2019-17. Een mooie week!

Een bedrijfje. Zo noem ik Frankys Food (FF). Meer is het wat mij betreft niet. Ik doe wat ik leuk vind. En daarmee doe ik schijnbaar meerdere mensen veel plezier. Het bedrijfje bestaat grotendeels uit ijs venten. Nog echt op de ouderwetse manier. Niet zozeer wat het transportmiddel betreft, alhoewel de Snor vroeger dienst deed als melkboerwagen, maar meer nog de manier waarop ik het ijs aan de man breng. Daarnaast bezorg ik ontbijtjes bij mensen thuis. En soms, soms bak ik ook crèpes. Maar zowel de crèpes als de ontbijtjes zijn eigenlijk bijzaak. Het ijs vormt de hoofdzaak en -taak van het bedrijfje. De belangrijkste ader van datzelfde bedrijfje  En daarom is het bijzonder dat het aantal volgers op Facebook alsmaar blijft stijgen. Slechts 8 maanden per jaar echt aktief en zie wat er gebeurt. De bekendheid groeit zelfs in jaargang 6 nog altijd en gestaag door. De omzetten eveneens. Er zijn dagen dat ik wat nerveus ben. Dat zijn de slechtweer dagen. Dagen gevuld met kou en zonder zon. Dan denk ik; "wat zal het gaan worden vandaag? Zal het wel goedkomen?"
En elke keer, met zo'n dag, blijkt dat  het dan toch weer vreselijk te zijn meegevallen. De groei is zelfs dan nog merkbaar, tastbaar.

Van de week was woensdag ronduit slecht qua weer. Kil en geen zon. Een slechtweerdag volgens eerder gestelde criteria. En eenmaal thuis, na de voor mij "slechte rit", bleek dat het opnieuw was meegevallen. Weer was ik, gezien de omstandigheden, tevreden.
Deze week was het ook nog eens een week geweest waarin ik veel moest omgooien. Een afspraak was daarvan reden.

Zo stond ik op donderdag bij Spoorfietsen Hengelo. En reed ik dus niet op Klein en Groot Driene. Ik was daar voor de heropening van het Schaddenspoor.
Een niet al te druk bezochte opening waar ik wel wat politieke stukken aantrof, maar helaas geen wethouder. Alsof het niet belangrijk is. Eerlijk gezegd vond ik dat wel jammer. Wel veel rond het marktplein bezig zijn, maar deze positieve gebeurtenis gewoon aan zich voorbij laten gaan. Dat kon niet gezegd worden van Pro-Rail. Deze hadden zelfs hun kopstuk (directeur) afgevaardigd. En zo werd het dan nog best officieel.

Er was veel te doen deze week. En ik voel het inmiddels alweer in alle onderdelen van het lichaam. Vooral de benen. Krampverschijnselen. In, uit en weer in de bus stappen vergt nogal wat. Overigens overkomt het mij nogal eens dat ik bij het instappen keihard in aanraking kom met de bovenkant van het stalen deurframe. Een deukje in mijn schedel is dan ook terug te vinden. En op het moment dat dat gebeurt wil je niet naast mij staan, haha.

Zo waren wij deze week ondanks de afspraken vooral veel op de wijken. En reden wij de routes zoals wij deze altijd rijden. Meestentijds gewoon ook nog op dezelfde dagen. Vrijdag reed ik weer op de Nijverheid. Echt geweldig liep het niet. Er waren veel mensen niet thuis. Als ik dit in de beginjaren meemaakte werd ik steevast wat nerveus. "Gaat het nog goedkomen vandaag?" dacht ik dan. Ik heb inmiddels geleerd mij er niet meer al te druk om te maken. Het is toch niet te veranderen. En, zoals afgelopen vrijdag bij thuiskomst bleek, was het opnieuw allesbehalve slecht geweest. En kon ik weer met een gerust gevoel mij klaarmaken voor de nieuwe werkdag.
Er zitten nu 9 dagen aaneengesloten werkdagen op. En het begint wat zwaar te worden. Maar nu moet het gebeuren. Nu is het momentum. Niet opgeven, doorrammen!
Mijn schrijfwerk over Frankys Food is vrijwel altijd positief. Ik ben altijd blij om mensen vrolijk te zien. Of te maken. Het geheel (de ijskar, de ijscoman en het ijs op het moment) dragen mijn bedrijf. Het is een beleving. Maar zo vrolijk als de meeste mensen zijn of worden met mijn komst, zo droevig kan ook het leven zijn van mensen waar uw ijscoman al jaren ijsjes schept.  Waar ook eens werd gelachen. Waar men ook opkeek van de verschijning. Deze keer was alles anders. En ik ken het oudere stel goed. Althans, goed genoeg. Altijd samen buiten. Wachtende op de ijscoman. De vrouw zeer sterk. Een lief mens. De man wat minder goed te pas maar immer vrolijk. Een man die wat had met het Rotterdam van vroeger. Een gesprekstof die ons beiden bond. De laatste jaren ging het minder met hem. Steeds vaker kwam zij alleen naar buiten voor twee ijsjes. Hij kon niet meer zo goed lopen. In die tijd heb ik hem ook een paar keer binnen ijsjes gebracht. En elke keer lachtte hij. Zo vrolijk als wat, ondanks zijn "handycap". Vrijdag jongstleden, reed ik opnieuw hun straat in. Terwijl vrouwlief meestal direkt naar buiten komt, bleef ze nu binnen. Een buur kwam wat ijs halen. En riep richting het huis dat de ijscoman er was. Maar de deur opende niet meteen. Even later stond de vrouw wel in de deur. "Mijn man is er nog niet, hij komt straks pas van de dagbesteding terug". Omdat ik weet hoeveel hij van ijs houd bood ik aan een ijsje in een beker te scheppen zodat hij wanneer hij thuis zou zijn nog lekker een ijsje kon eten.
Op dat moment kwam net de taxi bus, waarmee hij werd thuisgebracht van de dagbesteding de straat inrijden.
En het was vanaf dit moment dat ik zag hoe zwaar het leven van beide ouderen was geworden. Ik heb de vrouw geholpen de man binnen te krijgen. Hij liep achter zijn rollator zo verschrijkkelijk moeilijk. Het was gewoon een slijtageslag. Ik vroeg de vrouw hoe zij dat elke keer toch zo kon volhouden. En sprak ook van groot respect. "Ach, de ene keer gaat het makkelijker dan de andere keer en zo lang ik hem hier kan houden heb ik het er graag voor over."
Een goed kwartier later liet hij zich zakken in zijn stoel. Ondanks zijn fysieke gesteldheid kon hij, ook onderweg naar zijn stoel, steeds lachen.
Ik schepte even later de ijsjes op, bracht ze binnen, groette hen en verdween uit de straat.
Ik kon echter niet mijn gedachten verplaatsen en ontdekte dat ik zwaar emotioneel raakte. "Waarom, waarom moet dit in Hemelsnaam zo gaan?".
Het heeft mij zeker een kwartier geduurd voordat ik weer een beetje mijzelf was.

Het werk is mooi. Maar soms ook best zwaar. Je neemt het toch mee. Je denkt terug aan hen die er niet meer zijn en ook een zwaar einde hebben gekend. Mijn moeder. Mijn vader. Je weet pas wat je mist, wanneer het er niet meer is.

Het leven gaat door en dus ook het ijsrijden. Deze gebeurtenis is onderdeel van mijn bedrijvigheid. Het hoort bij venten. Het hoort bij mij. En.... het blijft bij mij.

We beleven thans de mooiste seizoensstart en draaien dan ook prima! Maar de keerzijde is wel dat een dag rust nog even moet wachten. Pas donderdag zie ik een dag van rust komen. Tot die dag volop in bedrijf.
Nog even volhouden dus!

Lieve mensen, lezers van mijn blog.
Ik dank u met heel mijn hart voor het volgen van uw ijscoman. Ik doe slechts mijn best. En meer dan dat kan ook ik niet!

Ik wens u nog een mooi paasfeest toe en hoop u ergens deze week nog te mogen ontmoeten.

Groeten,
Frank Boereboom
Frankys  Food
Hengelo