2017-45. Griezelen!!!

Het rood staat nog op de handen. Het zwart nog rond de ogen. Nee. Niet voor ogen! Alhoewel; Het hoofd bonst. De stem is rauw en wat hees. De kuiten staan op springen, behoorlijk gespannen. De Snor staat in de stalling. Het dek van de ijskar kleurt rood van de spetters bloed. Lege bierflesjes in de cabine doen vermoeden dat er behoorlijk is gedronken. Net als de aangebroken fles Beerenburger welke nog op het dashboard staat.
De zachte bries neemt de nog aanwezige spinrag op in haar richting. Een druppel bloed hangt aan de kraan om niet veel later in de bak te vallen. Het geheel levert een wat vreemd beeld. 

Afijn. Halloween 2017 zit er op en ik ben
zojuist ontwaakt na een optreden op en de after party van de griezeltocht op ons mooie tuindorp. Het normaal o zo rustige en vredige tuindorp.
Daar waar gisteravond de Griezeltocht werd gelopen door een record aantal deelnemers. De tocht voerde de deelnemers in een anderhalf uur lang durende wandeltocht langs maarliefst 20 door de organisatie bedachte scenes met hun eigen verhaal en opbouw. En ik stond met Snor en twee dames op 1 van deze scenes. Een ieder mag  wat van Halloween vinden, een  huzarenstukje zou het worden, zo zou later blijken.

Het begon zaterdag met het gereedmaken van de in onze scene benodigde Snor. Op de scene werd het verhaal afgespeeld van een 99 jarige oude vrouw die 100 zou zijn geworden wanneer ze niet door de bezorger van een ijstaart uit haar rolstoel zou zijn gereden.
Met veel spinrag kreeg de Snor een steeds meer sinister karakter. Ook had ik het reservoir van de spoelkraan gevuld met water en rode kleurstof. Het water dat uit de elektrische kraan kwam was daardoor net bloed. Met een borstel maakte ik daarna wat bloedspetters op de motorkap.Een ijstaart gemaakt door mensen van de organisatie was prominent aanwezig en completeerde de kar op het gezicht. Later, op mijn plekje op de route zouden kaarsen, creepy muziek, een spotje, een rookmachientje en de blauwe ledverlichting van de ijskar de aankleding helemaal kompleteren.
En daarna uiteraard het optreden van de twee dames Kimberley en Annelot met mij als ijstaartbezorger. Allen zorgvuldig en bovendien eng gesminkt!

Nadat de dames mij nog even hadden geholpen bij de Snor kon ik mij even later heerlijk ontspannen, immers, de fase van  voorbereiding was afgesloten. De druk was van de ketel. Om 15.00 uur vertrok ik richting het buurthuis om mijzelf te laten sminken.
Op het buurthuis kwam ik de twee dames (Kimberley en Annelot), inmiddels gesminkt weer tegen. De één na de ander vertrok met een creepy gezicht. Ik bedacht mij onder het sminken dat ik op mijn hoede moest zijn wanneer ik gesminkt huiswaarts zou keren. Het was namelijk geen vriendelijk gezicht dat ik na de smink zou hebben. En dat kon zich natuurlijk niet zomaar op straat, gevuld met nietsvermoedende spelende en normaal gesproken ijsklantjes, laten zien. En zo reed ik als een wat inelkaar gekropen gek achter het stuur van mijn Renaultje naar huis.

Daar aangekomen leek ik wel een beroemdheid. De ene na de andere foto van mijn kop werd gemaakt. Het bleek een waanzinnig goede smink. Foto zal ik erbij doen ter illustratie.
Rond een uur of zes in de middag/avond vertrok ik met de aangeklede Snor en de twee dames naar onze plek. Stelde de ijskar op en begon met de dames aan de laatste voorbereidingen op ons gezamenlijke optreden. Kimberley was de dode 99 jarige. Annelot haar wenende en krijsende dochter. En ik... ik was een vreselijke ijstaartbezorger.

We wisten wat we moesten doen. En dus stonden we vanaf 19.00 uur paraat. De rook uit de machine maakte het ietwat in nevelen gehulde scene wat macaber. De kaarsjes en het licht van de Snor hielpen aardig mee. Het duurde even eer de eerste groep arriveerde. Terwijl Kimberley zo dood als wat op straat lag wachtte ook Annelot naast haar knielende de meute af. Met bijl en een bebloede koksbuis stond ik verstopt achter een busje. Ik wachtte en wachtte. De groep deelnemers kwam dichter en dichterbij. Ik gaf het teken aan 'dode' Kimberley die op de knop van de rookmachine zou drukken.
Nadat de groep was gearriveerd bogen de deelnemers zich over de dode vrouw. En ietsje later kwam ik dan met bijl en geschreeuw achter het busje vandaan om de mensen in de rug te doen laten schrikken. En hoe vaak ik ook mijn best deed en achter dat busje vandaan kwam,  schrikken deden ze, een paar uitzonderingen daargelaten, niet. Het gezicht deed het daarentegen wel goed. Met mijn ogen grootgemaakt stond ik soms op een paar cm van de deelnemer die toch wat onder de indruk kwam en maar wat gauw het eigen hoofd wegdraaide. Sommigen rende echt weg.
Maar de dames deden het goed. Kimberley deed dat door vreselijk roerloos te blijven liggen. En Annelot was de wanhopige dochter. En dit verhaal speelde zich een behoorlijk aantal keer af. Maar ik was Frank. Of Frankyyyhhhh. Ik was natuurlijk al verraden door de Snor. Het bleek een oneerlijke strijd. En toch probeerde ik er een wending aan te geven.
Dan maar met het nepbloed. Dat was soms voor andere niet geschrokken deelnemers nog wat om voor weg te lopen.
Ach... we hadden het naar de zin. En zo ook de deelnemers. Want wij stonden vrij achterin de route en konden dan ook vragen naar hun bevindingen.
En ze waren allemaal enthousiast!

Na half 11 konden we afbreken. Het zat erop. Moegestreden en ook nog wat nat van de regen welke vroeg in de avond nog was gevallen reed ik alle spullen naar huis. En meldde mij een half uurtje daarna in het buurthuis. Voor de afterparty.
Het geheel was één groot feest geweest.

Het is zondagmiddag.
Ik kan terugkijken op een geweldig event.
Prachtig in elkaar gezet. Uitstekend voorbereid. Mijn complimenten gaan uit naar de organisatie. Prima gedaan!
Ik heb zelf niet veel van de route gezien. Dat is best jammer. Ik hoordde wel dat het gebeuren op plein 1918 erg angstaanjagend was.

Leuk!

We gaan besluiten. Het is mooi geweest!
Het volgende event is in december. Ook dan ben ik weer van de partij.
OEST2017 op het CT-Storkplein.

Ik wens een ieder een fijne week toe.
Tot volgende week!

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo