2018-20. Een wat vreemde week!

Soms kun je het niet begrijpen. Dan vraag je jezelf af waar het in een mens leven moeilijk werd. Wat je deed besluiten te doen wat je nu doet. Als ijscoman ben je veel op de wijken. Als vorige week al beschreven, hier in dit Blog, ben je net iets meer dan een ijscoman alleen. Want, wanneer je naast het normale werk als ijscoman, het scheppen der bollen, ook nog functioneert als vangnet of luisterend oor, dan begrijpt u wel in welke richting ik dan denk. Maar ik maak het liever niet groter dan het is hoor. Ik hoor gewoon veel en zie nog meer. Het was en is daardoor een wat vreemde week geworden.

Vorige week nog schreef ik over twee gevallen die mij zo hadden beziggehouden. En plotsklaps, deze week, op een geheel andere route, ontvouwde zich één mysterie rond 1 van die gevallen. Ik weet het, ik schrijf in mistige taal, maar geloof mij, het geval waar ik het nu over heb, bleek ernstiger dan verwacht. Het doet mij zeer. Maar de kinderen in dit verband, maken het goed. Ik zag ze eindelijk na jaren weer voor de ijskar. Ze kochten hun ijsje afgelopen dinsdagavond. Over de rest ga ik het niet hebben. Mijn moeder zei altijd; zien, horen en zwijgen. En aan die wijze les houd ik mij.

Een dag eerder trouwens, werden er twee kinderen vermist. Ik zag het pas bij thuiskomst op Facebook. Het ging om twee jongetjes. Ze waren ergens bij de Deurningerstraat voor het laatst gezien. Ik had daar toevallig rond het tijdstip van vermissing met de ijskar gereden. En zo werd er al gauw door enkele mensen op Facebook gedacht dat de ijscoman ze wellicht had gezien. Niet geheel onlogisch natuurlijk, maar ik had ze niet gezien. Later werden ze levend en spelend bij de begraafplaats weergevonden. Het besef dringt dan door dat het beroep 'ijscoman' alleen niet meer de lading dekt. Je let onderweg zo wie zo al op veel dingen. Een kind dat de bel van de ijskar hoort is vaak snel ongecontroleerd. Het wil slechts in 1 streep naar de ijskar of naar huis om vader of moeder te waarschuwen. Niet beseffende dat er ook nog ander verkeer is. Ik moet er elke keer op bedacht zijn dat de kids veilig oversteken. Ook wanneer ze rustig aan een ijsje likken en weer huiswaarts keren. Meestentijds neem ik ze dan aan de hand en help ik ze oversteken. Gewoon uit pure veiligheid. Je moet er niet aan denken wanneer het mis zou gaan.

Dat een ijscoman druk kan zijn bewees zelfs deze wat rustige week. Alhoewel ik op slechts donderdagavond niet uitreed, maakte ik verder wel al mijn uren op de ijskar. Ga niet zeggen hoeveel uren dat waren, want dan praat je onzin. Je doet het omdat je er veel voldoening uithaalt. En vooral kracht. Maar zo nu en dan voel ik het in mijn lichaam. Het piept dan en kraakt. De hersenen, voor zover aanwezig, zeggen; "Ga door!", terwijl het lichaam schreeuwt om rust. Gisteren was ik op! Dat was ook al tijdens de boekenmarkt. Finaal door de ondergrens gezakt. Dat was mij nog niet eerder overkomen. En daarom wil ik hier toch nog eens benadrukken dat het ijsbedrijfje wordt ingevuld naast mijn normale baan in loondienst. Deze week heb ik weer veel mensen moeten uitleggen dat ik geen ijscoman van beroep ben. Dat ik het er maar bij doe. En dat dat dan ook de reden is dat ik niet elke week overal kan verschijnen.

Ik begrijp de mensen wel. Wie wil er nu geen ijskar door de straat! En dan ook nog eens zo'n leuke ijscoman. Hahahaha.
Maar niet alles kan. Punt!

De rare week bleef ook later nog opspelen. Terwijl ik het ontbijtje dat straks moet worden afgeleverd, klaarmaak, bedenk ik mij hoe de familie van mijn collega zich wel niet moet voelen nu hij gisteren (zaterdag) zomaar verdween. Ik hoorde er voor het eerst van in de Snor op weg naar huis gisteravond. Ik was met stomheid geslagen. Ik wist ook even niet wat ik moest doen. Éénmaal thuis pakte ik de bus en ging zoeken. En bleef zoeken. Toen het echt pikkedonker was parkeerde ik de bus weer op zijn plek, liep machteloos naar binnen en zocht naar antwoorden. Zei tegen mijn vrouw: "hoe kan ik nu slapen als er een paar huizen verderop een heel gezin in rep en roer is?". En ook zei vond het een vreemde gedachte.
Toch kroop ik niet veel later mijn bed in. Een slechte nachtrust volgde. Steeds wakker en denkend aan mijn wijkgenoot, bijna buur en collega. Waar ben je?

Het is nu zondag. Nog steeds niets bekend.
Ik maak mij ernstige zorgen. Maar ik kan niets doen.
Ik weet niet meer of ik moet rijden. Of ik gewoon de draad weer oppakken moet. Het is zo erg.
Ik hoop van ganser harte dat hij snel weer terug is.
Wanneer u wilt helpen deel dan het bericht op mijn facebookpagina.
Hoe eerder hij weer terecht is hoe beter.

Ik kom volgende week terug op de Kinderdag. Dat zou ik nu hebben gedaan maar de omstandigheden laten het even niet toe.
Graag tot volgende week!
Hopelijk dan goed nieuws!!!

UPDATE 20 MEI 2018!!!!

collega is weer thuis in goede gezondheid. Hij is gevonden. Een pak van mijn hart!

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo