2018-41. Het einde van het ijsseizoen 2018!

Het is zover. Het komt eraan en zal echt voorbij zijn wanneer ik dit hoofdstuk plaats in de lijst met hoofdstukken welke reeds geschreven en gepubliceerd zijn. Het ijsseizoen 2018. En wat een bijzonder seizoen! Nog nooit zoiets eerder mogen meemaken. Zo mooi, lang mooi, maar ook soms, zelfs voor een ijscoman, te heet. Het kon aanvankelijk niet op. Het bleef maar zomeren. De ene na de andere mooiweer dag kon worden bijgeschreven. Het betekende tegelijkertijd dat ik moest blijven gaan. Kon natuurlijk niet stoppen. Dat zou wel heel gek zijn. En zou ik het toch gestopt hebben dan zou ik er later teveel spijt van hebben gekregen. En zo werd het een heel zwaar jaar. s' Morgens in alle vroegte werd eerst de Snor zover mogelijk klaargemaakt. Om kort daarna om 8 uur op mijn werk te verschijnen. Van 8 uur 's morgens tot half 5 in de middag werken bij de Batterijspecialist.  Als het meezat was ik om 16.45 uur thuis en kleedde ik mij, éénmaal thuisgekomen, direct om. Deed de laatste voorbereidingen en startte, zonder avondeten, niet veel later de rit. Meestal was ik om 17.00 uur op weg. En kwam ik vervolgens rond half 10 in de avond weer thuis. Ruimde dan op en at dan eindelijk, zo rond half 11, mijn avondeten. En dat elke werkdag. Die extra kilogrammen..... ze komen wel ergens vandaan he? De weekenden waren wat rustiger voor wat betreft de opbouw. Kon wat meer tijd nemen en wat meer rusten. Maar ook voor deze dagen gold dat ik rond 12.00 uur wegging en pas rond 19.00 uur of zelfs later weer naar huis reed. Meestal was ik pas na 20.30 uur klaar met alle werkzaamheden. Ik was in deze periode van hard werken nooit te laat op mijn werk en ook nooit ziek. Als ik er nu over nadenk snap ik nauwelijks waar ik de kracht vandaan heb gehaald. Maar geloof mij wanneer ik uitspreek dat passie de grootste drijfveer cq. gangmaker is geweest. Ik haalde veel energie uit het werk in de wijken.

Het seizoen is dus bijna voorbij. En eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik er voor dit seizoen ook wel klaar mee ben. Het lichaam is moe. Alles doet zeer. En daarnaast; de behoefte aan ijs slinkt. De laatste ritten vorig weekend, gaven al een indicatie dat ijseters er klaar mee zijn. Maar zoals elk jaar toer ik door alle wijken waar ik heb gereden om er afscheid te nemen. En dus moest ik ook vorige week nog door de wijken. Er is nu nog 1 wijk waar afscheid genomen moet worden. En dat is uiteraard op mijn eigen tuindorp. Zoals bekend begin ik daar het seizoen en beëindig ik hier ook het seizoen. Ben heel benieuwd of het nog wat gaat worden.

Het jaar was dus prima. Veel activiteiten mogen ontplooien. Om te beginnen kreeg mijn zelfbedachte ijs ruimte in de Plus Supermarkt. Achteraf is het niet meegevallen. Een evaluatie ga ik na de vakantie maken. En nu weet ik dat sommige dingen beter kunnen dus dit krijgt nog wel een vervolg. Maar trots was ik er in ieder geval wel op. Maar er waren meerdere zaken. KiNDERDAG bijvoorbeeld wordt steeds meer een begrip. En alhoewel het dit jaar wat anders liep, omdat het op de eerste plaats was gesitueerd op de Nijverheid in plaats van op de oude vertrouwde Vijverlaan op het tuindorp, op de tweede plaats werd het ook nog eens in de vakantie gehouden. En op dit laatste punt heb ik totaal geen invloed gehad. En ondanks dat daardoor minder kinderen aanwezig waren was ik toch heel erg trots op het bereikte resultaat. Volgend jaar, wanneer we een lustrum vieren (5e KiNDERDAG) staan we weer op het oude vertrouwde tuindorp.

Ik kwam ook veel in het centrum van Hengelo te staan dit jaar. En werd ik weer door veel bedrijven ingehuurd. Vooral scholen. In de particuliere sfeer werd ik net als vorig jaar veel op feesten gevraagd. En steevast is het mij gelukt om overal waar ik kwam met veel plezier mensen te voorzien in ijs. Soms ging ik, omdat ik soms in een flow zat, dan als een gek te keer. Tot tevredenheid van de klant overigens. Maar er waren helaas ook fouten dit jaar. Waarvoor ik mij dan ook rotschaamde. Dan was ik een afspraak vergeten. Het gebeurde dit seizoen 3x teveel. Teveel aan mijn kop. Maar met alle betrokkenen ben ik er uitgekomen.
Volgend seizoen toch maar iets anders mee omgaan. Het mag in ieder geval nooit meer gebeuren. Ik kreeg op Facebook weer een extra aantal volgers. De teller staat nu op 2340. Een teken dat ik nog steeds groeiende ben. De krant heeft mij ook weer een aantal keer weten te vinden. Met als hoogtepunt het Likeur 43 ijs en natuurlijk de valse 50 euro biljetten als meest bijzondere bericht. Kreeg ontzettend veel reacties uit diverse hoeken op beide berichten. Voor wat betreft die zaak met de valse biljetten kreeg ik daarom soms meer betaald dan nodig was omdat men het verlies van 100 euro maar wat graag wilde helpen verkleinen. Geld is niet onbelangrijk, maar deze gestes zijn mij zoveel meer waard. Toch mooi hoe men meeleeft? Er waren klanten en vooral klantjes die mij dingen gaven als dank. Eten, drinken, kadootjes, tekeningen en ideeën. Het leukste vond ik het t-shirt, gecreëerd door Demi. Bijzonder vond ik dat, naast zeer creatief. Indien iemand nog zo'n prachtig shirt wil hebben geef het dan op. U helpt dan indirekt ook Demi. Een deel van die opbrengst schenk ik namelijk aan haar. Maar de pauzes met koffie op de Rozenstraat (Bloemenbuurt), de Werninkhofstraat (Het Wilbert) en het biertje op de Spoelsterstraat (tuindorp) waren ook heel erg fijn. De gesprekken, soms met een traan maar gelukkig vaker met een lach waren bijzonder. Frankys ijs heeft het gewoon weer goed gedaan. Dat zag ik ook terug in de reactie van de leverancier Boermarke. Ik mag nu als kleine ondernemer ook ijsjes verkopen die eigenlijk slechts voor de retail waren bedoeld. Zegt wel wat.
Ook de ontbijtservice draagt steeds haar steentje bij, alhoewel het na het hebben van vast werk wel een stuk minder bijdraagt. Immers; ik kan het alleen nog maar in de weekenden doen. En bij zeer hoge uitzondering ook nog wel eens op een doordeweekse dag. Overigens, En ik zeg t nog maar eens om mijn rol op Facebook te verduidelijken; het bericht waarin ik vermeld 2 ontbijtjes weg te geven is inmiddels alweer 11.000x gelezen. Ongelooflijk!

Straks gaan we ook de crèpe tak een duw geven. Door een toer met crepes door de wijken te rijden. En zie hier; het verkrijgen van stroom, (gevraagd op facebook aan mijn volgers) om straks op de wijken crepes te kunnen bakken is geen enkel probleem gebleken. De mensen willen maar wat graag helpen. En terwijl  Frankys Food het dus goed doet is nu ook de Stichting Nelly eindelijk goed op weg. Nu wij geld hebben gedoneerd gekregen om  mensen te kunnen wegsturen. Een in het voorjaar gehouden presentatie bij een Rotary club was dus succesvol. Best wel wat spannend hoor, lezing geven ten overstaan van meer dan 20 zakenmensen. Maar ik stond er. Zag en overwon mijn spanning. Sprak over mijn werk als ijscoman die van alles ziet en meemaakt en ook zei dat geld niet alleen in het buitenland nodig is. "Hier in Nederland zijn ook schrijnende gevallen, welnu onze Stichting wil graag voorzien én voorziet reeds in de behoefte daarvan".
Ik weet het nog precies.  De handen gingen op mekaar. Ik had zojuist iets belangrijks uitgesproken. Maar zo voel ik het ook. Ik zie dagelijks wat. Kan het niet helpen. De Stichting is daarom ook uit de grond van mijn hart opgestart. Zie om je heen. Ik vraag het u, zie om je heen en je ziet altijd wel mensen die hulp kunnen gebruiken. Laatst nog:
Een week of 4 geleden. Ik rijd over de Breemarsweg.  Een oudere man houdt mij  aan. Het is al wat laat. Ik ben op de terugweg. Maar ik kan de man niet negeren en dus stop ik. Hij vraagt of ik nog ijs heb. "Natuurlijk, u wilt nog een lekker ijsje?". Niet veel later overhandig ik hem het ijsje waarna hij begint te smullen. En dan begint zich een heel gesprek te ontvouwen. Omdat ik wil luisteren en hij wil vertellen. Het gaat over zijn eenzaamheid. Over een naderende beslissing of hij zich op zijn leeftijd nog moet laten opereren of juist niet. Het gaat ook over de periode na de mogelijke operatie.  Hij weet het niet. "Ik weet niet hoe dat zal gaan, ik heb niemand die mij kan helpen, ja een nicht, die zal misschien wel kunnen helpen". Na een goed half uur kan ik de reis weer voortzetten. Maar de gedachten blijven nog lang bij de zojuist verkregen informatie. Ik ben daar dan altijd mee bezig. Kan het dan niet snel loslaten.
Ik bedoel maar. Alleen zijn is dus ook iets waar ik vast met mijn Stichting wat aan kan gaan doen. Genoeg te doen dus. Ik moet mij blijvend inzetten, zoveel is mij wel duidelijk. Maar ik kan het niet alleen. Ook dat is duidelijk. Wie dit leest en graag wat wil bijdragen; geld is altijd nodig. Alleen al de kosten van het in standhouden van de bankrekening bijvoorbeeld. Die bedragen al ruim 120 euro per jaar. Dus graag! Het rekeningnummer geef ik dan bij deze graag mee;

NL91INGB 0007 3924 01 tnv Stichting Nelly te Hengelo.

Het is zaterdag. En ik ga vandaag de boel opruimen. Het zit er dus bijna op. Inmiddels zijn twee van de 5 vriezers uit. Nog 2 te gaan. Eén blijft aan ivm ijstaarten. Vanavond rijd Joeri nog naar de Klokstee met de Snor. Hij gaat daar dan ijsscheppen omdat ik een personeelsfeest heb. Morgen neem ik het stuur weer over op Tuindorp. De laatste kilometers en dan volgt er een stilte. Een vakantie bovendien. Om ergens in december weer ijs te mogen bezorgen. Eerstens bij de Ambulance dienst en daarna nog de inmiddels bekende kerstrit.

Zondag;
Het is zover. De dag is begonnen. Het is 6.15 uur wanneer ik mij uit bed sleep voor de ontbijtjes van vandaag. Gisterenavond nog een personeelsfeest en nu alweer aan het werk. Godzijdank nog één dag met werk. En dan rust. Ik zie er zo verschrikkelijk naar uit. Was gisteren overdag gewoon niet vooruit te branden. Zo leeg. Gisterenavond heeft zoon Joeri de opdracht, welke ik ivm datzelfde personeelsfeest niet kon doen, met succes afgewerkt. Hij is met de Snor heen en weer gereden. Haha. Mooi toch.
Nu dus ontbijtjes. Daarna even rust en dan gaan we beginnen aan de laatste rit.

De rit.
Het was te verwachten, maar zekerheid daaromtrent had ik zeer zeker niet. Het werd druk. Drukker dan verwacht. Ik stuurde de Snor evengoed maar 10 minuten later dan gepland op zijn rustplaats. Kortom; keurige rit! Mede door mijn assistente van vandaag die haar rol met verve vervulde. Sandra Dekker deed het uitstekend. Bleef een paar uur aan mijn zijde en uitstekend haar best doen om het verhaal, mijn werk, over te brengen. Het verhaal dat ik al zoveel jaar probeer te vertellen. Er kwamen vele mensen naar de Snor. Ook uit andere wijken. Er waren veel kleine klantjes die graag met de ijscoman  wilde knuffelen. Kreeg ook nog een kadootje. (Zie bijgevoegde foto). Het werd daarmee een echt afscheid. Met een geweldige omzet trouwens!

Nu ik thuis ben is de spanning volledig weg. Met 5 dagen ga ik eindelijk op vakantie. 40 uur werk bij werkgever en minimaal 40 voor mijn eigen bedrijf is erg veel geweest en heeft veel van mij gevergd. Nu kan ik het even naast mij neerleggen. En  gaan rusten, voor wat betreft ijs. Het bedrijf is nu dan ook twee weken gesloten. Ik neem geen opdrachten meer aan. Pas na 30 oktober weer.

Ik wil mij nu slechts nog richten tot mijn klanten;

U heeft ijs afgenomen. U was er om mij te steunen in mijn werk. Ik sprak met u. En u met mij. We hebben gelachen en soms ook gehuild. We hebben het vak mooi gevonden. Bijzonder gevonden, omdat het nog bestaat! U kocht ijs. Ik verkocht een momentje van geluk. Ik ben ijscoman. In hart en nieren en ik hoop dat ik dit nog jaren voor u mag doen. Ik zeg dank. Dank en nog eens!

Voor wat ijs betreft tot de Kerstrit of anders tot maart 2019, mijn jubileumjaar!

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo