2019-07. De hopeloze zoektocht!

Ja, wanneer werk vinden niet zo voor de hand ligt omdat ik voor de ene functie te licht wordt geacht en voor de ander weer te zwaar,  wanneer een sollicitatie om 11 uur in de ochtend is gepleegd en zijn afwijzing al kent rond de klok van 15.00 uur of wanneer je in een afbericht leest dat anderen beter passen dan mij....
Tja dan, dan weet zelfs uw ijscoman niet meer wat hij nog meer kan doen. Het werd uiteindelijk de week van de afwijzingen en dus de week van de teleurstellingen. Is er dan helemaal niets aan werk voor mij? Moet het allemaal echt zo moeilijk gaan?
Ik schreef vanmorgen (vrijdagochtend) dan ook maar een email naar het uwv. En tekende op dat ik van alles ondernam om maar aan werk te komen. Mijn door hen opgelegde opdrachtjes keurig en op tijd af had gewerkt, solliciteerde alsof er niets anders te doen was, netwerkte, diverse inschrijvingen had gedaan, een drie en half uur durende sollicitatie les op hun site had gevolgd en mij bovendien had ingeschreven voor een Meet and Greet te Almelo volgende week vrijdag. En dat ik ondanks dat moet constateren dat ik tegelijkertijd niets en maar dan ook niets ben opgeschoten vwb het vinden van het broodnodige werk. Erger nog; in de tweede alinea vroeg ik zelfs naar mijn nog altijd niet gestorte ww uitkering. Of ze ook kunnen uitleggen hoe ik een gezin moet onderhouden van 0.0 euro inkomsten vanaf 21 december (!)? Gewoonlijk reageren ze direct. Vandaag (het is vrijdagavond wanneer ik dit schrijf) hebben ze niet gereageerd! Kan men begrijpen dat ik hopeloos wordt???? Dat het wat mij betreft klaar is?

Deze week werd ik gebeld door een voor mij vreemde intermediar. Of ik interesse had in een bepaalde functie. Ik hapte maar toe, ofschoon het niet iets was waar ik echt blij van werd.  Maar ik was het thuiszitten zo zat. Dan maar in twee ploegen werken. Het kon mij helemaal niets meer schelen. Het basissalaris was nog best goed en zou zelfs beter zijn dan eerder verdiende salarissen. En zelfs nog beter worden wanneer de ploegentoeslag erbij zou worden gerekend. Ik wachtte af. Het telefoontje met het antwoord bereikte mij op donderdag (gisteren). Helaas had het bedrijf uiteindelijk geen interesse. Mijn cv, na het eerste contact opgestuurd, gaf hun het idee dat ik te goed voor de functie zou zijn. Daar wordt je toch niet goed van? Mag ikzelf misschien ook nog wat zeggen? Het andere moment van donderdag betrof een sollicitatie naar een hoofd magazijn functie. Met mijn achtergrond een match van wat heb ik jou daar, althans, daar ga je dan van uit! En dus schreef ik. Deed er een uur over, mailde de brief met cv. Het was 11 uur in de morgen. Rond 15.00 uur kreeg ik als hierboven al beschreven een afwijzing met de reden dat anderen beter aansloten op de functie. En dan heb ik 10 jaar als hoofd magazijn gewerkt he? Ik antwoordde de betreffende dame met de mededeling dat ik met deze sollicitatie in ieder geval de snelste afwijzing had gekregen en daarmee een record had behaald. Ik word er gek van. Vind het gewoon niet leuk meer. Ik had vandaag dan ook de spreekwoordelijke knollen op. Geen behoefte meer om te wandelen, geen behoefte meer om te solliciteren. En eigenlijk was ik er na de mail aan het uwv helemaal klaar mee. Wat ik deze week heb meegemaakt tergt je. Het demotiveert. En het is niet de eerste week na mijn ontslag. Nee, het is vaker gebeurd. Soms reageer je op een functie en dan blijkt die allang te zijn bezet. Dan baal je. Maar je gaat nog meer balen wanneer blijkt dat die functie een dag later nog steeds in de lijst van de intermediairs staat.
Daar wordt je toch moe van? Of een intermediar die meteen na een sollicitatie schrijft, dat er voor mijn persoon bij hen geen matches zullen ontstaan. Een intermediar die nb logistieke functies verwerkt. Hoe in Godsnaam is dat mogelijk dan?

Een duidelijk signaal moet dan ook worden afgegeven aan de betreffende instanties.
Ik schrijf en maak dus tijd. Ik doe dit om aan werk te komen. Het is niet niks he? Dan wens ik dus ook fatsoenlijk behandeld te worden. Ik heb mij voorgenomen om bij afwijzing voluit in de aanval te gaan wanneer de afwijzing daartoe aanleiding geeft. Laatst belde een eigenaar van een bedrijf na de schriftelijke sollicitatie van mijn kant. Ik vond het een hele leuke manier van reageren. Ok, het bleek uiteindelijk niets te worden, maar ik had wel het gevoel serieus te worden behandeld. Heel netjes.
Zo kan het dus ook.

Ik zie de leeftijd als probleem 1. Een ander probleem is FF.  Maar Frankys Food ga ik niet wegdoen. Nooit! Dan weer zeggen ze; je bent te zwaar voor deze functie en even later schrijven ze mij dat er betere kandidaten beschikbaar zijn. Hoe het ook zij; het probleem wordt met de dag groter.

Wat wil ik.
Ik wil een baan met FF als extra werk. Zoals het eigenlijk altijd is geweest. En wat voor werk dan?
Het mooiste zou zijn dat ik weer als hoofd magazijn kan werken. Of als logistiek medewerker, hoewel ik daarvoor dus te zwaar zou zijn. En dat terwijl ik gigantisch afval haha. Waar ik zeer zeker warm voor zou lopen is een huismeester/ conciërge functie. Zou mij passen als een jas. Maar ook iets anders zou kunnen.
Maar FF doe ik in ieder geval onder geen voorwaarde weg. Sterker nog; het zou voorlopig wel eens de enige inkomstenbron kunnen zijn.

Met Frankys Food gaat het prima. Zojuist een mooie opdracht binnengesleept. Je zou je haast afvragen waarom ik mij niet volledig zou richten op FF.  Dat heeft een duidelijke reden. IJs is een half jaar goed te verkopen. En dus in het andere half jaar zijn er simpelweg geen inkomsten. Het liefste combineer ik FF dan ook met een (deeltijd) baan. Ik begrijp dat u denkt dat ik al eerder deze afweging in het voordeel van FF had gedaan. En dat klopt ook. Ik ben het bedrijfje wel steeds meer aan het professionaliseren (lees voorbereiden op de toekomst bij het niet hebben van een baan) maar dat betekent (nog) niet dat ik mij dan 100 procent wil richten op FF.

Het komt zoals het komt. Het gaat als het gaat. Niemand kan de toekomst voorspellen. Slechts het verleden is helder.
Klaarhelder wat mij betreft.

Er staan nog wat sollicitaties open. En zelfs nog een conciërge functie ook. Ook loopt er nog iets anders waar ik wel oren naar heb. Maar of ook hun daar oren naar hebben, dat weet ik natuurlijk ook niet. Ik doe mijn best. En meer dan dat kan ik niet. De Meet and Greet in Almelo (daar waar vraag en aanbod elkaar ontmoeten) is een mooi voorbeeld. Het verwachte weer voor deze vrijdag is super. Ik had graag willen uitrijden met ijs,  heel graag zelfs. Maar ik geef de voorkeur aan de Meet and Greet. Een ieder die mij goed kent weet hoe pijnlijk dit is voor mij. Maar het moet! Ik wil kunnen zeggen; ik heb er alles aan gedaan.

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Frankys Food Hengelo