2018-02. Het nieuwe project!

Schrijven is net als ijsrijden een passie van mij.  Hoewel het ijsrijden mij veel beter afgaat dan schrijven. En toch schrijf ik nu alweer langer dan dat ik ijsjes bij mensen thuisbreng. Nog voordat de eerste ijskar werd aangeschaft waren de eerste hoofdstukken (oktober 2013) namelijk al geschreven. Uiteraard over het ijsvak. Over de wens die ik had om met ijs te gaan venten. En hoe ik aan mijn eerste ijskar kwam. Plaatste ik nog foto's van het opknappen van mijn eerste ijskar. Later ging het in mijn blog ook over mijn klanten, de ervaringen, de routes, over het ijs en uiteindelijk ook nog over mijn TV optreden. Maar zo nu en dan ging het ook over mijn privéleven. Over hoe zich dat voltrok. 4 jaar van mijn leven in een bundel hoofdstukken. Bijna 220 hoofdstukken verder zijn we inmiddels aanbeland op 13 januari 2018. En in die hoofdstukken gaat het nog maar over een klein deel van mijn leven. Die 4 jaar hebben mij veel plezier gebracht maar helaas ook mindere tijden. Zo was het leven helaas ook vóór het ijsrijden. Een leven vol ups and downs. Zoals bij velen onder ons het leven wordt beheerst door vallen en weer opstaan. Vorige week schreef ik nog dat in mijn geval een donkere tunnel nooit kilometers lang kan zijn. Ik zie altijd wel ergens een lichtpuntje, het einde van die donkere buis waarin je je soms, al dan niet door eigen toedoen, in begeeft. Ik geef ruiterlijk toe dat ik nooit vrij ben gebleven van fouten maken. Iemand die mij zegt nooit fouten te hebben gemaakt geloof ik gewoonweg niet. Iedereen maakt fouten. Het is overigens ook niet zo belangrijk hoeveel fouten je hebt gemaakt. Belangrijker is hoe je deze fouten hebt opgelost!

Het schrijven is alweer jaren een hobby. Iets wat is ontstaan nadat ik mijn eerste blog lanceerde. Ik vind het gewoon erg leuk om met woordjes iets uit te drukken. En dus startte ik jaren geleden een boek. Met de uitdrukkelijke wens om deze ook nog eens te gaan uitgeven. En ik schreef in die tijd wat makkelijker als nu en binnen een paar maanden lagen er zomaar 7 hoofdstukken van mijn thriller op de plank. Ik had ze ook opgeslagen op de pc. Later zelfs uit voorzorg zelfs nog op een, ja ik weet het nog goed, rood stikkie, gekopieerd. Jaren later crashte mijn computer. Vond het rode stikkie en zag dat alle gegevens gewist waren. Uiteraard was ik hevig teleurgesteld. Iemand moest het stikkie hebben gebruikt voor eigen doeleinden en daarmee alle bestaande bestanden hebben gewist middels formatteren. En dus zocht ik daarna hopeloos naar die ene hard copy.  Afijn, ik ben het kwijt. En daarmee is dat boek helaas einde oefening.

En nu wil ik toch beginnen aan een nieuw schrijvers project. Ik kan het gewoonweg niet laten. Mijn blog biedt uitkomst. Ik schrijf als gezegd nu alweer 4 jaar. En de bedoeling is om dat te blijven doen. Daaruit ga ik later de belangrijkste zaken destilleren. En maak ik mijn eigen 'dagboek'.
Nu ben ik inmiddels begonnen aan de eerste 50 jaar van mijn leven. Dat op basis van herinneringen zal moeten worden opgetekend. En dat is nog niet zo makkelijk zonder ouders, die vaak het meeste konden vertellen. Nu zal ik veel aan mijn broer en zussen moeten vragen wanneer ik vastloop.
Maar het eerste hoofdstuk én de proloog zijn inmiddels geschreven.

De rest volgt wanneer ik er tijd voor en zin in heb. Dat laatste is eigenlijk nooit een probleem. Het boek moet uiteindelijk mijn gedachte over het leven en hoe ik daarmee omga weergeven. Dat is het uitgangspunt. Heikele onderwerpen, politiek gekleurd, zullen daarom ook niet ontbreken. "Ik ben wie ik ben en zeg wat ik zeggen wil". Dat wordt waarschijnlijk de titel. Zo zou ik het in ieder geval graag zien. Wat ik daarmee verder doen ga weet ik nog niet. Maar uitgeven zou zomaar kunnen.

Ik ben in ieder geval bezig, met wat mij betreft, één van de leukste dingen doen in het leven. En daar gaat het wat mij betreft om.
Zo ben ik ook alweer bezig met het nieuwe seizoen. Voorbereiden, alhoewel nog op een zeer laag nivo. De winter is tenslotte nog maar net aangevangen.
En buiten wat ontbijtjes om is het dan ook  erg rustig rondom Frankys-Food. Deze week hoop ik weer wat terreinwinst te boeken op de lancering van FAIM! ijs in winkels. Het heeft wat mij betreft nu al te lang geduurd, maar soms ben je afhankelijk van andere partijen, waardoor je ongewild afgeremd wordt.
Op het andere werkterrein boeken we beetje bij beetje terrein. Het werken in de buitendienst bij de Batterij Specialist is wat eenzaam maar biedt genoeg aanknopingspunten. De mogelijkheden om mijn sterke punt, communicatie, verder te ontplooien en stapje voor stapje te verbeteren zodat ik deze uiteindelijk nog beter kan inzetten zijn redenen genoeg om er met plezier in te stappen. Ik heb in ieder geval wel het idee dat ik mij er erg op mijn plaats voel. Natuurlijk moeten we nog veel leren en 1 zwaluw maakt nog geen zomer, maar het begin is er. Bovendien kom ik daarom soms ook op bijzondere plekken en onder prachtige omstandigheden zoals op de bijgesloten foto's is te zien.

En zo is deze week, welke nog begon met het ontbijt bij Postma Financieel Advies uit Oldenzaal te Oldenzaal, alweer voorbij.
Het ontbijt voor alle medewerkers was weer een geweldige opdracht waarmee ik zeker 6 uur bezig ben geweest. Morgen hebben we nog een paar ontbijtjes. En dan komt het mysterieuze ontbijtje ook nog. Dat gaan we zondag 21 januari doen. Rijden we ergens heen en bellen we aan.
Benieuwd waar?
Houd dan de Facebookpagina goed in de gaten.

Ik wens u allen een fijne week toe.
Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo