2018-05. Een mogelijk geweldige kans!

Dat ik in mijn blog vele malen schreef dat het mij niet bepaald heeft meegezeten is waar. En dat ik daar zoveel over schreef had dan vooral te maken met het gevecht dat ik al jaren voer met verschillende zaken (en dan vooral de consequenties die daaruit voortvloeiden) uit het verleden. Bijna allemaal ontstaan door pech. Afijn, u weet het inmiddels wel. Feit is dat ik het er mee moet doen. Het leven kent daarom ook nog steeds ups en downs.

Dat ik hedentendage de verwachting kan en mag uitspreken dat ik na het komende ijsseizoen eindelijk, na jaren van pappen en nathouden, kan zeggen dat de schade ontstaan in het verleden ten einde zal komen heeft evenwel niets te doen met een pracht van een nieuwstijding welke ik dinsdagavond kreeg.
Zonder teveel op de zaken vooruit te willen lopen kan ik al wel mededelen dat die nieuwstijding Frankys-Food mogelijk op een heel nieuw en vooral ander level zal weten te brengen. En daar ben ik maar wat trots op. Vooropgesteld dat het ook allemaal echt gaat lukken. En ben ik ook wel wat nerveus op dit moment hoor. Omdat het groots is en ik als bedrijfje klein ben.
Maar.... Het gaat zoals het gaat en het komt als het komt. Het is waarschijnlijk niet meer te stoppen. De trein rijdt al. En eenmaal goed in beweging is de remweg te lang. En dus zijn we op tijd ingestapt en op weg naar een nieuw en mogelijk prachtig station. Naar een nieuwe tijd.

Er zijn partners nodig. En gelukkig heb ik deze gevonden in mensen/ondernemers in mijn omgeving. Niet om financieel bij te springen. Dat is niet nodig. Maar wel om de zaken vlot te trekken. Als ik al schreef; het is groots. Althans voor mij. Doe ook alles maar alleen.
Komende week zijn we mogelijk weer een stap verder. Kan ik echt een grote stap voorwaarts maken op weg naar het eindresultaat. Op weg naar dat station. Pas daarna kan ik wat meer zeggen/onthullen. Nu blijft het nog even bij mij. En geloof mij; ik ben uiteraard blij dat ik al zo'n eind ben, maar het kan ook nog zomaar fout gaan. Dus op dit moment nog even geen mededelingen van mijn kant.

Vandaag was ik op bezoek bij het vernieuwde graf van mijn ouders. De steen, waarop ook mijn vaders naam is gezet omdat hij in het graf van mijn moeder is bijgezet, is onlangs geplaatst en dus kon ik het graf eens goed verzorgen. Samen met mijn vrouw ben ik daarom vandaag naar Hilversum afgereisd. Onderweg wat bollen en plantjes gescoord. Kochten we in Hilversum een gebakken visje bij de viskraam waar ik tot vlak voor de dood van mijn lieve vader met mijn vader elke zaterdag een visje kocht. De eigenaar van de viskraam keek erg op van mijn verschijning. "Zo, da's een tijd geleden. Hoe is het met jouw vader?" En natuurlijk was die vraag er één waarvan hij het antwoord wel dacht te weten. Maar zekerheid had hij daarover ook weer niet. Ik had hem vlak voor het overlijden van mijn vader al wel  verteld dat de gezondheidstoestand van mijn vader niet best was. Zorgelijk zelfs. "Ja, da's lang geleden inderdaad. Mijn vader is helaas overleden. Ik ben hier om het graf te bezoeken" zei ik tegen hem. Natuurlijk sprak hij mooie woorden. We waren vaste klant op zaterdag en dat al zeker 10 jaar. "Had hij een ziekte of was hij op?" vroeg hij.
Ik vertelde hem dat mijn vaders lichaam gewoon op was. Hij niet meer de kracht had om verder te gaan met zijn leven. Gewoon klaar was met het leven. En dat hij prachtig was heengegaan. In zijn slaap. "Gelukkig maar" antwoordde hij.
Nadat hij de bestelling had klaargemaakt bedankte ik hem en zei hem toe nog wel een keertje een visje te komen halen. Maar ook dat het wel even kon duren eer ik weer een keertje in de buurt zou zijn. Vroeg hem tot slot de groeten aan zijn vrouw te doen en zei hem gedag.

Op de begraafplaats sprak ik met de beheerder van de begraafplaats. Een jonge vent van ongeveer 35 jaar. Een Duitser van oorsprong. Hij spreekt redelijk Nederlands  en ik ken hem inmiddels alweer bijna 7 jaar. Hij was vandaag op de begraafplaats omdat hij in de ochtend een nieuwe klant had mogen ontvangen. Hij was dan ook bezig het betreffende graf met aarde dicht te gooien. Hij vond het fijn dat het graf van mijn ouders werd mooi gemaakt. Na wat heen en weer gepraat beloofde hij mij dat hij mij zou helpen om het graf zo lang mogelijk mooi te houden. Wanneer de steen in de toekomst wat zou verzakken hij met mij diezelfde steen zou gaan rechtzetten. Hij had daar een apparaat voor zo vertelde hij. Een goede vent. En natuurlijk heeft dat alles ook te maken met het feit dat wij er altijd regelmatig waren. Het aantal bezoeken zal nu wel wat minder worden maar de regelmaat zal blijven. Dat heb ik mijn vader beloofd en daar houd ik mij dan ook aan. Een afspraak is een afspraak.
Moest vandaag, tijdens mijn eerste bezoek aan het vernieuwde graf, denken aan dat ene moment. Die keer, jaren geleden, dat ik samen met mijn vader, als elke week, het graf van mijn moeder bezocht. Ik vroeg hem toen; " Vind je de gedachte dat jouw naam daar straks ook bij zal staan niet vreemd?" terwijl ik wees op de ruimte onder mijn moeders naam. En hij antwoordde dat hij daar ook wel over had nagedacht, maar dat dat nog wel even zou duren. En gelukkig duurde dat op dat moment ook nog wel een tijd.
Maar nu stond ik daar denkende aan dat moment. En ik zag zijn naam in de prachtig door de zon fonkelende letters op dat stuk steen wat toen nog leeg was. Zoveel minder dan bij mijn moeder verweerde letters op de grafsteen. Een duidelijke toevoeging.
En hij was er niet bij. Een eerste keer zonder hem. Geduldig pakte ik mijn speciaal voor het graf aangekochte tuingereedschap, bestaande uit een schepje, een harkje en een soort van schepeltje. Haalde er eerst wat verdorde bloemen af en gooide er vervolgens potgrond met mest op. Plantte de verschillende bollen Hyacinten en Narcissen. Daarna plantten mijn vrouw en ik de viooltjes en andere planten. Harkten het geheel aan, veegden de stenen schoon en ruimden de rotzooi op. Het graf was klaar voor de komende maanden.
En tevreden keerden wij huiswaarts!

Morgen is het zondag. En dan staan er twee ontbijtmandjes op het programma. Eén betaalde, welke vrij vroeg moet worden bezorgd. En dan het jaarlijkse "mysterieuze ontbijtje". Het gratis ontbijtje dat ik ergens in Hengelo ga afleveren. Een door het gooien van een pijl bepaalde lokatie. Ben heel benieuwd naar de reactie van de mensen wonende op dat adres. We gaan het zien. En iedereen mag en kan meekijken. Via Facebook zal ik op mijn bedrijfspagina een live verbinding tot stand doen brengen. Net als vorig jaar.

Zondag.
Het mysterieuze ontbijtje is bezorgd.
En daarmee is opnieuw een succesvolle aflevering ten einde gekomen. Heerlijk om op deze manier een ontbijtje weg te geven. Eerst ging het nog drastisch mis. De Frankys Food bus weigerde ineens weer dienst. En dat net op het moment dat ik de uitzending wilde opstarten. Vorige week al was de bus vanwege elektronische problemen in de garage geweest. Er werd gespeurd naar de reden van de ineens gekomen elektronische storing waardoor de bus afgelopen maandag ineens niet meer wilde starten. Uren zoekwerk werden erin gestoken. En donderdag kreeg ik mijn inmiddels weer goedlopende bus terug. Blij als ik was reed ik er daags na reparatie weer mee rond. Zelfs vannochtend vroeg nog toen ik het eerste ontbijtje wegbracht. In feite was de bus lekker voorverwarmd voor de live uitzending.

En net nu ik klaar was met het bereiden van het ontbijtje en in de bus was gestapte om de uitzending op te starten weigerde de bus opnieuw en om dezelfde reden als de afgelopen week, dienst. En dus moest ik improviseren. Eerst maakte ook op Facebook melding van een vertraging. Daarmee kon ik wat tijd winnen. Mijn andere auto heb ik toen gauw vrijgemaakt van sneeuw. Daarnaast plaatste ik de standaard aan het voorraam om de mobiel in te plaatsen. Toen alles gereed was startte ik vervolgens met enige vertaging de uitzending die gaandeweg toch veel werd bekeken. Meer als vorig jaar in ieder geval. 

Aangekomen op het adres drukte ik op de deurbel. Er ging al snel een deur open. Een man deed open. Even later stond ook zijn vrouw in de deuropening. Het werd het de bewoners pas na minutenlange uitleg duidelijk dat ze het ontbijtje van mij hadden gekregen. En dat het ook om een speciale manier van leveren was gegaan. Een bijgesloten briefje moest de nog immer verbaasde ontvangers helpen te begrijpen dat het om een gift ging.

Uiteindelijk werd het mandje met veel plezier aangenomen, alhoewel de verbazing nog steeds erg groot was. Nadat ik wegreed van het adres heb ik het hele gebeuren nog even doorgenomen. En ik ben erg tevreden. Vooral om de reactie van de gelukkigen.

God, wat een mooi vak is dit toch!

Volgende week gaan we hier mogelijk uit de doeken doen wat voor veranderingen er op til staan. Wat Frankys Food op een nieuw level kan gaan brengen. We staan voor een mogelijk super belangrijke week. 

Ik wens u allen een fijne week toe!

Blijf gezond! En geniet!

Frank Boereboom

Frankys Food Hengelo