2018-47. Wie schrijft, blijft!

Eén boek. Twee boeken... En beloofd was er in ieder geval nog één. Het eerste boek zou een thriller worden. Totdat ik ineens een probleem met mijn computer kreeg. Al het geschreven materiaal leek weg. Ik zocht naar mijn stickie. Dat ding waarop ik mijn 4 hoofdstukken van mijn thriller in wording had geparkeerd, om extra veilig te zijn. Bang als ik was om het kwijt te raken. Ik moest in die tijd mij veel bezighouden met andere zaken als onder andere het opstarten van mijn bedrijf. Het boek raakte een beetje op de achtergrond.
In de winter van 2015 dacht ik het schrijven van mijn boek weer te kunnen oppakken. En dus zocht ik naar mijn stick. En vond dat ding dus nooit meer terug. De computer, sindsdien niet meer gebruikt om zijn problemen stond ergens in huis oud te worden.

Nu ik dat boek uit mijn hoofd moest zetten bedacht ik mij dan maar een boek te schrijven over mijn ervaringen als ijscoman van Hengelo. Wekelijks dropte ik tenslotte toch al mijn ervaringen en meer in een aflevering van mijn blog. Zo schreef ik tot nog toe meer dan 260 hoofdstukken. Soms lang, soms kort. Van oktober 2013 tot nu toe.
En nu ben ik deze hoofdstukken, weliswaar gescreend van teveel van hetzelfde, aan het bundelen. De verwachting is dat het boek over de 500 pagina's gaat tellen. Aangevuld met foto's en prenten welke ik van kinderen gekregen heb. Ik moet nog twee jaar schrijfwerk screenen en dan lever ik het manuscript aan een uitgever. En dan is mijn eerste boek in mijn leven een feit. Komt het precies op tijd uit voor mijn jubileumjaar.
Overigens is dit het laatste hoofdstuk dat nog in het boek zal terechtkomen. Hierna blijf ik wel doorgaan met bloggen. Ik kan er niks aan doen. Wat in mij zit moet er nu éénmaal uit. Zonder schrijven geen leven!

En nu dit eerste boek dus bijna klaar is, doemde deze week zo nadrukkelijk de vraag op waar nou toch dat stickie zou zijn gebleven. Ik was er in de afgelopen jaren al zeker van geweest dat mijn jongens dat stickie moesten hebben gebruikt. Boos ook!
Maar ik heb het nooit kunnen terugvinden
Mijn vrouw maakte mij gisteren nog eens attent op die oude computer. "Waarom probeer je het niet nog eens. Misschien vind je je boek nog". Ik mompelde "ja dat zal! Geloof er niets van. Er was iets met dat ding en volgens mij is alles er destijds al vanaf gehaald". "Je kunt het toch in ieder geval nog eens bekijken, stel je voor...". Antwoordde ze.
Ik wist dat ze gelijk had. Haalde de computer onder een laag stof weg, pakte een versleten toetsenbord, een halfwerkend  scherm en probeerde in mijn bestandsomgeving te komen. In eerste instantie lukte dat niet maar ineens kon ik dan toch in mijn eigen gebruikersomgeving terechtkomen. Ik klikte hoopvol op documents. En zocht.  En inderdaad, ergens in het midden stond een mapje genaamd "Boek Frank". Ik was blij maar nog niet zeker. Kon ik erbij en stond daar wel wat in? Ik opende het mapje en kon het niet geloven. Daar stonden de eerste 4 hoofdstukken van mijn thriller én een verhaallijn. Als een kind zo blij sleepte ik deze naar een nieuw stickie om ze vervolgens op mijn laptop te plaatsen. Zo gelukkig als ik was begon ik aan het lezen van mijn thriller in wording. Ik stond perplex van mijn eigen schrijfwerk. Was dit echt van mij? Klinkt misschien vreemd maar ik was echt best trots op mijn werk.  Grappig detail;
Ik schreef dit eerste stuk al heel lang geleden. Nog voordat ik collega's had die Jort en Sandra zouden heten. En toeval of niet; laat dat nou net mijn hoofdkarakters in mijn boek zijn.

Het derde boek zou een kinderboek worden. En gek genoeg was ik daarmee ook al begonnen. Ook al een deel klaar. Maar nu concentreer ik mij eerst op mijn jubileumboek. Daarna ga ik kijken wat voor mij de meest logische stap is. Het kinderboek of toch die thriller.

Schrijven, schrijven en nog eens. Ook sollicitaties. Voorlopig is er niet meer dan dat. Ik voel me weer eens onnuttig. Ik sta  weer eens naast de zijlijn. Er gebeurd ook te weinig om mij heen momenteel.

Daarnaast voel ik me van tijd tot tijd behoorlijk slecht. Kan er niet veel over kwijt maar het is wel zo. Een beetje ziekjes, laten we het daar maar op houden. Zit gewoon niet goed in mijn vel.

"Grappig" detail is wel;
Mijn blog voor wat betreft mijn eerste boek, begon in werkloosheid en eindigt nu dus ook in werkloosheid.
Hoe mooi kun je het afsluiten!!!

Tot volgende week!

Frank
Frankys Food Hengelo