2019-10. De vroege start van het ijsseizoen!

Natuurlijk ging het de afgelopen dagen veel over de vroege start van het ijsseizoen 2019. Ikzelf was net als u verbaasd over het warme winterweer. En toch, ik had het al in een vroeg staduim zien aankomen. Althans, redelijk lenteweer, niet het voorbije prachtige lenteweer. Dat was echt een verrassing! Een vroege start als deze heb ik nog nooit meegemaakt. Het maakt dat Frankys ijs nu op alle eerdere seizoenen goed voorloopt. En dat is uiteraard maar mooi meegenomen. Zeker voor uw nog immer werkloze ijscoman. Ja, werkloos. Nog steeds! Geen enkel uitzicht op werk. Soms breekt mij het zweet uit en snap ik het gewoon niet meer. Is er iets mis met mij? Heb ik 5 armen, drie benen of een hoofd met 16 ogen? Heb ik een besmettelijke ziekte of ben ik gewoon een vreselijk vervelend mens? Ben ik enerzijds te goed en anderszijds te zwak voor de functie of is het allemaal een drogreden om van die wat oudere man af te zijn? Van die man die zelf maar wat graag wil en door juist werkgevers als te lastig bevonden wordt, omdat hij wellicht wat mondiger is, duurder (kan helemaal niet, gezien de subsidies op het aannemen van 56 plussers) of nog maar 11 a 12 jaar kan meedraaien? Ik in ieder geval heb het er maar wat moeilijk mee. Opzijgezet, opzijgeschoven en totaal onbelangrijk gehouden. Als vuil aan de straat. Dat voel ik na 60 sollicitaties met dezelfde hoeveelheid aan afwijzingen. Mag ik? Ja, ik mag! Ik heb er alle reden toe. Maar tegelijkertijd zeg ik u; ik geef nooit op en dus nu ook niet! Ik blijf gaan. Er zal toch ooit wel wat zijn waar ik mijn plezier mag en zal vinden? Maar eerlijk is eerlijk; het valt mij dus wel enorm tegen. Er zijn uren voorbijgegaan dat ik dacht; "wat doe ik hier eigenlijk nog, wat voeg ik in Godsnaam nog toe?" En had ik zin om gewoon weg te gaan. Een weekend eruit of week. Maar toen kwam dus het lenteweer. Als bevrijder van de saaiheid in een ijscoman's leven zonder ijsverkoop. De poorten naar het werk gingen open, terwijl de koperen ploert de aarde verwarmde. Een bel die door de wijken gonsde, opende letterlijk de deuren waarachter kinderen verstopt leken. Moeders gaven hun kroost de benodigde centen om mij weer ijs te doen opscheppen. En met het opscheppen zag ik die geluksmomentjes weer. Kortom; Ik was weer even bezig. En deed mijn best. Voor mijn gevoel meer dan anders. Ik had het gewoon zo verschrikkelijk nodig. De weken met mooi weer heb ik bijna elke dag kunnen rijden. En het voelde weer heerlijk.  Meer dan anders verlangde ik nu naar werk. Lekker druk zijn, nadenken, rijden, mensen ontmoeten, bestellingen plegen en ijsverkoop.  Het was weer genieten. Het duurde dus ongeveer twee goede weken. En wat draaide ik weer goed. Beter dan andere openingen. Een goed resultaat in ieder geval. Gelukkig maar dat het UWV slechts om het aantal gedraaide uren vraagt en niet naar de opbrengsten gemaakt in die uren. Voor uw ijscoman is dat namelijk erg gunstig, ik blijf graag eerlijk. En niemand hoeft bang te zijn voor deze onthulling; het is gewoon legaal. Niemand kan mij iets maken. Het is gewoon de regel van het UWV.

Het is nu weer even pas op de plaats maken. Even geen ijs. Te wisselvallig, soms ook te fris. Tja, het is natuurlijk nog steeds winter. Vorig jaar reed ik pas mijn eerste rit na 15 maart. Dus gek is het niet! En dus haal ik de Crêperie maar weer even te voorschijn. Kan ik op 4 wijken alwaar ik nog zou gaan bakken, verschijnen. Dat zou eigenlijk in november en december 2018 al hebben moeten plaatsvinden, maar door het natte en koude weer toen, werd dat verplaatst naar februari 2019. Toen in februari vervolgens geheel onverwachts de lente binnenviel kon ik ook in februari geen tijd meer maken en moest ik het wederom doorschuiven. En nu het weer dus minder goed is voor ijs, kan de crêperie weer opgestart worden.  Zo blijf ik in ieder geval lekker bezig. We gaan dan ook nog naar de Nijverheid, de Hasseler Es, Groot Driene en het Wilbert. Daarvoor ga ik binnenkort de agenda trekken.

Met KiNDERDAG loopt het prima. De eerste twee vergaderingen zitten er op en er gaat genoeg gebeuren. Trots ben ik op het programma en de mensen die met mij het programma verder kleur doen geven. Uiteraard ben ik nog op zoek naar de benodigde euro's maar ik ben ervan overtuigd dat dit gaat lukken. De eerste euro's zijn inmiddels toegezegd. KiNDERDAG bestaat inmiddels ook 5 jaar en wordt daarom dan ook groter dan anders.

Ook de kleurwedstrijd voor kinderen tot 13 jaar loopt nog immer en de mooie kleurplaten vinden inmiddels hun weg naar Villa Boereboom, de thuisbasis van FF. De aktie duurt nog tot eind maart en is ook al  in het kader van het 5 jarig bestaan van Frankys Food. De winnares of winnaar kan een tractatie met ijs op school in haar of zijn groep verwachten.

Nu we in dit eerste deel van mijn ijsseizoen de jongsten onder ons hebben getrakteerd, via de scholenaktie en straks ook met de kleurplaten aktie, wordt het tijd om ook de ouderen onder ons te trakteren. Hoe? Daar ben ik momenteel over aan het nadenken. Het moet bijzonder worden. Op dit moment kan ik er nog niks zinnigs over zeggen. De radaren draaien....

De Facebook pagina nadert inmiddels de 2500 volgers. Daar ben ik maar wat trots op. Ik meet aan het aantal volgers namelijk mijn kracht af. Hoe meer volgers hoe sterker je staat als bedrijf. Ik ervaar dat regelmatig. Sommige bedrijven zoeken dan sneller contact met mij, omdat ik een groot bereik heb. Kortom; een zeer belangrijk punt waar ik graag wat voor over heb. En dus wacht nummer 2500 een leuke verrassing!

Mijn leventje verloopt dus niet zoals zou moeten. U trouwe lezer kent het verhaal. Het verhaal van Hengelo. Zo noem ik het maar. In mijn boek "Willen is kunnen" is dit verhaal beknopt in hoofdstuk 52 weergegeven!

Ik ga besluiten. Het is fris buiten. Geen ijsweer en dus geen verkopen. Een dagje thuis, ......alweer....

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo