2020-12. De stilstaande Snor

Wanneer je voor mijn oprit staat zie je daar de Snor op zijn parkeerplaats staan. En van de week zag ik het tafereel aan. De zon scheen uitbundig! Het was zelfs warm. Het weer waarbij ik vroeger aan mijn moeder vroeg: mama mag ik met zonder jas naar school? Meestal kreeg ik trouwens een dikke nee. En vervolgde mijn moeder met de woorden; "het is nog veel te koud, jas aanhouden hoor!" En met die waarschuwing liepen we dan met de jas aan naar school. Voorzichtigheid troef! Afijn, ik zag het tafereel, op deze prachtige lentedag, aan. De Snor, hij stond er maar wat triest bij. Eigenlijk niet anders dan anders. De volanten werden door een zucht wind even opgegooid en vielen met de windstilte weer op hun plek. De tekst op het bord waarop de smaken vermeld staan, begon al wat uit te lopen. De kraan in de wasbak stond helemaal naar beneden, als een teleurgesteld hoofd van een kind dat niet het snoepje kreeg dat hij zo wenste. De carport, waarin de Snor geparkeerd staat, moet hoognodig worden aangeveegd. Maar de zin is er even niet, noch de kracht. Na die zwarte zondag, waarop het licht voor de horeca tijdelijk uitging heb ik de Snor helemaal leeggehaald. Dat wil zeggen, op het ijs na dan! Alles afgesloten, want ik wist toen al; dit gaat wel even duren. Een stop van maanden. Maar ook een strop van maanden. 

Mijn situatie is helaas niet veel anders dan collega horecaondernemers. Je wilt graag maar je mag of kan niet. In mijn geval; ik mag eigenlijk wel maar ik kan het niet. Ik heb onze burgervader erover gesproken. Maar ik kan niet garanderen wat hij vraagt. Ik ben ijsverkoper, geen politieagent. En dus kan ik het niet omdat ik geen kans wil bieden aan de aan de Snor komende mensen om aangestoken te worden door een andere onwetende besmette persoon. Want dat is mogelijk! En ik wil niet die verantwoordelijkheid dragen. En dus zat ik voor mijn gevoel goed toen ik op die zwarte zondag voorlopig mijn werk deed staken, ondanks het voor mij o zo belangrijke mooie weer en ook de vreselijke gevolgen die dit gaat krijgen voor Frankys Food.

Maar ik denk daar niet teveel over na. Omdat er genoeg mensen zijn die het veel moeilijker hebben dan ik en hulp kunnen gebruiken. Hoezeer het ook aan mijn hart gaat, ik kan er toch niks aan veranderen. Zorgen om Frankys Food heb ik heus wel hoor. Ik ben er heus wel mee bezig, maar vooralsnog heb ik, althans dat vindt ik echt, overal aan gedacht en hoop ik dat ik mijn bedrijf kan redden door vooral zuinig te zijn. 

En kan ik mij nu dus bezighouden met andere en dringende zaken. De voedselbankproblematiek bijvoorbeeld. Toen ik dus doorhad dat ik met FF voorlopig buitenspel zou staan heb ik mij en mijn rode busje aangeboden voor goede doelen. Onder het motto: SamenSterk. Het duurde dan ook niet lang of een bekende (Melissa Muller van All4Free) riep mijn hulp in. Of ik voor de behoeftige medemensen die ivm de gesloten voedselbank van Hengelo nergens meer terecht konden etenswaren wilde ophalen in Borne. De voedselbank van Hengelo was gesloten ivm zieken en het daardoor extra ontstane gevaar voor besmetting. En Melissa wilde daarom een soort van substituut voedselbank gaan opzetten. Omdat Melissa vol toewijding voor de minima in Twente bezig is met haar organisatie All4Free, hoefde ik niet lang na te denken. En nu ben ik gewoon een hulp voor haar organisatie. Pak ik ook geen andere klussen aan en werk ik voor de volle 100 procent in het belang van haar organisatie. Het betreft een werkzaamheid waarbij er logistiek veel geregeld moet worden. Zo draai ik mijn uurtjes in een vrachtwagen, haal ik samen met een ander etenswaar op en bel ik onderweg naar bedrijven om donaties te verkrijgen. Zo kom ik overigens ook weer in aanraking met wat eigenschappen van de taak als hoofd magazijn, welke ik jaren heb mogen vervullen. En ik hou wel van stressen en drukte met het regelen van zaken op het gebied van logistiek en het binnenhalen van de nodige materialen. Bedrijven zijn momenteel ook erg gemakkelijk in het delen van hun produkten. Een belletje hier, een belletje daar. De chauffeur rijdt vervolgens naar de nieuwe plaats en ik kan dan de volgende bellen. De bus als mijn kantoor dus. En tussentijds houden wij ook contact met de basis, de organisatie van Melissa. Die nu na vreselijk lang praten met gemeente tijdelijk is gehuisvest in de schouwburg van Hengelo. Omdat de schouwburg zo vriendelijk was om ons uit de brand te helpen. Dank daarvoor!

Nu ik dus een mooie en dankbare invulling heb blijf ik wel bezig met de toekomst van mijn bedrijf. Ik heb dus een probleem, net als vele anderen. Omdat ik privé nog kan rondkomen met de nog immer lopende ww uitkering dringt zich nu wel de vraag op hoe ik in Hemelsnaam nog mijn foodtrailer kan afnemen. Er komt immers geen cent binnen. Het gat is nu ongeveer opgelopen tot 4000 euro. De verwachting is dat dat nog verder zal oplopen. Indien ik weer kan uitrijden, zeg bijvoorbeeld in juni of zelfs juli, heb ik toch wel wat omzetdagen nodig om het benodigde  geld bij elkaar te verdienen. Geld dat ik notabene had geleend! Dus verliezen doen we zo wie zo. De vraag is ook; komen we dit te boven? Is het nog te repareren? Om omzetdagen te hebben moet er namelijk ook weer mooi weer zijn. Voor mij een bijzonder belangrijke zaak. En wie zegt mij dat wanneer ik de straat weer op kan dat het ook nog eens mooi weer zal zijn? Niemand! Juist! Dus kan het ook zomaar voor mij het einde zijn. 

Ik denk met die huidige toestand rond Corona nogal eens terug aan het einde van het jaar 2017. Ik, maar ook bijna al mijn collegae van mijn toenmalige werkgever waren ziek. Ziek geworden via één medewerker die ziek op zijn werkplek was gekomen. Niet veel later dan hij was gekomen moest hij alweer naar huis. Alle anderen had hij toen al aangestoken. Niet veel later hoestte ik de longen uit mijn lijf, niet normaal meer. Kreeg ik vreselijke koorts en piepte de longen. Wij allemaal trouwens. Vreselijk benauwd was ik dan ook. Moest in die tijd zelfs een collegaatje naar het ziekenhuis brengen omdat ze dacht dat ze dood ging van de benauwdheid. Ik denk dat ik 5 dagen goed ziek was. En nu, nu we de symptomen van de Corona griep kennen zie ik de gelijkenissen. Wat ik ook hoor bij de zware Corona gevallen is de tijd die de getroffenen nodig hebben om geheel te herstellen. Ik kan mij nog goed herinneren dat het herstel wel 3 maanden duurde. Ik weet het natuurlijk niet, maar soms denk ik dat Corona er al eerder was. Misschien betrof het een voorloper of iets dergelijks. Het lijkt uiteraard een vreemde voorstelling van zaken maar het is allemaal wel heel erg hetzelfde. Of ik nu immuun ben weet ik bijvoorbeeld ook niet, maar het zou ook zo maar kunnen. Overigens overleden die winter tijdens die epidimie, welke duurde van 15 december 2017 tot 15 april 2018, maarliefst 9400 mensen in Nederland. En waren op het hoogtepunt meer dan een half miljoen mensen geinfecteerd. Dus zeg t maar! 

Op dit moment voel ik.mij super. En hoop ik mij ook zo te blijven voelen. Om reden dat ik liever niet wordt blootgesteld aan datgene wat over de Corona griep bekend is maar vooral ook omdat ik nu anderen kan helpen. 

Ik wens u allen veel gezondheid toe.

Blijf alert! En probeer nog wel een beetje door alle ellende heen te kijken. Ooit zullen we ervan verlost zijn.

Liefs Frank

Frankys-Food

Hengelo