2019-16. De pijnlijke voet.

Hij deed al langer pijn. Het was al gevoelig vanaf januari dit jaar. En nu vond ik het genoeg. Niet dat ik in het dagelijkse gebruik er veel last van had, maar soms, wanneer ik iets op mijn scheenbeen kreeg of er zelfs maar iets op rustte, dan voelde ik de gemene bijtende pijn. En dus zocht ik per messenger kontakt met een bekende van mij, fysiotherapeut bovendien, en vroeg hem of hij wellicht wist wat het kon zijn. Michel las het verhaal, stelde een paar vragen en sprak een vermoeden uit. Om toch wat meer details te vernemen rond mijn klacht vroeg hij mij telefonisch te benaderen. Ik mocht  bellen wanneer mij dat uitkwam. En dus belde ik hem een paar dagen later. Maakte ik niet veel later een afspraak en ging weer een paar dagen daarna voor de eerste keer op bezoek bij de praktijk van Fit by Coen van Michel Coenradie.
Michel ging vervolgens op zoek naar wat de klacht precies veroorzaakte en gooide al snel een paar, in al mijn onwetendheid en naar mijn idee, Latijnse benamingen van dingen die schijnbaar in mijn voeten en benen zitten. Nadat ik mijn schoenen en sokken had uitgedaan en ik plaats mocht nemen op een bank begon hij met zijn werk. De massage van de soms pijnlijke  rechtervoet deed zo'n vreselijke pijn dat ik bijna nog liever bij de voor mij allergrootste vijand de beul annex, de tandarts annex de kaakchirurg, wilde zijn.
Na de massage was ik opgelucht dat het voor even klaar was. Een nieuwe afspraak naar nog meer pijn werd uiteraard wel gemaakt. Maar niet voordat Michel eraan toevoegde dat de pijn uiteindelijk door hem zou worden verslagen. Een golfballetje om mijn voet op te zetten en wat ronddraaiende bewegingen mee te maken kreeg ik ter oefening mee. Hij legde nog eens goed uit waarom ik met deze oefening thuis aan de gang moest en verliet een klein uur nadat ik was binnengekomen de praktijk. Ik was voor deze dag helemaal klaar met die poot.

De dagen erna werden in rust doorgebracht met uitzondering van wat ontbijtjes en nog een wanhopige poging om met het sterk afgekoelde weer ijs te verkopen. Dinsdag bijvoorbeeld, reed ik nog over het Wilbert en maandag over Klein en Groot Driene. Het is raar maar waar. Ik ga als bedrijf steeds beter draaien. Ik verkoop meer dan vorig jaar en krijg ook meer en meer opdrachten. Het aantal "vind ik leuk's" voor de facebookpagina Frankys Food is in een goede week met maarliefst 150 (!) geplust. De berichten worden steeds beter en beter gelezen. Ook de recensies, die overigens binnenkomen via messenger of op papier in de mand gedaan na het nuttigen van het op tijd bezorgde ontbijt of zelfs mondeling bij het ophalen van de ontbijtmand, geven aan dat ik het goed doe. Ik zie het inmiddels ook weer terug in het aantal aanvragen. Het gaat dus goed. Afgelopen donderdag mocht ik weer naar de Fysiotherapeut. En ook daar was de pijn, hoewel nog immer aanwezig en niet zo'n klein beetje ook, minder sterk dan de eerste keer en kon ik al een kleine verbetering waarnemen. Fit By Coen is nog niet zo lang geleden gestart. En dus wil ik hier ook een beetje reclame maken. Een goede, betrouwbare en leuke Fysio. Die bovendien zijn vak verstaat. Die je met een eerlijk vooruitzicht in kennis stelt van het probleem en zich er vervolgens met al zijn methodes op los laat gaan. Ik heb er in ieder geval een goed gevoel bij. De praktijk zit gewoon in Hengelo en is dus voor iedereen in ons Hengelo vrij eenvoudig te bereiken. Bovendien hebben ze dit weekend open dag. Dus wie weet is het iets om tijd voor te maken en ze te bezoeken. Fit by Coen zit ook gewoon op facebook.

