2019-22. De keuzes waarvoor we staan.

Een zoekende in de grote, zeer grote woestijn. De ene zandhoop nog niet eens voorbij, de volgende doemt alweer op. Het lopen gaat stroef. Letterlijk ook. De Fysio draait overuren. De voeten doen pijn. Al weken. Gelijk aan de Fysio draait mijn hoofd overuren. "Het gaat van links naar rechts en van boven naar onder." Wat moet ik nu toch? Ik word soms gewoon moe van mijzelf. Was ik al ontslagen bij mijn werkgever eind van vorig jaar, werd ik deze week zowaar weer ontslagen. Ik hoor u denken: "alweer ontslagen, hoezo dat dan?" Ik geef toe; niet echt ontslagen natuurlijk. Spreekwoordelijk zou ik het eigenlijk ook niet kunnen noemen. Maar het Almachtige UWV ontsloeg uw ijscoman van de door mijzelf aangevraagde sollicitatie cursus. En die cursus zou ik vrijwillig, vanuit mijzelf, volgen om straks te kunnen zeggen; "ik heb er in ieder geval alles aan gedaan!" Maar éénmaal op diezelfde sollicitatie cursus werd het ineens een verplichting. Ik mocht geen les overslaan anders kon dat gevolgen hebben voor mijn uitkering. En ging het bovendien al snel over het negatieve gevoel van de cursisten op het gebied van hun verrichtte sollicitaties. Cursisten van nota bene boven de 48 jaar oud en de meesten zelfs van rond de 60 jaar oud die vooral realistisch zijn en na maarliefst 100 of meer sollicitaties door ervaring konden constateren, dat het voor hun leeftijd gewoon onmogelijk is om aan werk te komen. "Nee, niet zo negatief zijn hoor!" Ik hoor het nog mijn gehoor binnenwandelen. Als ik, of één van de anderen negatief zou zijn geweest, waren ze niet eens vrijwillig naar die cursus gegaan. Ik bedoel maar.
Maar uw ijscoman spande de kroon. Was steeds sceptisch omdat hij steeds voorbeelden kon aandragen dat het UWV volgens hem de plank volledig misslaat. Gewoon uit ervaring riep ik om verbetering van het hele apparaat. Van sollicitatie sites, de intermediars tot de werking van het Almachtige apparaat dat UWV heet. En kennelijk werd ik door de cursusleidster steeds meer als te negatief bestempeld.
En dus kreeg ik na 2 van de 10 lessen een telefoontje van de cursusleidster. Het zou beter zijn wanneer ik voor mijzelf eerst het beeld helder zou hebben alvorens ik weer verder zou gaan met de cursus. Ik hoefde zo gezegd niet meer te komen. Ze had gelijk deze keer. Eerlijk gezegd worstel ik teveel met mijzelf. Wat moet ik toch? De cursisten heb ik via de door mij aangemaakte app groep "Ge mot solliciteruhh" succes gewenst en ontbond de groep, nadat ik begreep dat ze een nieuwe hadden aangemaakt. Straks, het is nu nog vrijdagmorgen, moet ik naar mijn werkcoach om uitleg te geven. Te praten over mijn zogenaamde probleem. Maar één ding weet ik zeker; ik ben niet negatief! Nogmaals, realistisch. Het zou het Almachtige UWV sieren ook realistischer te zijn en meer dan nu met deze oudere groep te zoeken naar werkgevers die ze nog maar wat graag kunnen gebruiken. Meer bemoeienis dus. Meer samenwerking. Niet achterover leunen maar aktief bijdragen aan het zorgdragen voor werk voor ouderen. In al die tijd dat ik ingeschreven sta heb ik van hunnie welgeteld 1 vacature opgestuurd gekregen. Dáár is winst te behalen. Niet... met zo'n cursus! Tegelijkertijd moeten intermediars veel meer doen dan alleen maar 50 plussers te discrimineren. Ze moeten onze groep veel meer helpen. Bedrijven krijgen subsidies voor personeel ouder dan 55 jaar. Is dit wel bekend bij de overwegend jonge dames? Ook de vacature sites dragen bij aan verwarring. Soms staan functies dubbel. Of zijn er functies die niet eens bestaan. Doen intermediars alleen maar om een bakje vol personeel te hebben waaruit ze kunnen putten mocht het wel een keer nodig zijn. De overheid is ook verantwoordelijk. Zij moeten veel meer inzetten op campagnes om werkgevers te verduidelijken dat 55 plussers met subsidie zijn aan te nemen. Ik zie en hoor teveel dat men binnen de bedrijven niet eens op de hoogte is.

Deze week was ik ook bij het ROZ. Een gesprek over volledig ondernemerschap. Deze mogelijkheid verdient namelijk net als het zoeken naar werk in loondienst, ook een kans. En het moet gezegd, er gaat geen dag voorbij zonder deze mogelijkheid te bestuderen. Mijn probleem hiermee is het volgende;
Ik zit eigenlijk tussen twee mogelijkheden gevangen;

De loondienst situatie (werken via een baas) enerzijds of anderszijds het ondernemersschap.

De inkomsten moeten iig de kosten van ons inmiddels door het verleden gecreëerde sobere leven (en dit bedoel ik niet zielig) moeten dragen. Dat mag ik toch wel vragen dunkt mij.

De situatie van nu is erg lastig. Ik weet wat ik kan. Doorgaan met FF is zeker een optie. En ik ben er ook niet bang voor. Maar nieuwe investeringen zijn wel nodig. En daar wringt vooralsnog de schoen. Ik zal dan moeten lenen. Ik ben bovendien 56 jaar oud. Voel me weliswaar prima, maar dat is nu!
Wat mij ook, in deze, parten speelt is dat er nog sollicitaties lopen. En een enkele zelfs nog serieus loopt. Terwijl aan de andere kant de ijsafspraken mij om de oren vliegen. Zo erg heb ik het nog nooit meegemaakt. Het aantal aanvragen is zelfs nog hoger. De beslissingen omtrent een aantal van de daartoe gemaakte offertes vallen binnenkort te verwachten. Afspraken door de weeks, in het weekend en op tijden dat ik met een eventuele net verworven baan in loondienst wellicht nog net kan bedienen. Kortom, ik maak mij zorgen. Mijn gemoedsrust is volledig weg. Zorgen om mijn gezin, zorgen om werk, zorgen over de naderende afspraken. Mijn kop loopt over.

Straks zit ik weer in de Snor en dan vergeet ik alles. Ben ik bezig met mensen. Heerlijk om te doen. Maar alleen een seizoen met de Snor werken is niet te voldoende. Komende zondag moet ik bijvoorbeeld naar Haaksbergen. Dat hele eind met de Snor. De zenuwen gieren nu al door mijn keel. Ga ik het redden? Kom ik op tijd aan?
Een pracht van een opdracht. Maar wel eentje met in totaal 4 uur reistijd.
Maar hoe anders? Op een aanhanger wil ik m niet meer hebben. Het is simpelweg niet goed voor de 48 jaar oude Snor. Hij wordt steeds heen en weer geschud. We hebben het één keer eerder gedaan en toen bleek dat kastdeuren toch wat waren ontzet. En dus rijden we hem er dan maar zelf heen.
Ach, het wordt gewoon spannend.
Muziekje aan en gaan!

Maar hier ligt dus wel de kern van het probleem. Ondanks dat ik altijd werk had naast FF groeide het bedrijfje door. De groei is heden ten dage onstuimig. En de mogelijkheden raken uitgeput. Er moet dus iets gebeuren. Een nee is straks eerder te verwachten dan een ja. En dat wil ik voorkomen. Maar hoe?

Het hoofd draait en draait. Zoekt naar oplossingen en mogelijkheden.
Ondertussen eist de organisatie van KiNDERDAG ook steeds meer van mij. Moeten er nog steeds centen bij. En dan kwam daar deze week nog wat tussendoor;
Een nieuwe bus had ik in principe aangeschaft maar ook hier is er een kink in de kabel. Buiten mijn schuld om heeft een kredietbeoordelaar vastgesteld dat ik bij een faillissement betrokken zou zijn geweest. En dat terwijl ik nooit failliet ben gegaan. Het is de kredietbeoordelaar nu (na 2 dagen heen en weer gelul) weliswaar duidelijk dat ze een zeer grove fout hebben gemaakt maar mijn zin om met deze partij nog in zee te gaan is volledig weg. Ben er zo druk mee geweest. Foei! Niet leuk meer. Excuses? Nee. Die kreeg ik niet.

Zoals ik twijfel, twijfelt ook het huidige ijsseizoen. Dan is er weer regen en koude, dan is het weer heerlijk weer. Het gaat wat op en neer. Enig standvastig weer is er nog niet te vinden. Helaas. Maar.... op dagen dat ik kan rijden doe ik het zoveel beter. Zo fijn om dat te mogen ervaren. Gisteren reed ik op Groot Driene en ging het zo verschrikkelijk goed dat ik daar de beste omzet scoorde in mijn carriere.

En dus zoeken we voort. Voort op weg naar de uitgang van het labyrint dat de spreekwoordelijke woestijn is geworden. Een uitgang is moeilijk te vinden, maar ergens zal de uitgang zijn. Een uitgang als een deur naar nieuwe mogelijkheden. Zodra ik die deur heb gevonden en ook heb geopend, zal duidelijk zijn wat erachter verstopt zit.
Kan niet wachten om de klink ervan naar beneden te mogen drukken.

Nu moet ik naar het Almachtige UWV. Een afspraak om over "het ontslag" te praten.
Daarover wellicht volgende week.

Tot volgende week!

Frank Boereboom
Frankys-Food
Hengelo.