2020-03. De voortgang!

Een week verder en er valt nog weinig te melden. Dat dat het geval is heeft te maken met het feit dat er momenteel veel onder de dop zit: wel al in beweging, maar nog geen bevestiging of afmelding van dat wat nodig is om verder te komen. Wachten luidt dan ook het devies. Wachten op de dingen die komen. Want hoe ze ook komen (positief danwel negatief): ze zullen komen! Hopelijk snel. Hopelijk aanstaande week. Eigenlijk had ik er deze week nog op gerekend. 

Afgelopen week had ik dus twee belangrijke afspraken. Afspraken die mijn bedrijfje verder konden brengen. Zo kreeg ik dinsdag bezoek van een adviseur van Qredits. Qredits is een goede partner in het verzorgen van financiële middelen om een bedrijfsuitbreiding te faciliteren. Een plan en een aanvraag, welke ik daags ervoor via hun website indiende leidde tot een gesprek met een bedrijfsadviseur van Qredits. Ze kwam bij mij thuis en wilde uiteraard veel van Frankys Food en mijn plannen vernemen. Het gesprek, onafhankelijk van de afloop ervan, verliep goed. Althans dat is mijn gedachte erover. Uiteindelijk werd er door de bedrijfsadviseur van Qredits een voorstel voor de noodzakelijk geachte lening gedaan, waar ik mij trouwens  echt goed in kan vinden, en zou zij de lening gaan beoordelen. De beoordeling kon pas volledig gedaan worden na mijn gesprek dat een dag later bij het UWV gepland stond. Daar bij het UWV had ik namelijk een paar vragen voor mijn werkcoach over de gang naar het ondernemerschap, waarbij ik volledig wordt 'losgelaten' (lees; zonder een vaststaand urenquotum werkend) terwijl je daarbij alsnog naar ratio financieel wordt gesteund zolang de uitkering loopt. Het antwoord op die vraag wilde de bedrijfsadviseur van Qredits logischerwijs graag meenemen in haar overweging. En dus vroeg ze mij dat antwoord na het gesprek met het Almachtige UWV mede te delen. 

De woensdag stond dus in het teken van mijn mogelijk laatste bezoek aan het UWV. Wellicht ook niet maar dat zou zo wie zo deze dag duidelijk worden.

Mijn werkcoach is echt een geweldige kerel, dat vooropgesteld! Hij weet dat ik daar liever niet kom. En hoewel ik weet dat er met mij vele anderen zijn geldt dat voor mijn gevoel in ieder geval altijd nog meer voor mijzelf dan voor wie dan ook. Ik kan er niks aan doen, maar het dáár zijn voelt elke seconde als een vernedering. Alsof je daar bent omdat je niet voor jezelf zorgen kunt. Afijn, we zijn deze woensdagmorgen in Enschede. Nadat ik als werkloze een behoorlijk bedrag in de parkeermeter moet gooien spoed ik mij naar het gebouw waarin het UWV gevestigd is. Moeizaam druk ik de draaideur van het gebouw door. En met een duw van een persoon achter mij sta ik in een hum van tijd binnen. Binnen in een gebouw waar veel mensen door elkaar heenlopen. Als ik richting de receptie loop staat er een gigantische rij mensen. Wanneer ik aan de beurt ben krijg ik te horen dat ik een nummertje moet trekken. En dat terwijl ik niet eens bij een bakker of apotheek ben. En toch; ondanks dat ik er al best vaak ben geweest blijf ik mij maar verbazen over deze werkwijze. Ik trek mijn kaartje, mijn volgnummer, en zetel mij in één van de grote banken gevuld met andere slachtoffers. Men kijkt mekaar aan. En in gedachten lees je: "ik ben hier in ieder geval niet de enige". Geen gezicht staat op vrolijk. De ruimte zucht hopeloosheid en teleurstelling. Terwijl de gong gaat verdwijnt er weer iemand. Kennelijk was dat zijn volgnummer. Meteen erna wordt zijn plek weer door een nieuwe en net binnengekomen persoon ingenomen. Mijn nummer 84 is nog niet op het bord verschenen, terwijl mijn afspraaktijd dichter en dichterbij komt. Dan wanneer het 2 minuten voor 11 is gaat de gong opnieuw; nr 84! "Mooi op tijd" bedenk ik mij en loop naar het loketnummer dat op het bord achter mijn volgnummer staat. Mijn plekje op de bank is dan alweer in gebruik genomen. Aangekomen bij het loket zie ik voor het eerst iemand met een glimlach. Mijn vriendelijke werkcoach biedt me even later de kop koffie aan die ik bij het zien van hem al had besteld met de woorden: "ja lekker, neem zelf ook een bakkie". Het gesprek blijft die ochtend geweldig positief en we lachen wat af. Hij doet wat voorstellen en doet mij de adviezen welke ik goed kan gebruiken. Wanneer ik hem bedank besef ik dat het wel eens de laatste keer kan zijn. Om mijn opstart van mijn bedrijf vanuit de ww situatie zo goed mogelijk te laten verlopen hoef ik geen tijd meer te besteden aan sollicitaties. Ik word geheel "vrij" gelaten. Het gesprek heeft mij op zich blij verrast. Maak ik meer uren dan ik had mogen draaien valt de korting op de WW mij alleszins mee. En daar kan ik wat mee. Zo ook de bedrijfsadviseur van Qredits dunkt mij. Dat geef ik dan ook door aan haar na thuiskomst na mijn bezoek aan het UWV. 

Maar ondanks de goede gesprekken is het bedrijfje FF zonder financiële steun nog altijd een seizoensbedrijf. Met een foodtrailer kun je ook in het naseizoen verder. 

En daarom blijf ik vooralsnog zoeken naar wat bijverdiensten. Ik gok dan op 16 tot 20 uur waarbij ik rond of vóór 12.00 uur thuis kan zijn. Vooral in de winters kan dat bijdragen aan innerlijke rust. Nu mijn vrouw ook ruim 20 uur werkt is dat een geruststellende gedachte terwijl het dus tegelijkertijd niets, maar dan ook niets afdoet aan mijn plan om als ondernemer verder te gaan. Mocht ik de gewenste financiële steun krijgen van Qredits en ik daardoor de noodzakelijk voor groei geachte Foodtrailer zou kunnen aanschaffen kan ik veel meer verschillende activiteiten ontplooien. Hetzij met poffertjes, gehaktballen, soepen of hotdogs. Zelfs friet zou een mogelijkheid zijn, maar ik wil geen vrienden in de weg zitten. Dus dat zou wel het laatste zijn. Ik bedoel slechts dat ik dan veel meer kan dan nu. En in dat geval is extra werk niet echt nodig.

Het lijkt op wat onzekerheid maar dat is geenszins het geval. Thuiszitten in de wintermaanden is echt niet leuk. Ik ben een persoon dat bezig moet zijn. Nu al het onderzoek voorbij lijkt keert de relatieve rust weer terug. Een ontbijtje hier en een ontbijtje daar. Het is een rustige maand zoals elke januarimaand. En daarom misschien een leuk idee ergens nog wat te kunnen en mogen betekenen. Maar straks gaan we natuurlijk met de crèpes on tour. Gaan we op verschillende wijken crêpes bakken. Kijken wat het wordt. Zijn we in ieder geval weer even bezig. Zie er wel naar uit. 

Komende week gaan we verder met het sturen van mailings naar bedrijven. Om ijs te kunnen scheppen op bedrijfsfeesten. Ook scholen benaderen en verzorgingstehuizen.

Ook foodtruck organisaties. Maar dat kan pas bij een positief advies van Qredits. Afwachten dus.

De week is weer voorbij. En daarmee zijn we weer een stap dichterbij de lente gekomen. Natuurlijk duurt het nog wel even maar we zijn wel hard op weg. De temperaturen zijn te hoog voor de tijd van het jaar. Je ziet dat ook terug in de natuur. Daar waar ik mij met regelmaat in terugtrek. Al was het maar om mooie beelden met u te delen.

Tot volgende week!

Frank Boereboom 

Frankys Food

Hengelo