2018-33. Een vliegende dochter!

De zomer heeft een andere bron gevonden. Het put nu uit een wat minder mooi vaatje. Slecht is het (nog) niet maar minder zeker wel. De voortdurend schijnende zon heeft sinds mijn vakantie wolken voor zich te dulden. Wolken waaruit van tijd tot tijd zelfs lichte regen of regen valt. Het is inmiddels ook behoorlijk afgekoeld en KiNDERDAG lijkt na maanden van prachtig weer, zelfs  nat te gaan verlopen. En dat is jammer en onverwachts. Doe je zo je best!
Nog een week van twee weken vakantie. Nou ja, vakantie? Niet echt. Ben tot nog toe behoorlijk druk geweest met de voorbereidingen op KiNDERDAG. Veel wensen proberen te doen uitkomen. En volgende week gaat dat zelfs heviger gewoon weer door. Dan ook start ik de ijsbusiness weer op en ga dan het laatste deel van het seizoen in. Gaan we weer rennen, vliegen en racen. Uiteraard was het tot nog toe een uitstekend seizoen. Mag ook niet klagen. Maar ook daardoor een zwaar seizoen. En ben dan ook blij dat ik na het ijsseizoen een volle week echt op vakantie mag. Maar dat duurt dus nog wel even. Het seizoen gaat nog een zeer zware maand september tegemoet. En dan nog een plukje oktober.
Het gaat als die gaat.

Schrijvende op deze zondagmorgen vroeg. In de buitenlucht. Heerlijk in de zon. De wind is redelijk aanwezig en met vlagen giert die door mijn dunne laag kleding. Ik zit op vliegveld Teuge. Mijn dochter en schoonzoon strekken zich. Op advies van wat instructeurs. Ze oefenen en oefenen. De klok wijst 9.00 uur aan. Er draait wat muziek. De landingsbaan annex startbaan ligt er nog wat verlaten bij. Overal zie ik wat ménsen oefenen voor een sprong. Een sprong in het diepe... letterlijk! Mijn dochter en schoonzoon Hugo doen dit omdat ze dit straks op hun trouwdag ook willen doen.  En dan éénmaal beneden, op het strand van Texel, elkaar het jawoord geven. De oefening is dan ook de opmaat naar een bijzondere dag ergens volgend jaar. De aftrap! Het zonnetje schijnt en de wind wordt steeds wat sterker. Er komt bewolking opzetten, maar met een beetje geluk kan ik straks nog een mooi filmpje schieten. Ik zoek naar broodnodige koffie. Maar gek genoeg is die hier nog niet te krijgen. De kist wordt klaargemaakt, terwijl er nog nog wat ménsen oefenen. Of mijn dochter de eerste vlucht al mee mag is onbekend. Ik moet geduld hebben zei ze net tegen mij. Maar dat heb ik wel en besluit dan maar alvast mijn blog te schrijven. Aan een picknicktafel gezeten doe ik mijn ding, terwijl ik alles observeer. Mijn dochter is zich inmiddels in een pak aan het hijsen. Mijn vrouw zit op een lounchebank. Ook al kijkende naar wat hier allemaal gebeurd. Veel duitsers. Hebben die zelf geen vliegtuigen? Voor een niet al te bekend vliegveld is het nog best groot. Ik was van de week in Maastricht bij airport Maastricht/Lachen. Haalde er mijn zoon op die van Kreta kwam. Kijkende naar beide vliegvelden scheelt het niet eens heel erg veel in lengte van de enige aanwezige baan. Natuurlijk is de baan wat korter. En zijn er hier geen internationale vluchten en is ook de accommodatie sterk verouderd. En terwijl ik wacht op wat komende gaat neemt het geluidsnivo onder de leden toe. Steeds meer mensen ook. Ik ga eens op zoek naar koffie.
De koffie kwam ineens van achter een gezellige bar vandaan die ik bij binnenkomst nog niet had gezien. Wordt het toch nog gezellig...

