2018-46. Hoe nu verder?

Het moet zo heten, het hoofdstuk. Omdat mijn broer mij dit aanreikte afgelopen week. Hij stuurde mij een Whatsapp bericht met foto. Dat deed hij vooral omdat ik hem kort daarvoor nog had gebeld met de mededeling dat ik niet langer kon blijven werken bij mijn werkgever. Ik had zojuist ontslag gekregen. En Ik zei tegen hem; "waar is pa wanneer je hem nodig hebt?" Moeilijk wanneer hij er niet meer is. Maar mijn broer, stuurde mij middels Whatsapp een foto. En op die foto las een man de krant. En op die krant was wat moeizaam maar wel goed te lezen de kop; "Hoe nu verder?" De man die de krant las; mijn lieve vader. Waarmee mijn broer bedoelde en ook schreef: "zie? Hij is bij je". Geweldig gevonden toch?
De foto ter illustratie doe ik er bij.
Natuurlijk had ik het er moeilijk mee. Natuurlijk zocht ik troost bij mijn dierbaren als mijn familieleden. Tot zelfs aan mijn zusjes toe. Ik had het knap moeilijk. Maar het was ook gauw weer over. Want ik voorvoel dat ik snel weer werk heb. Kan het niet uitleggen maar geloof mij wanneer ik zeg dat het snel weer goed komt. Per 31 december sta ik weer op straat. Net als de vorige keer. Lijkt wel of dat gewoonte wordt. En elke keer ligt het niet aan mijn persoon.
Eerder werd ik ontslagen omdat het moederbedrijf haar dochterbedrijf had leeggetrokken. En ja. Ik werkte in het dochterbedrijf. Geen geld meer en dus ontslag! Stond ik op straat. In de crisis. Veel  sollicitatiebrieven per maand. Het hielp niet. Dan maar ijsrijden. Met een gekregen Snor. Een mooie tijd, maar ik kon de benodigde centen er niet mee verdienen, hoe goed ik ook mijn best deed. En dus kreeg ik werk van Raymond Korte aangeboden. Voor halve dagen bij de Batterijspecialist. Dankbaar als ik was combineerde ik dat mooi met het ijsrijden. En nog bleek dat niet afdoende. En dus bood hij mij na het seizoen een 40 urige baan aan. Die van vertegenwoordiger. Die had hij al een tijdje niet meer. En het moest weer worden opgepakt. Het werk dat ik deed was eerst prima. Ik had het best naar mijn zin. En ik haalde ook wel wat binnen. Maar gaandeweg kwam ik er wel achter dat ik naar mijn idee te weinig kon toevoegen aan het bedrijf. Gewoonweg omdat er zoveel kanalen zijn waar bedrijven hun benodigde accu's weghalen. En zei ik hem dat de rol van vertegenwoordiger in deze branche vrijwel uitgespeeld is. Er zijn gewoon teveel spelers op de markt. En daarmee ben ik te duur. Ik vond het uiteraard niet leuk om dat te zeggen, maar het was wel een feit. Er kwam een  onderzoek naar de markt en het bedrijf. Een conclusie ook; ik zou niets kunnen toevoegen in de rol van vertegenwoordiger.  Precies als ik zelf al had vastgesteld. En dus had ik er ook oprecht vrede mee. Maar toch deed het pijn. Want ik had het best naar mijn zin. De collegae waren allen erg gezellig en ik kon mij er goed mee vermaken. Daarnaast kan en kon ik goed met Raymond. Maar ik was nu teveel. En moest dus weg. Dat nieuws bereikte mij woensdagmorgen. En ook al had ik het verwacht, had ik het zien aankomen, ik was daardoor wel kortdurig van slag. Belde mijn familieleden en vertelde het nieuws. Een dag gejammerd een dag gewandeld. Een dag gepiekerd. Een dag gedacht. Ik herstelde mij een dag later en begon opnieuw aan mijn nieuwe toekomst. Met een zoektocht naar banen. Ik had de dag ervoor bedacht dat er twee opties zijn.
Optie 1 is; een baan en daarnaast ijsrijden. ijsrijden moet geen verplichting worden. Moet slechts hobbymatig zijn.
Optie 2 is volledig gaan voor Frankys Food.
Aankoop van nieuw materieel is dan noodzakelijk.
In 1 dag tijd schreef ik 3 brieven. In twee dagen had ik er 5 geschreven. Ik heb nu al 3 gesprekken de komende tijd.
Op dezelfde dagen schreeuwde ik naar mijn leverancier Boermarke om geld. Voor aanschaf van een foodtruck. Ten behoeve van optie 2. De vraag was helder, het aantal benodigde eurootjes ook. Het antwoord laat logischerwijs op zich wachten. Vragen staat vrij zal ik maar zeggen.
Ik weet echt niet welke kant het opgaat. Maar ik heb wel meer vertrouwen in de eerste optie. Daar gaan we dan ook vol voor.

Ik ben geen zielepiet. Mooi gevonden woord in deze tijd niet? Een zielepiet is wat zielig. Weet niet of die zwart is. Maar ik ben noch zwart noch veeg Piet. Ik ben Frank en ik sta waar ik voor sta. Hard werken en logisch nadenken. Doen wat je zegt en met kwaliteit. Ik geef NOOIT op, NOOIT!!! En zielig ben ik dan ook zeer zeker niet! 

Dankbaar ben ik met de tijd welke ik kreeg om het vak van vertegenwoordiger te mogen uitoefenen.  Dankbaar aan Raymond en Sandra. Dankbaarheid ook voor mijn collegae, voor hun gezelligheid en collegialiteit. Ik heb het goed gehad, ook al was het kort.
Vergeet niet dat een mens soms gedwongen wordt te doen wat hij moet doen. En die persoon kun je dan ook nooit een enkele blaam treffen.
Laat dat duidelijk zijn en vooral blijven!
Voor altijd vrienden! Dat staat!

Ik hoop dat ik straks ook weer een leuke werkplek zal hebben. Aan mij zal het zeer zeker niet liggen.

Frankys Food draait in de wintermodus. Alles is betrekkelijk rustig. Soms een ontbijtje en op zaterdags nog wat crêpes met de tour door de wijken. De creperie loopt, maar daarmee is ook alles gezegd. Het is een kennismaking met mijn beslag. Met mijn bereiding en met mij als bakker. Het is anders dan mij met ijs. Er komen mensen maar echt veel zijn het er nog niet. Had ik er de eerste keer nog 3 uur voor uitgetrokken, inmiddels heb ik dat aantal maar teruggeschroefd naar 2 uur. Ook en vooral omdat de temperatuur nu niet meer van dat is. En wanneer je 3 uur in de koude staat dan verneem je het wel hoor.
De crêpes worden wel erg lekker gevonden. Dus dat is goed. En het moet gezegd; gisteravond op de Vossebelt was het even na half 6 best druk. En dat bleef het ook. Dat geeft de mens moed.

Omdat ik veel thuis mag zijn van mijn baas, iets dat ik heel erg op prijs stel, kan ik bezig gaan met mijn boek. Uiteraard nadat ik gesolliciteerd heb. Mijn boek, de bundeling van 5 jaar schrijfwerk hier op deze blog, hoop ik rond eind november gereed te hebben.
Met tekeningen van de Wall. En met teksten van mensen en meer. Omdat ik bijna 5 jaar besta!
Is eigenlijk best wel idioot. 1 januari besta ik 5 jaar. Dit is een nadenkertje!!!
Afijn, het zij zo!

Wat ook zij, is dat ik een spannende week tegemoet ga. Word ik na al twee uitnodigingen tot een gesprek nog een keertje uitgenodigd? Dat zou mooi zijn! En ook heb ik deze week dan een eerste gesprek.
We gaan het meemaken. Volgende week meer daarover....

Ik ga besluiten. Maar dat doe ik niet zonder u allen een fijne zondag te wensen.

Frank.
Frankys Food Hengelo