2018-19. De vergunning.

De lente gedraagt zich voorbeeldig. Nog niet eerder zo'n start mogen beleven. Het bedrijfje groeit en groeit. En de groei lijkt niet meer te remmen. Drukken op de rem als ik in de Snor doe bij weer een rood licht, helpt niet meer, zeker wanneer je de naam Frank Boereboom draagt. Kan het echt niet helpen. Moet altijd en iedereen helpen. Aard van het beessie. Ben wie ik ben en ga daar nooit wat aan veranderen. PUNT!
Maar daarmee is wel gelijk mijn grootste probleem genoemd. Want daar waar ik iedereen zo graag van dienst wil zijn vergeet ik soms mijn gezin en ook heel soms mijzelf. En dat laatste speelt af een toe wel op. Ik ben tenslotte ook de jongste niet meer. De 40 urige baan in combinatie met een fantastische lente, vermoeid mij zo nu en dan behoorlijk. Want ga maar eens in die snikhete cabine van de Snor zitten. En zo zijn er wel meer van dat soort dingetjes die je behoorlijk doen afmatten. Maar heyyy... Ik klaag niet hoor. Ben wel af en toe blij met een slecht weer dag! Haha.
Het gaat dus uitstekend! En ik ben daar dan ook maar wat blij mee. Binnenkort wordt de tweede ijskar gevuld met eutectische platen. En moeten er nog een paar kleine zaken worden geregeld maar dan rijdt ook mijn zoon, net als zijn vader, de klanten tegemoet. Ik ben supertrots! Maar dat geldt overigens al mijn kinderen.

De ventvergunning is deze week dus toch nog rondgekomen.  De vergunning welke ik bezat was er één die eigenlijk veel beperkingen had. Zo mocht ik op geen enkele feestdag rijden en ook niet verder dan tuindorp, de Nijverheid en de Berflo Es. Ik had destijds nog niet de behoefte om verder uit te rijden. Druk zat! Dus dat was bij aanvang van Frankys ijs dan ook niet nodig. De feestdagen waren toen (2014) ook nog rustige feestdagen waarbij er geen winkel open was. Maar de tijden zijn veranderd. Nu rijd ikzelf al jaren buiten het hierboven beschreven gebied en is er werkelijk nog nooit iemand geweest die mij ervan heeft doen weerhouden. Of heeft willen weerhouden. Toen ik van de week werd gebeld door een medewerkster van de Gemeente vertelde ze mij hoe leuk het wel niet was dat er een ijscokar door de straten rijdt. En dat het ook voor hun helemaal geen probleem was om de vergunning aan te passen voor uw ijscoman. En dat ik dus vanaf nu echt overal mag rijden, Uiteraard met inachtneming van de normale regels.  Maar een ieder die mij kent weet dat ik altijd netjes zal blijven tegenover concurrerende zaken.  Neem die van mijn broer als voorbeeld. Zou heel raar zijn wanneer ik voor zijn loket ijs zou gaan verkopen (Het is overigens wel een leuk idee haha). Maar natuurlijk was ik blijer met de opmerking dat ik vanaf nu op alle feestdagen mag uitrijden. Niet alleen was ik er blij om, maar vond ik het nog meer zeer terecht! Iedereen mag namelijk tegenwoordig op feestdagen open, dus waarom ik dan niet? 'Oneerlijk' beschreef ik dan ook aan de Gemeente.
Goed. Nu de vergunning wordt of is aangepast ben ik vrij en blij.
Nog meer kansen, nog betere omzetten.
Maar dat is het uiteraard niet alleen. Er is meer. Ik ben blij dat het beroep venten daarmee echt goed wordt gewaardeerd. Er is namelijk al zoveel weg uit het straatbeeld van vroeger. Denk aan de melkboer, de voddenboer, de schillenboer en voor sommigen onder u ook de bakker die aan huis kwam. Later en bekender de SRV wagen.
Gelukkig is er al wel weer een mogelijkheid om brood aan huis te krijgen. Maar de ijscomannen, die zijn er gelukkig nog. Ik ken er minstens 10, waarvan ééntje erg goed. En wij hebben de taak om heerlijk en kwalitatief goed ijs te brengen in de straten. Maar er is meer.
De taak van een ijscoman houdt daar niet mee op. Hoewel bij mij slecht werkend, het stel oren moet signalen opvangen. Luisteren naar zijn medemens. Zien, horen maar zeer zeker zwijgen. Een ijscoman moet zo nu en dan een verbindende factor zijn. Proberen de mensen bij elkaar te brengen. Het is al zo vaak geschreven hier in mijn blog maar het is mijns inziens daar waar het echt om gaat. Tuurlijk wil ik geld verdienen. Maar geloof me wanneer ik zeg dat ik het om reden als verbinding maken ooit ben begonnen en dat ik die doelstelling nog steeds heb. En ook probeer over te dragen aan mijn zoon. Verbinden. Hij hoeft niet persé zoveel te praten, maar blijf wel de mensen rond de kar houden. Het is zo belangrijk dat we niet vergeten wie onze buren zijn.
Deze week bemerkte ik opnieuw in twee gevallen hoe vreemd een leven kan lopen. Ik ga uiteraard niet op de details in maar geloof me, in beide gevallen stonden de tranen in mijn ogen. Uit pure machteloosheid. Een gesprekje was het enige dat ik te bieden had. En het werd gewaardeerd.

Het blijft daarom ook een mooi vak. Kinderen zo nu en dan beetnemen. Of met ze dansen op straat. Soms ook bestraffend toespreken maar gelukkig meer dan dat,  vaak veel lachen met ze.
De ouderen onder ons vermaken zich rond de kar. Het gesprek blijft luchtig en ik probeer altijd de vrolijkheid uit te stralen. Het weer is goed dus de ijscoman moet dat ook zijn.
En daarom.... daarom draait het!

De ontbijtjes voor de moeders zijn bijna afgerond. Ik begeef me al schrijvend tussen mand 2 en 3. Twee is weggebracht en 3 gaat zo weg. Ik ga dus stoppen.
Maar niet voordat ik geschreven heb dat ik zeer tevreden ben over de verkoop van de bekers ijs uit de supermarkt.

Ja... Dit is echt mijn jaar geloof ik.

Dankbaar voor alles wat mij deze week is overkomen ga ik nu echt besluiten. Volgende week ga ik schrijven over KINDERDAG 2018. Bijgesloten treft u de eerste flyer aan van het grote eeuwfeest van de Nijverheid. In dat feest wordt KINDERDAG 2018 opgenomen.

Tot volgende week.
Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo