2020-13. De ontbijtjes!
Ik zag pas een aflevering van "Floortje blijft Hier". Een aangepaste versie van het normale "Floortje naar het einde van de wereld". Aangepast omdat het Corona virus ook deze wereldreiziger deed stoppen de wereld in te duiken. In deze vernieuwde en aangepaste versie van haar programma bleef ze daarom binnen de grenzen van ons eigen Nederland. En ergens in het midden van de aflevering hoorde en zag ik Floortje in de auto naar haar ouders bellen. Ze zei na wat begroetingen over en weer; "ik kom even wat bij de deur zetten!" Even daarna stond ze oog in oog met haar ouders. Een keukenraam stond tussen hen in. Ze spraken wat met elkaar en in haar vaders ogen zag je het verdriet. Zijn meissie kon niet op bezoek komen. Maar ze hadden elkaar toch weer even gezien.
De Snor staat in de carport. Een troosteloze aanblik. Op straat had die moeten staan. Met veel mensen erom heen. Allemaal om dat ijsje te kunnen verkrijgen. En ik zou daar aan de andere kant van de Snor hebben gestaan. In mijn werkkleding. Het ene na het andere ijsje opscheppende. Iedereen blij maken. Lol schoppen. Maar de realiteit is totaal anders. Het is niet zo. Ik ben binnen, de Snor is binnen. Er wordt geen ijs verkocht, geen route gereden en geen omzet op ijs gemaakt.
Een ontbijtje is hedentendage erg in trek. De manden worden nu meer dan ooit besteld. Floortje mag dan niet bij haar ouders op visite gaan om dat klote virus, binnen ons eigen Hengelo zijn er ook veel mensen die het fysiek contact met hun ouders missen. De gang naar een vader en of moeder is gewoon afgesneden. Een vreemde gewaarwording. Zo liep je op een dag zomaar bij hen binnen en zo ineens was dat not done! En bleven ouders verstoken van hun directe familieleden en andersom. Hoe mooi is het dan dat ik daar met een ontbijtje een klein beetje een tussenpersoon in mag en kan zijn. De ontbijtmand is dan het middel om ouders te laten weten dat ze niet vergeten worden. Vaak sturen de bestellers van een ontbijtmand zelf een verklarend kaartje om in de betreffende mand voor de ouders erbij te doen. Maar vaker dan een kaartje breng ik, op een goede afstand, de boodschap dat het net door mij voor hun voordeur geplaatste ontbijtmandje van hun kinderen komt en dat ze hen wilden laten weten dat ze hun ouders missen. Wanneer ik terugloop naar de Rooie (auto) pakken de ouders het mandje op. En zijn ze blij dat er aan hun wordt gedacht. Omgekeerd werkt dat ook zo. Dan denkt een moeder aan haar kinderen en kleinkinderen en laat ze mij een ontbijtmandje bezorgen. Hoewel iedereen weet dat deze tijd niet normaal verloopt en het nu logisch is dat we het bezoeken van mekaar zoveel mogelijk vermijden is het net zo logisch dat we allemaal met onze gedachten bij onze 'verstoten' familieleden zijn.
De ontbijtjes lopen dus goed. Een prettige bijkomstigheid. Maar verliezen doen we zo wie zo. De situatie rond Frankys Food is redelijk stabiel. Omdat ik de tijdelijk ingekrompen (door enerzijds verlaagde en anderszijds opgeschorte kosten) vaste lasten met de opbrengsten van ontbijtjes kan betalen. Dit geldt voor de komende weken tot 28 april, wanneer er door de regering een nieuwe strategie rond de huidige Corona crisis wordt bepaald! Op dat moment, 28 april, moet ik de nieuwe situatie opnieuw gaan bekijken. Dat het niet te lang moet duren lijkt mij logisch.
Zo de situatie voor dit moment onder controle lijkt, zo onzeker ben ik voor de periode van oktober 2020 tot maart 2021. Normaal kan ik binnen een seizoen geld wegzetten om te reserveren voor de wintertijd. Die kans krijg ik nu in het beste geval minder en in het slechtste geval helemaal niet. En als ik al wat kan reserveren is dat knap, maar vrees ik dat het niet genoeg gaat zijn. Nu zijn er veel ondernemers die direct geld nodig hebben. Ik zit daar volgens mij pas later om verlegen. Wanneer mijn ijsseizoen voorbij is wordt het voor mij billen knijpen. De 4000 euro regeling probeer ik wel te krijgen. Ben er in ieder geval mee bezig. Maar wanneer ik deze krijg is dat voor het inmiddels sterk opgelopen tekort op mijn rekening welke was opgezet voor de aanschaf van de Foodtrailer. Nee, makkelijk gaat het echt niet worden.
Ondertussen is nu het mooie weer ook nog eens aangekomen. Het is lente.
Een schade. En een voor mij behoorlijke schade. Eén week geen omzet is al erg. Laat staan 2 of 3 weken geen omzet!!!
Daarom hoop ik ook op een herstel. Dat wij op 28 april horen dat we weer mogen. En geloof mij, ik ben er allerminst zeker van. Maar ik moet en kan niet te lang stilstaan. Dan wordt het echt een probleem.
Mijn dagen vul ik thans, naast de ontbijtjes, met het transporteren van voedsel voor de substituut voedselbank. Ik schreef daar vorige week ook al over. Woensdag, donderdag (soms) en vrijdags probeer ik ritten te rijden om eten op te halen in delen van twente. Meestentijds gaan de ritten naar het Distributiecentrum van de voedselbank te Deventer. En zo draag ik mijn steentje bij aan de succesvolle organisatie All4free. Naast het feit dat ik het leuk vind om te doen vind ik het ook waardevol om iets te mogen en kunnen betekenen voor onze medemensen. Mijn eigen Stichting Nelly, opgericht met mijn broer, is daarvan ook een duidelijk voorbeeld. Ook daar werken wij met gezinnen die het niet breed hebben. En gunnen wij juist die gezinnen een dagje onbezorgd uitgaan. Momenteel zou dat overigens voor iedereen gelden, potjandorie. Wat een tijd!
Ik schreef al eerder op facebook dat mijn bevrijdingsdag de dag zal zijn dat ik weer onbezorgd de straat op mag. Of dat vroeg of laat is weet ik niet, net als ieder ander. Maar wat ik wel weet is dat ik er heel erg naar uitzie. Weer lol maken en ijsjes doen.
Er moet ook weer verdiend worden, so simpel is het!
Bang om kopje onder te gaan ben ik niet meer. Die tijd heb ik al gehad. Zoveel meegemaakt dat ik er inmiddels niet meer wakker van kan liggen. Bovendien is deze crisis er één van de buitencategorie. Komen we deze te boven kom ik alles te boven.
Ik geef niet op. En vechten blijf ik zo wie zo. Maar ijzer valt nu eenmaal niet met handen te breken. Soms lukt het gewoon niet meer. Ook dat is de harde realiteit van deze crisis.
Maar ik ben nog immer positief. Ik geloof nog steeds in een goede afloop. Zolang we maar doen wat gevraagd wordt. En vooral zolang het duurt. Niet opgeven, houd moed!
Tot volgende week!
Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo
Reacties
Een reactie posten