Donderdagmiddag was ik opnieuw voor Welbions ijs aan het scheppen bij de verbouwing van de flat aan de Pieter Breughelstraat in de Hengelose Es. Voor alle bewoners en bouwvakkers die door Welbions waren uitgenodigd om een bereikte mijlpaal vieren. Het was erg fris, maar toch werden er ruim 300 ijsjes geschept.

Deze week werd er verder geen ijs meer geschept. Te koud!

Het is zaterdag wanneer ik het laatste stukje schrijf. Ben momenteel in de kantine van een Oldenzaalse voetbalvereniging. Mijn jongste zoon Joeri is KNVB scheidsrechter in wording. En fluit hier onder de 17. Het van de week voor hem gekochte en roze van kleur scheidsrechterstenue staat hem geweldig. Hij warmt nu op.Terwijl hij zo in actie komt probeer ik nog wat te schrijven.

Gisteren was ik in het zuiden des lands. Ik was daar op sollicitatiegesprek.  Het eerste (!) sinds mijn ontslag. Dat op zich is al bijzonder. Maar of daar wat uitkomt is onzeker. Een leuke functie, dat wel. Er waren nog wat meer mogelijkheden. En lijkt er wat beweging te zijn gekomen in de halstarrig vastzittende 50+ werkzoekenden markt. Als bekend heb ik in mijn vorige hoofdstukken genoeg aandacht besteed aan de markt. Ik ga er niet weer over uitwijden.
Feit is wel, dat ik het solliciteren moe ben en inmiddels het ROZ heb ingeschakeld. Voor diegenen die niet weten wat dat inhoudt; ik beslis zeer binnenkort over een eventueel ondernemerschap op basis van 100 procent. Kortom: Frankys Food komt dan los van het UWV.

Zojuist heb ik even naar Joeri zijn optreden gekeken. Hij doet het goed. Een duidelijke en consequente scheids die veel laat doorspelen. Met gerust hart loop ik terug de kantine in om daar verder te schrijven. In mijn ooghoek zie ik het roze gedaante bewegen tussen de veel ruimer aanwezige gele en blauwe shirts. In de hoop dat het allemaal goed gaat. Zijn opleiding is bijna afgerond. Toch best trots op die jongen. Straks speelt hij zelf nog een wedstrijd voor zijn team van Wilhelminaschool.

Tot slot meld ik nog dat ik gistermiddag een gitaar heb aangeschaft. Ik heb al enige tijd de behoefte om weer muziek te maken. Ik ben jaren organist geweest en maakte met dat ding waaruit ook een drum kon worden gehaald, mijn eigen muziek. Dat is alweer ruim 35 jaar geleden en dus het werd zo langzamerhand weer eens tijd om ook weer eens op dat gebied iets te doen. Jarenlang wilde ik een sax kopen. Maar de laatste tijd, ook al om geldgebrek koos ik voor de wat goedkopere gitaar. Gisteravond heb ik mijn eerste les gehad.
Een zelfcursus. Ben benieuwd wanneer ik wat ten gehore kan brengen. Als ik wat meer kan, dan neem ik de gitaar mee op route. Kan best leuk zijn.
Ik zal er iig nooit bij zingen.

Terwijl het roze tenue zich nog immer beweegt tussen de gelen en blauwen, constateer ik dat daar op het groene veld alles naar wens verloopt. Best wel een pittige wedstrijd wanneer je beseft dat Joeri niet veel ouder is dan de spelers van beide teams. Het is bijna rust.

Ik ga besluiten. Volgende week gaat het ijsbedrijf weer uit de rust. Wellicht morgen al, maar het is nog te koud. We gaan het zien. Zo wie zo ben ik weer druk met ontbijtjes. Zondag 4. Maandag 2.
Zoals gezegd; het bedrijf draait top.
Niks mis mee.

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo