2019-44. Het is klaar!

Het is vrijdagavond 25 oktober wanneer ik het eerste gedeelte van mijn blog schrijf. Een bijzondere dag vandaag. Eind oktober en ik heb nog een paar extra dagen van ijsverkoop kunnen inlassen. Omdat het weer zo mooi was. Maar vandaag is dan echt een einde gekomen aan mijn werk als ijscoman voor wat dit zomerseizoen betreft. Vanmiddag rond de klok van 16.00 uur reed ik op de Nijverheid. De ene na de andere straat in. Soms wat klanten, maar niet veel. En dan rijd je de laatste straat in. Er komen tegen alle verwachtingen in ineens een aantal klanten. Het blijken de allerlaatste klanten te zijn. Nadat ik de bestelde ijsjes heb geschept zeg ik ze gedag: "Bedankt en tot volgend jaar!" en een soort van antwoord, "ja tot volgend seizoen!", volgt. Daarna rijd ik de Snor naar zijn parkeerplaats aan huis en bedenk mij dat het klaar is! En dan, wanneer je de Snor op zijn rustplaats hebt geparkeerd en het niet verkochte schepijs uit de vriezer op de ijskar hebt opgeruimd, begint het. Een heel vreemde gewaarwording. Iets dat heel moeilijk te omschrijven valt. Eénmaal op de bank, na het opruimen van al dat ijs en de benodigde spullen na die laatste rit, is het net alsof je iets is afgenomen waar je zoveel om geeft. Of anders gezegd, er geen reden is om blij te zijn, terwijl het moment van stoppen tegelijkertijd ook een heerlijk vooruitzicht als dat een vakantie is, inhoud. Maar ondanks dat ik echt aan een periode van rust toe ben, bekruipt mij veel meer dan die rust én vakantie het gevoel dat ik niet meer kan doen waar ik zo verschrikkelijk van houd. De  ijsverkoop is definitief gestopt. De laatste 3 extra ingelaste uitrijddagen leverden geen superomzetten meer op. De verzadiging is daar. Mensen zijn, zogezegd, klaar met ijsconsumptie. En dat is voor mij geen nieuws. Ik wist en weet dat het najaar geen garantie biedt voor mooie omzetten. Zelfs niet bij een Indian Summer. Geef een ijscoman hetzelfde weer in het voorjaar en je draait superomzetten. Maar wat het wel opleverde was een gezellige tijd met mijn klanten. Met de automobilisten die als vanouds weer toeterden, met de kinderen die weer schreeuwden om ijs en met al die andere heerlijke momenten. Tenslotte was ik alweer 3 weken niet op straat en dus in beeld geweest omdat oktober tot deze week echt slecht ijsweer bracht.

Het ijsseizoen is dus voorbij en ik zie om naar de Snor. Hij is niet meer aan de stroom gezet. Het ijs is er als geschreven uitgehaald en de vriezer mag nu even ontdooien na maanden van werk. Ik geloof dat de vriezer dit ijsseizoen maar 2x is uitgeweest. Een unicum! We hebben het seizoen prima gedraaid. Er is geen afspraak vergeten, er is meer dan ooit ijs verkocht en ik heb mooie dingen mogen ondernemen. En nog is het niet klaar. Want ofschoon de routes zijn gestopt zijn er nog wel wat afspraken. Dus over een week gaat de vriezer op de Snor gewoon weer aan. Eerst, na mijn vakantie, gaan we de Snor echt goed schoonmaken. Wellicht rijd ik de Snor naar een autowasbedrijf waar ik met een hogedruk spuit het ergste vuil eraf spuiten kan. Dan begin ik met de opbouw van de kerstSnor.

Het jaar 2019 was een tot nog toe mooi ijsjaar. Een prima omzet en een pechloos jaar bovendien. De Snor heeft zich prima gedragen. Alle vriezers bleven draaien en er was dan ook nauwelijks verlies aan ijs. Wel gaf ik, omdat Frankys ijs (Food) 5 jaar bestond dit jaar, veel ijs weg. Zo werden in het eerste gedeelte van het jaar 8 groepen van basisscholen bezocht en getrakteerd op ijs. Ook de ouderen vergat ik niet. 5 instellingen werden bezocht en gaf ik 100 bollen ijs kado. Er werd meer weggegeven maar dat betrof kleinere zaken. Ook Kinderdag, mijn eigen evenement, stond in het teken van mijn 5 jarig jubileum. Er werden meer attracties dan ooit uitgenodigd om kinderen te vermaken en voor de ouderen waren foodtrucks en het terras, waarop ook licht alcoholische dranken konden worden genuttigd een extraatje.

Met het grootste ontbijt deden 360 kinderen mee. Een absoluut record!

Ook een prachtig gezicht waarop ik enorm trots kan terugkijken. 

Het jaar was ook warm. Zo stond ik ten tijde van het ladies only event met de Snor op het Prins Bernard plantsoen en wist ik niet meer hoe ik het ijs koud moest houden. De dagtemperatuur was in de 40 graden gelopen en die avond koelde het nauwelijks af. Die dag, avond en nacht heb ik behoorlijk in de rats gezeten. De vriezers konden het nog net aan. Maar de warmte die van de motoren afkwam verradde dat ze het te zwaar hadden. De kist op de Snor heb ik die dagen zelfs gekoeld met koud water. Godzijdank hebben ze het allemaal overleefd. Warm was het al in februari. Ik reed toen al met ijs. Ongelooflijk! De officiële opening van het seizoen kwam later in maart. Ook in maart was het enige tijd prima weer. Een betere start kon ik niet hebben. Ook dit jaar kreeg ik er weer een aantal volgers op Facebook bij. De groei is er nog steeds. Het aantal afspraken is gegroeid en mijn bekendheid is weer meer toegenomen. Trots ben ik op het werken in de wijken. Vooral op het Wilbert, de Nijverheid en de Hengelose Es is vooruitgang geboekt. Terwijl het op tuindorp ook nog altijd beter gaat. De grootste omzetten kwamen uit de route over de Oude Postweg (verreweg de beste klandizie) in combinatie met een bezoek aan Groot Driene. Overigens is die wijk zo wie zo een goede wijk voor ijsventen. Veel kinderen en veel huizen per vierkante km. De ontbijtjes lopen ook weer beter. Dat dit beter loopt heeft vooral te maken met het feit dat ik ze weer kan rondbrengen op alle dagen en tijden. Vorig jaar had ik werk en kon ik slechts in het weekend leveren.

Met de creperie gaat het langzaam maar steeds beter. Moeilijk is het om klanten te vinden wanneer je zo druk bent met ijsverkoop. Nu dat voorbij is gaan we weer proberen de creperie beter op de kaart te brengen. En toch maak ik meer crepes dan ooit. Word ik steeds meer gevonden door (bejaarden)tehuizen. Op TMZ het Hof doe ik er meer dan ooit en ook op het Borsthuis ben ik al actief geweest. 

Kortom, ook daar is groei.

Het is zaterdag. En druk ben ik met het feest voor mijn zoons 18e verjaardag. Een tent opzetten, inrichten en wat nog meer klusjes betreffende zijn feest. Ook ben ik druk met de spooktocht voor vanavond. Moet mijn spullen ophalen en wellicht nog wat voorwerk verrichten. Alles komt nu tegelijk! Maar morgen, zondag, is de vakantie echt aan. Geen enkele taak of klus meer. Echte rust. Maandag vetrekken mijn vrouw en ik met de hondjes naar Schiermonnikoog. Ons eiland. Niet dat het van mij is maar ik ben er gewoon graag. En mijn vrouw ook. Een midweek genieten van het eiland met haar mooie strand en gezellige dorp. Gewoon genieten van de omgeving, de zee en de zon. Als ijscoman kun je niet in het seizoen op vakantie. Dan moet je het dus hebben van de periode erna. En dus gaan wij nu pas. Ik heb er echt heel veel zin in. Proberen mooie foto's te maken. En lekker veel wandelen en fietsen. 

De tent staat! Mijn spullen voor de spooktocht heb ik opgehaald. Nu nog wat kleine dingetjes regelen en we zijn klaar voor het feest en de spooktocht.

Morgen kom ik nog even terug op de spooktocht.

Het is zondagmorgen. De tent staat er verlaten bij. Een mengeling van plastic glazen vol en leeg staan op de statafels. Er hangt een geur van verwerkt alcohol en de vloer ligt vol met troep. De geluidsinstallatie hebben we in de nacht al binnen gezet. Onderweg naar het huis zie ik een bus deo in mijn vijver drijven. Balonnen hangen treurig en enigszins verlept aan de buizen van de tent. Buiten liggen lege flessen. Alles doet vermoeden dat hier een behoorlijk feestje is geweest. Mijn zoon, 18 jaar geworden, heeft zijn eerste grote feest achter de rug. Kort na middernacht ging het gezelschap richting het centrum en liet ons ouders van het feestvarken, verlost van alle rumoer en blij dat het allemaal voorbij was, achter. 

Mijn deelname aan de Spooktocht (die tegelijkertijd viel met het feest van mijn zoon, was weer een geweldige ervaring. Dit jaar was het de derde keer dat ik meedeed en deze keer herkende helemaal niemand de ijscoman, zoals dat (toegegeven: logischerwijs als ijscoman in een scene) de vorige edities wel was gebeurd. Gehuld in een kostuum en met masker deed ik mijn ding als weerwolf. Niets zeggen zou mij helpen mij te beschermen tegen een te vroege ontdekking. En dus speelde ik mijn rol zonder enig woord. Probeerde ik een beetje angst te brengen aan diegenen die mij wilde passeren. Zo ook met passerende en dus niet deelnemende passanten in auto's. Of fietsers. Omdat ik niet ver van huis stond kneep ik m één keertje tussenuit en snelde naar huis om te zien hoe het feest van mijn zoon verliep. Blijf toch ouder he? Ook daar nog even in vol ornaat de tent binnengelopen. Leuk was dat!

De spooktocht kende na veel groepen te hebben gezien, rond half 11, haar einde. Het was wat mij betreft één  groot feest. 

De afterparty was kort maar wel even gezellig. Keerde gauw terug naar het feest en zag dat alles redelijk verliep.

Nadat de gasten van het feest niet veel later het centrum in gingen zijn vrouwlief en ik, samen met mijn oudste zoon, al wat aan het ruimen geweest. Totdat de klok 02.00 uur wees. Toen was de accu volledig leeg.

Het was een mooie dag. Nu ga ik verder met opruimen en mij klaarmaken voor onze korte vakantie naar Schiermonnikoog. Ons eiland. Tent wegruimen. spulletjes opruimen en uiteindelijk de koffer pakken. Heerlijk om daar te gaan waar ik zo verschrikkelijk naar heb verlangd. 

Tot volgende week! 

Dan alles over het mooiste Nederlandse eiland dat Schiermonnikoog heet.

Frank Boereboom 

Frankys-Food 

Hengelo