Het vliegtuig wordt inmiddels naar buiten gerold. Anouk en aanstaande zijn in afwachting van hun load. Zo heet dat, heb ik inmiddels weer geleerd. Een vracht met cursisten. Moet er niet aan denken. En zeker niet wanneer iemand middels een speaker laat weten dat de hoogte geen probleem wordt. Meerdere info, over de naderende bewolking klinkt nog meer onheilspellend voor een anti vlieger als ik ben. Ik zou nooit gaan. Zeker niet met die info. Hou niet van vliegen. Heb toch ook geen vleugels van ons lieve Heer gekregen?
Ga weg! Mot er niks van hebben. Maar ja. Mijn dochter en haar Hugo dus wel. Had al gekscherend gezegd toen ze over hun voornemen spraken hoe te gaan trouwen; met een parachute naar benee, dat het een kort huwelijk zou kunnen worden....
Maar ze geven hun jawoord pas beneden. Wanneer ze weer veilig op het strand staan.
Van mij, liever nu dan later, zucht.
Ik kijk over mijn bril en zie dat mijn dochter nu klaar is gemaakt voor haar eerste zelfstandige sprong. De parachute op haar rug. Helmpje op en een bril op haar neus.
En dan is het zover. De speaker roept mijn dochters naam om. Het is de tweede load. En met een kleine minuut zie ik haar richting de kist lopen. Stapt niet veel later in. Het gegrom van het vliegtuig wordt heviger en het toestel verplaatst zich richting de startbaan. Kort erna zie ik het vliegtuig snelheid maken en van de grond komen. Daar gaat ze. De lucht in. Een paar momenten later ben ik het toestel kwijt. Het geluid is ook weg. De minuten die volgen zijn lang. De rust is groot. Iedereen tuurt en tuurt naar de blauwe hemel. Op zoek naar hun dierbaren. Ik bedenk mij dat Anouk haar opa en oma wel gedag zal zeggen daar hoog in de lucht. Ze hield immers zoveel van ze. Een aantal minuten gaan voorbij. En ik zet mijn film via Facebook aan. Dan ineens zien we de parachutes. Een tweetal neemt klaarblijkelijk alle tijd. Ze lijken wat rond te zweven daar hoog in de lucht. Omdat ik niet weet wie wie is kan ik mijn dochter niet uit al die beoefenaars halen.
Ik besluit iedereen te filmen. Als ik de laatste nog in de lucht zijnde parachutisten in beeld heb tot aan de landing staak ik mijn filmpje. In afwachting van mijn dochter en haar ervaringen bekijk ik nog even snel het gemaakte live filmpje.
Een half uur nadat ze ons verliet staat ze weer voor ons. Een geweldige ervaring en ook een prima sprong rijker. En dat voor het eerst zelfstandig. Op het door mij gemaakte filmpje blijk ik haar landing te hebben gefilmd, zo hoor ik van Anouk. Zij was de laatste die voet aan land zette. En even  daarvoor hing ze dus nog als hoogste in de lucht.
Nu mijn dochter heeft gevlogen is het de beurt aan Hugo. Maar wanneer zijn load wordt omgeroepen is er alweer snel een nieuw bericht. Het is te bewolkt geraakt en hij moet rekening houden met uitloop. En dus gaan we in de "wachtkamer".
Een nieuw bericht volgt! Het gaat voorlopig wel even duren. De bewolking hangt te laag waardoor het openen van de parachute ook weer lager moet. In dit geval te laag.
Als iets later blijkt dat het zeker tot 15.00 uur of zelfs later gaat duren eer er mogelijk weer gesprongen gaat worden, zeggen wij gedag. Tenslotte heb ik nog meer te doen vandaag.

Ik zeg mijn dochter en Hugo gedag en verlaat het vliegveld. Als we in de buurt van Hengelo komen wordt het weer steeds beter. Eenmaal thuis app ik mijn dochter of het al beter is op vliegveld Teuge. Het antwoord luidt dat het nog is zoals het was toen ik wegging.
Hopelijk kan ook Hugo nog zelfstandig springen. Want dan weten de tortelduifjes of dit echt is wat ze allebei op hun trouwdag willen doen. En gaan ze daarom nog wat vaker springen.

Komende zaterdag is het dus KiNDERDAG.
Ik ben er maar wat druk mee.
Tussendoor probeer ik ook nog wat rust te vinden en dingen te doen met mijn gezinsleden.
Voor diegenen die op KiNDERDAG komen, graag tot ziens. Mijn flying dochter zal er ook zijn. Net als Hugo.

Tot dan!

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo