum. Zelfs daags voor Kinderdag was er een serieus moment van afwegen of ik er op die dag zelf wel bij zou zijn. Een plan B, inderhaast gemaakt, behelsde dat mijn dochter mij zou vervangen wanneer de situatie daarom zou vragen. En ofschoon de situatie rond mijn vader zelfs op de dag zelf best zorgelijk was heb ik die dag gewoon mijn ding kunnen doen en was er geen plan B nodig.
Terwijl hij mij bij leven bijna nooit belde (ik belde hem altijd), belde hij juist later die dag op om mij te vragen of de kinderdag was verlopen naar wens. En was hij blij met mijn antwoord. Het tekende zo ontzettend mijn vader. Altijd belangstellend. Altijd blij om te vernemen dat het goed was gegaan. 

De enorme hoeveelheid condoleances op facebook en andere sociale media hebben mij geroerd. Ik wil daar toch nog een groot dank je wel voor zeggen. Aan u die mij en mijn andere familieleden een warm hart hebben toegedragen. “Dank, dank en nog eens!”.

Wat er ook is gebeurd in deze maand is de start van een 40 urige baan!! Vanaf afgelopen woensdag ben ik alweer 3 dagen full time aan het werk als vertegenwoordiger van de Batterij Specialist Bv. Voor zover ik kan zeggen is het echt een hele leuke baan. Natuurlijk moet ik nog veel leren en natuurlijk zal er ook wel eens iets niet leuk zijn maar ik voel wel dat ik er iets van kan maken. Ik krijg veel hulpmateriaal en aanwijzingen. Raymond pakt het grondig aan. Wil uiteraard dat ik het goed ga doen maar vooral ook dat ik het leuk ga vinden. Ik kan mij er in ieder geval helemaal in vinden.
Het heeft uiteraard wel consequenties voor Frankys-Food. Want nu ik weer volledig werk is er natuurlijk niet zoveel ruimte meer voor het eigen bedrijf. Zeker niet als in 2016 en in mindere mate 2017.

Het heeft dit seizoen niet echt meegezeten. Dit seizoen had ik als mijn voorbeeldjaar gesteld. Om te kijken of ik naast halve dagen werk in loondienst en in de middag met ijsrijden, kon rondkomen. Een slechter voorbeeldjaar had ik niet kunnen treffen. Zo nog een jaar doorgaan had totaal geen zin. Bijna geen tijd voor mijzelf gehad. Slecht eten omdat ik laat thuis kwam. Meestal vermoeid naar mijn ochtendbaan. Maar het ergste vond ik elke dag steeds die klok. Dé race tegen de tijd. Op tijd starten in de wijk betekende namelijk ook op tijd thuis zijn om op te starten. Ook het op tijd ergens in de wijk moeten zijn. Er was totaal geen rust meer. Ik vloog van het één naar het ander. Moe en teleurgesteld zocht ik voor alle gerezen problemen naar een oplossing.
Deze vond ik dus in de baan welke ik nu mag uitoefenen. En dus werken we nu full time en zijn de zorgen definitief naar de achtergrond.

Maar wat gaat er nu veranderen?

*De ontbijtservice
Deze service ga ik beëindigen. Het kan gwoon niet meer. Slechts in de weekenden uitleveren is voor mij geen service meer. Met pijn in het hart sluit ik de service dan ook per 1 januari of zelfs eerder. En is diezelfde uitgeklede service er tot die tijd slechts nog op zaterdag en zondag.
Wanneer er belangstellenden onder u zijn die dit willen overnemen; kom gerust praten. Er zit een redelijk verhaal in. Zeker wanneer er wat breder gedacht wordt.

*Frankys Créperie
Dit blijft bestaan. Zij het dat het slechts mogelijk is in de avond uren of weekenden. Er verandert in dat opzicht dus niet zoveel.

*Frankys ijs
Dit gaat mij aan het hart. Heel eerlijk gezegd; dit hoop ik te blijven doen tot aan mijn dood. Maar.... het is nu eenmaal niet meer uitvoerbaar als dat het was in 2017. Zoals ik het nu zie gaan wijken afvallen. Misschien zelfs dat er slechts nog in de weekenden zal worden gereden. Hoe het er precies uit komt te zien hoop ik snel duidelijk te krijgen. Uiteraard blijf ik ijsrijden. Zal ik ook nooit mee stoppen. Dus ik blijf uw ijscoman. Er moet slechts gekeken worden naar de uitvoerbaarheid.
Ook hier geldt; voor feesten en partijen zullen we (de Snor en ik) er in de avonduren en weekenden gewoon zijn.

Er is zo al veel duidelijk. Belangrijk in deze is dat ik mijn huidige baan erg serieus neem. En daar ook alle energie in ga stoppen. Graag zou ik tot tevredenheid van mijn werkgever nog jaren willen werken. Nog 13 eigenlijk. En dan met pensioen. Om dan nog lekker te gaan venten met ijs met de dan inmiddels hoogbejaarde Snor.

Het ijsseizoen 2017 is voorbij! Maar toch hoop ik naast de "Verlichte Kerstrit" nog 1x op tuindorp te rijden. Of dat gaat lukken hangt van het weer af. Om toch nog iets van een afsluiting seizoen 2017 te hebben. Als dit lukt ziet u het terug op facebook.

Ik wens u allen een fijne week toe.
Komende week (morgenavond vertrek ik al) ga ik nog 1x een beurs in opdracht van Nissei doen. We staan dan op de horecabeurs te Maasstricht. Woensdagavond laat keer ik weer terug. Ook dan ga ik een start maken aan het afwerken van wensjes mbt kinderdag en het afvullen van ijs tbv supermarkt.

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo