2017-43. De weg kwijt.

Ik begrijp mijzelf even niet meer. De laatste dagen loop ik met mijn ziel onder de arm. 
Ben door alle omstandigheden echt even de weg kwijt. Het seizoen dat zo verschrikkelijk zwaar was heeft duidelijk zijn tol geëist. Ik ben moe. Echt zo verschrikkelijk moe. Het blijkt dat ik in de omgang ook niet meer de oude Frank ben. Ik zou erg stil zijn. Niet meer zo opgewekt als anders. Zelf merk ik er niet zoveel van maar als anderen het zeggen zal het wel kloppen. Natuurlijk was het seizoen zwaar en heb ik echt alles gegeven, maar ik kon natuurlijk nooit weten dat het seizoen 2017 zo'n vreemd en uiteindelijk zeer pijnlijk en zwaar einde zou kennen. Halverwege augustus begon het. Mijn vader had hulp nodig en bij toerbeurt bleef 1 van zijn kinderen 's nachts bij hem. Of zelfs nog langer. Hierdoor verloor ik veel opdrachten en dus ook omzet. Bovendien waakte je die nachten over hem en kwam van enige nachtrust ook niet veel terecht. Het ijsseizoen ging daarmee eigenlijk als een kaarsje uit. Ik heb het uiteraard nooit erg gevonden want het betrof hier natuurlijk wel mijn grootste vriend. En moest ik er dan ook voor hem zijn. Zeker in die periode kort voor zijn overlijden. Toen waren we er als kinderen steeds vaker. En nu drie weken na zijn dood weet ik zeker: Het uiteindelijke en onvermijdelijke verlies van mijn vader is bij mij harder binnengekomen dan verwacht en doet mij dan ook meer pijn dan ik mij ooit voor mogelijk had gehouden. Elke dag denk ik aan hem. Soms met verdriet. Soms ook met een lach. 

Als gezegd: Het zware seizoen heeft zijn tol geëist. Het lichaam is oververmoeid. Het verlies van vader komt daar nog eens overheen. Een nieuwe baan waar ik mij zo nadrukkelijk op een goede manier wil laten zien vraagt om zoveel concentratie dat ik 's avonds niets meer ben van wat ik in de morgen nog enigszins deed voorkomen. Ik slaap nauwelijks, heb ook nergens zin in en duidelijk is dat mijn hoofd vol zit met vragen en onduidelijkheden.
Afgelopen week had ik een afspraak met broer en zussen in Hilversum. Daar zouden wij over de spulletjes van vaderlief beslissen. Het was echt moeilijk om weer "thuis" te komen. Rond half 23.30 uur reed ik weer naar huis en was ik blij dat ik zo'n goed stel aan broer en zussen heb. Alles keurig en zonder ook maar 1 probleem besproken. En uiteindelijk ook verdeeld. Vader zou trots geweest zijn, want hij heeft er, samen met onze moeder en zijn Nelly, voor gezorgd dat wij zo geworden zijn. Ik heb al eens geschreven dat wanneer ik al 10 procent van mijn vaders karakter zou hebben ik al een goed mens en een uitstekende vader zou zijn. Of dat zo is of nog gaat zijn laat ik aan anderen. Maar ik doe wel mijn best door gewoon te zijn wie ik ben. Net als hem!

Ben vóór onze bespreking te Hilversum van de week ook nog even bij het graf geweest. Vlak voordat het donker werd. Ik moest daar gewoon naar toe. Alsof ik erheen gezogen werd. Ik wilde zien hoe het graf erbij lag. En omdat de A1 weer eens vol zat met auto's en vrachtauto's en ik daardoor regelmatig in files vast kwam te zitten zou een bezoek aan het graf ervoor zorgdragen dat ik te laat zou zijn op de gemaakte afspraak met broer en zussen. En toch reed ik éénmaal in Hilversum door naar de begraafplaats. Dan maar te laat! Ik wilde zo graag! De bloemenpracht was nog steeds intens, alhoewel er wel wat aan het verwelken was. Straks als de steen klaar is en mijn vader en moeder er samen op staan zal ik het weer vullen met mooie planten.
Uiteindelijk heb ik mijn vader beloofd het graf bij te gaan houden. Tot het einde.

Natuurlijk is er begrip voor mijn situatie. Allereerst binnen mijn eigen gezinnetje. Iedereen weet dat ik even wat tijd nodig heb. Dat is altijd na een ijsseizoen. Zeker nu na dit seizoen met dat onverwachtse einde. Ook mijn broer en zussen bellen regelmatig. Puur belangstellend naar mijn status. Uiteraard erg fijn. Maar ook op mijn werk is er begrip. Ik moet zeggen dat ik daar allemaal heel dankbaar voor ben.
Het geeft aan dat men meeleeft. Dat doet mij goed.

Volgende week hoop ik weer een stapje omhoog te kunnen maken. Ik ga er in ieder geval wel hard aan werken. Dat heb ik inmiddels allen die zo naast mij staan beloofd. We gaan zien of het deze week al gaat lukken. En heel stiekem hoop ik ook dat we binnenkort een weekendje de tijd krijgen om even uit te waaien. Waar dan ook!

Wat ik wel zeker weet is dat de normale Frank eerdaags weer ten tonele verschijnt. Ik heb gewoon wat meer tijd nodig. Dat is alles!

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo