2018-40. De laatste kilometers!

Zaterdag 6 oktober 2018

Het was vandaag echt zwaar. Mijn benen, ze wilden gewoon niet meer. Ook de verkoudheid, nog immer aanwezig en nog best wel heftig ook, speelde mij parten. Vaker dan niet stond ik te hoesten. De Snor was ook al niet in zijn hum. Net alsof het gaspedaal niet correspondeerde met de gewenste snelheid, welke door mijn voet steeds werd opgelegd. Maar het maakte de wens nog 1x te vlammen op het Vossenbelt en haar directe omgeving er niet minder om. En daarom ging het allemaal uiteindelijk. Afscheid nemen van deze prachtige wijk en mensen. Ook van delen daarbuiten als de buurt bij de Duizendpoot en Dalmeden. De rest was onbelangrijk.

Ik startte rond 12.45 uur en eindigde om 17.45 uur. Ik had de knollen toen ook echt op. Het lijkt wat vreemd maar ik geloof oprecht dat nu ik alleen nog in de weekenden actief ben met ijs dat ik uit het (ab)normale ritme ben geraakt en derhalve de vermoeidheid kans biedt een plaats in te nemen in het dagelijkse leven. Ook door de week heb ik het zwaarder dan voorheen. 
De route over Vossenbelt liep niet geheel naar wens. Kijkende naar het weer zou je heel anders denken, maar de toeloop was matig. Later veranderde dat, maar toen was ik al uit Vossenbelt. Op Vossenbelt kreeg ik wel steevast dank voor weer een seizoen van ijsjes brengen. Ik heb daar echt graag gereden. De mooie momenten. Ik kan ze nooit genoeg benadrukken. Vandaag opnieuw. Nietsvermoedend reed ik over de Kopenhagenstraat. En wilde ik een vaste klant graag nog 1x bezoeken. Ook en vooral om hem te bedanken voor zoveel klandizie. En gelukkig kwam hij naar buiten. Hij straalde want hij kon weer ijs inkopen. En zo vertelde hij mij; hij had niet meer verwacht dat ik dit seizoen nog langs zou komen. En dus was hij blij. Hij had een schaal bij zich. Zoals die dat elke keer bij zich heeft wanneer ik met ijs voor zijn deur sta. En in die schaal moest ik opnieuw een bolletje of 14 scheppen. Net als anders. Ik deed er twee bollen van mij bovenop als dank. Maar in plaats hem op deze wijze te laten weten hoeveel ik zijn klandizie waardeer en hem daarmee dus wilde bedanken, bedankte hij juist mij met een gift. Hij vroeg of ik een grote pot of iets dergelijks had. Ik zei dat ik die niet had, maar we vonden een oplossing in de ijsbekers. En in zijn hand had hij een grote beker of iets dat daar op leek. Hij opende hem en ik keek zeer verwachtingsvol naar wat daar uit zou komen. Toen de 'beker' schuingenoeg werd gehouden stroomde er allemaal klein geld uit. Ongeveer met een waarde van 10 euro, zo vertelde hij mij. Ik zeg; "das mooi. Betaal je daar mooi mee". "Nee.... nee dat is voor jou. Het ijs betaal ik nog. Dat is omdat je laatst geld bent kwijtgeraakt met die valse briefjes én omdat je straks de bolprijs gaat verhogen en dus veel wisselgeld nodig zult hebben". Terwijl ik nog probeerde hem te vertellen dat dat niet nodig was wist ik dat elk woord er één teveel was. Ik accepteerde de gift en wist even niets niet te zeggen. Nog net droog houdende schudde ik hem de hand en zei ik hem dat ik het geweldig mooi gebaar vond en verder niets meer wist uit te kramen. Stilgeworden namen wij afscheid. Hopelijk niet voor lang.
Dank dank en nog eens!!! U mag het wat overdreven vinden. Ik vind dit soort gebeurtenissen gewoon enorm bijzonder. Zo erg zelfs dat ik mij elke keer weer afvraag; 
Wat is dat toch? Waarom zijn de mensen zo verschrikkelijk aardig? Vragen, vragen en nog meer vragen. Misschien stel ik mij die vragen op dat moment omdat ik mijzelf door de slechtste periode van mijn leven heb gewerkt. Mijn gezin weer een toekomst heb gegeven. Misschien trek ik het mij aan omdat ik gewoon Frank ben????

Op het tweede deel van mijn rit van vandaag ging het echt los. In een zeer korte tijd verkocht ik het ene na het andere ijsje. Het matige eerste gedeelte werd zo snel weggevaagd. Op de "jufferbuurt", nabij de Duizendpoot ging het vreselijk goed. En kreeg ik ook hier uit handen van een klantje een heerlijke en mooie cupcake. Omdat het de laatste keer dit seizoen betrof. Zo vreselijk lief. Het is daarom ook zo'n leuk vak. De contacten. Het brengen van momentjes van geluk. En het ook terugkrijgen van zoveel bijzonders.

De langste route. Hij zit erop. En onderweg naar huis moest ik denken. Aan de auto's, de scooters, de fietsers en de scootmobielen. Die mij al jaren voorbijgaan. Snel of langzaam inhalen. Terwijl ik maar toe moet kijken. En ik schreef in gedachten het navolgende gedicht als ode aan de vele kilometers in de wetenschap verkerende dat ik altijd de langzaamste ben. Maar zie ook het slot. Het is zoals het is;

De reis.

De wereld schuift aan mij voorbij
De wielen rollen, pure belevenis
De wijk komt nader en naderbij
en achter mij is alles geschiedenis.
Ik toer voort naar mijn bestemming
en de auto’s scheuren langs mij heen
en ik zit in een ware feeststemming
De toekomst tegemoet, zoals iedereen.

