2018-44. De vastzittende rem.

Ik ging openen met crêpes op de Noork. Vandaag (zaterdag) rond de klok van 3 reed ik naar de afgesproken plaats. De rit naar de plek ging moeizaam. De Snor leek wat langzamer. Langzamer dan ik gewend ben. En dus pakte ik mijn telefoon en keek op een app hoe snel, of eigenlijk, hoe langzaam ik mij verplaatste. En ik zag wat ik al vermoedde. Ik reed beduidend langzamer. Normaal rijd de Snor 12 a 13 km. Nu was het klaar bij 8. En hij wilde zelfs wat naar beneden rijdend niet harder gaan. Al rijdende zocht ik naar de oorzaak. Ik keek naar de meter van de accu. Die was als het zou moeten zijn. De banden waren de juiste spanning dus dat kon het ook niet zijn. Ik besloot om gewoon door te rijden. Wellicht moest de accu worden bijgeladen. Was ik het wellicht vergeten de laatste keer?  Ik kon het niet geloven. Maar ondertussen baalde ik behoorlijk van de wel heel langzame Snor. Ik kwam uiteindelijk aan op de Oude Postweg. Het eindpunt kwam in zicht. En even ervoor had ik al wat geroken. Ik kon de geur van een soort brandlucht echter niet thuisbrengen en was daarom maar doorgereden. Maar op de plek aangekomen was er rook. En nog best veel ook. De rook kwam van het rechter achterwiel. De rem bleek vast te zitten. Dus geblokkeerd te zijn. En dat al vanaf huis. Loeiheet was die daarom geworden. Echt bloed en bloedheet. Nog net niet in de fik geraakt.
Bezorgd bouwde ik mijn kar op voor de creperie. Ondanks het feit dat het een routineklus is was ik behoorlijk ongerust geraakt. Want, uiteindelijk moest ik ook weer thuis zien te komen.
Het bakken van crêpes is leuk. Het is mooi werk. Ondanks dat het nooit erg druk werd kwamen de mensen vanuit alle hoeken uit de omgeving. Omdat de gastvrouw en haar overbuurvrouw, ook gastvrouw, een prima plek hadden geregeld met sta tafels en muziek bleven de mensen hangen en ontstond er als het ware spontaan een buurtfeest. Geflankeerd door de prachtig verlichte Snor. En bakte ik de crêpes op bestelling. Fijn vond ik het bezoek van mijn vrouw aan de kraam. Ze wilde even zien hoe het ging. Ik vertelde haar van de geblokkeerde achterrem en dat ik daardoor mogelijk later thuis zou zijn. Ik had namelijk een plannetje om dan maar, na mijn optreden, in etappes naar huis terug te gaan rijden. In 4 stukken als het ware. Inmiddels tikte de tijd weg en na 19.00 uur staakte ik mijn werkzaamheden om opnieuw met een defecte Snor te gaan rijden. Deze keer naar huis. Bezorgd om wat gebeuren kon dankte ik de mensen waar ik stroom had mogen tappen en trapte op het gaspedaal. Voor ik het wist sprong de Snor uit de startblokken en was de Snor ineens weer goed. Kennelijk was de rem losgeschoten. Mogelijk door de hitte welke er was opgetreden op de heenreis. En dus was ik zo blij als een kind. Belde mijn vrouw op en zei dat het met de Snor weer snor zat.  En dat ik op de normale tijd in huis zou zijn.
Thuisgekomen ruimde ik de zooi op en verwarmde mij aan de huiselijke warmte.
En ik moest denken aan hoe het mij vandaag was vergaan. Op zich ben ik tevreden. Op de blokkerende rem na was verder alles prima gegaan.de klandizie viel wel wat tegen. Er is voldoende reclame gemaakt. Ook de gastvrouwen hebben dat zelfs nog gedaan. Maar het was mijns inziens te rustig. De kosten zijn er in ieder geval uit. Dat dan weer wel. Maar zie ik er naar om zoals ik altijd naar iets omkijk. Dan zie en voel ik niets anders dan tevredenheid. Wie mij kent weet dat geld niet alles is waar het om gaat. Ik zie er op twee manieren op terug. Hoe zit het met de kosten en verdiensten? Maar ook;  hebben wij bereikt wat we wilden bereiken?
En dan zeg ik. Ik heb gezien wat ik wilde zien. Uit het niets ontstond bij de Snor en op een door de gastvrouwen geregelde soort van terras met sta tafels spontaan een buurtfeest. Een onderonsje waar ook niet direct buurtgenoten aan konden schuiven. De voor mij zo gewenste verbinding van de mensen onderling was weer gelukt! En dat is echt zoveel belangrijker als dat verdomde geld. Het geeft mij zoveel genoegdoening. En dus keerde ik tevreden terug.

En nu is het zondag. En word ik straks opgehaald door Raymond, mijn werkgever bij de Batterijspecialist.  We gaan naar de Kuip. Naast mijn geliefde club ook nog eens naar mijn geliefde Rotterdam. En dan mag ik mijn club ook nog eens toejuichen vanuit een heuse Skybox!!! Hoe geweldig is dat? Raymond kreeg de toezeggng van een leverancier van de Batterijspecialist. Die hebben zo'n box. Zoals bekend komt het Rotterdamse bloed van mijn ouders. Die er geboren en getogen zijn. Beiden op zuid. De één kwam van Poortugaal, terwijl de ander op Heijplaat woonde, daar aan de Waalhaven. De voorliefde voor deze stad, waar mensen gewoon zeggen wat er niet deugd, is dus van oudsher. Zelf ben ik er noch geboren noch getogen. Maar met vader en moeder vaak naar familie daar geweest. Ook met hem heel vaak in de Kuip geweest. Er wonen nog steeds veel familieleden in en rond Rotterdam. Sommigen daarvan zijn ook vandaag in de Kuip. Dat weet ik zeker, zelfs zonder ze vooraf gesproken te hebben. Ik zal straks met in ieder geval één van hen proberen te contacten. 
Het is nog vroeg. Ik schrijf nog wat en kijk wat tv. Mijn bril staat scheef op mijn kop. Die is gisteren met het crepebakken helaas gevallen. Te vaak overleefde de bril een val. Nu was het, bij zijn laatste val, echt gebeurd. Eén pootje weg en een glas eruit. Als kapitein Éénoog gluur ik nu door een halve bril die vanwege zijn missende poot dus ook niet meer recht zit. Reservebrillen heb ik niet. Ook allemaal al naar de filistijnen. En moet ik straks dus nog even snel naar een winkel om een leesbrilletje te scoren.

De wedstrijd;

De wedstrijd ging dus niet door. Helaas maar waar. De lichtmasten, iconen van de verouderde Kuip, lieten het afweten. De wedstrijd was net begonnen.  En ik voelde mij koning te rijk. We zaten in een skybox. Lekker verwarmd.  Iets wat ik nog nooit had meegemaakt en ook niet gauw meer zal meemaken. Het maakte dat ik behoorlijk teleurgesteld was dat de iconen van het stadion het deden aflaten. Pijnlijk maar waar.

Maar het moet gezegd; het feest dat kort daarna in de Skybox uitbrak, nadat alle vakken in de Kuip waren leegstroomd was heerlijk. Alsof er gewonnen was. Een feest dat ik niet had verwacht en zeker niet had willen missen. Kortom; geweldig!

We zijn onderweg naar Twente. 

Ik baal. En enorm zelfs. Een wedstrijd die nooit een wedstrijd werd.  En puur dus omdat de iconen van het stadion het lieten afweten. Jammer! Maar ik heb toch een geweldige dag gehad. Dank aan de leverancier van de Batterijspecialist en Raymond.

Het was erg gezellig!

Tot volgende week!

Frank Boereboom 

Frankys-Food Hengelo 

weg