De wegen, ze zijn oneindig lang
We rijden samen mijn kar en ik
De Snor zingt en met zijn zang
Krijg ik de benodigde kick.
En het geluid zoekt zijn weg
terwijl brommers mij voorbij sjeesen.
En het behoeft geen nadere uitleg
Ook tegen brommers kunnen wij niet racen.

De weg omhoog mindert de vaart.
En in mijn voorbijgaan zie ik de grassprieten 
En word ik door wandelaars nagestaard
In mijn spiegel zie ik ze genieten
Maar de fietsers, ook zij zijn mij te snel af
Ze rijden zelfs bergop nog veel harder
De Snor doet zijn best, we gaan bijna bergaf
Gelukkig, want het ging steeds benarder

Maar we gaan nu richting het einde
We zijn bijna op ons echte beginpunt
De mensen, ze komen van heinde
En de ongerepte ijsvoorraad uitgedund
De scootmobiel, ook hij haalt ons in
Zij het, dat dat wel wat moeizaam gaat
Maar het is niet tegen mijn zin
Het kan allemaal geen enkele kwaad

Het mooiste van dit o zo mooie werk
Zijn de contacten met mijn medemens
De verhalen, de mooie momenten zo sterk
Het is nu eenmaal jaren een grote wens
De verbroedering, het leven buiten
Een scootmobiel, auto, brommer of fiets
Ze kunnen er allemaal naar fluiten
Daaraan verandert niemand ook maar iets.

Frank

Natuurlijk ben ik in het dagelijkse verkeer een vertragend object. Maar ik probeer wel zoveel als mogelijk rekening te houden met de andere weggebruikers. En serieus: het gaat nog altijd goed. Ik hoop dat men mij zal blijven respecteren zoals ik andere weggebruikers ook respecteer. Maar ik heb daarover geen enkele twijfel.

Ik ben dus weer thuis. De vermoeidheid zwakt wat af. De herinnering aan de route welke ik zojuist heb gereden zijn groot. Met pijn in het hart heb ik de wijk voorlopig verlaten. Maar ik kom volgend seizoen gewoon weer terug. Punt uit! 
En zeer binnenkort ook. Dan gaan we creppies bakken. 

Afgelopen week kwam ik op de hoogte van de verkoop van een ontzettend leuk autootje.  Een mogelijke foodtruck. Iets om van hier naar Almelo of naar Oldenzaal of zelfs verder te kunnen rijden. Ik moet namelijk wel iets naast de Snor hebben om sneller op plaats van bestemming te kunnen zijn. De Snor zal ik nooit wegdoen. Nooit! Maar feit is wel dat ik steeds meer in tijdsproblemen kom. 
En dus zoek ik en zoek ik naar mogelijkheden. Een aanhanger kan ook. Maar toen ineens.... zag ik de potentie in een oude Peugeot 403.
Een foto sluit ik hierbij in. En zeg zelf, dat is toch een gaaf karretje. Hier en daar opknappen en gaan....
Maar daar is natuurlijk wel geld voor nodig en dus ben ik op dit moment aan het bekijken wat ik kan. Wat ik precies wil. Gaan we net als bij de Snor er weer voor?
Tijd zal duidelijkheid verschaffen. Geld moet er in ieder geval komen. Via crowdfunding? Geen idee op dit moment.
Als iemand een idee heeft hoor ik het graag.

Het zou een mooie aanvulling kunnen zijn.

Zondag 7 oktober 2018.

We gaan de Nijverheid op straks. Het weer heeft zich hersteld. Gisteravond kwam het nog met bakken uit de hemel. Nu is het zonnig en droog. Een redelijke nachtrust gehad. Nu ga ik eerst even ontbijten. En daarna de Snor prepareren.

De rit.

De slotrit op de Nijverheid viel tegen. Te kil. Te weinig mensen en dus snel klaar. En daarom ook nog even over het Genseler gereden maar dat was helemaal niks. Doen we dus ook niet meer. Sorry hoor maar dat was echt zonde van de tijd. En wanneer ik het nu niet aangegeven had, dan had ik het nog begrepen. Maar nu had ik het al weken van te voren en dus voldoende aangegeven. De omzet van vandaag viel dan ook tegen. Op deze rit was ook Jaymen een paar uur te gast. Jaymen wilde een keertje mee ijs verkopen. Dat was op KiNDERDAG 2018 zijn ingediende wens. En dus nodigde ik hem uit om dat vandaag te doen. Op de afsluitende rit van deze zomer op zijn eigen wijk. Zichtbaar genoot hij van het meerijden, het scheppen van ijsjes en het afrekenen. Zelf mocht hij ook nog even rijden met de gewillige Snor. En het ging prima! Na twee uur werd Jaymen afgezet bij huis en reed ik de rest van de rit uit. Rond half 6 keerde ik weer terug op de warme basis. En weer heb ik een wijk afgesloten voor dit seizoen. 

Ik ben opgelucht dat ik dit seizoen nu op mijn eigen tuindorp mag afsluiten. Volgend weekend, zondag a.s. gaan we het seizoen definitief beëindigen. En komt er eindelijk wat meer rust.

Ik wens u allen een mooie week toe. Het wordt prachtig nazomerweer. Helaas te vroeg donker en daarom niet te doen. Bovendien heb ik geconstateerd dat ijs in deze fase van het jaar geen prioriteit meer heeft.

Het zij zo!

Groetjes 

Frank Boereboom, Frankys Food Hengelo.