2020-49. De eerste Kerstroutes!

Het is vandaag precies 18 jaar geleden dat ik met mijn vrouw in het bekende huwelijksbootje stapte. Nu hoor je vaak dat in al die tijd alles zich in goede harmonie voltrok. Maar dat is natuurlijk nooit zo. Wel ga ik hier en nu opbiechten dat wij in al die jaren eigenlijk bijna nooit elkanders tegenstanders zijn geweest. Altijd waren we samen actief in het oplossen van de gerezen problemen. En ik hoef de trouwe lezer van dit blog niet uit te leggen hoeveel problemen wij hebben gehad (Ik heb het hier niet over relatieproblemen he?). En vooral, hoeveel problemen wij wel niet samen hebben overwonnen, of hoeveel momenten wij wel niet gehad hebben waarop het in menig ander huwelijk mis zou zijn gegaan. Maar nee, wij hielpen elkaar, steunden elkaar, knokten voor wat we waard waren om de gerezen problemen het hoofd te bieden en droegen zorg om al onze kinderen, precies zoals het hoort. Nooit gaven wij op!

En daarbij, mijn vrouw is er één die ik ook nodig heb omdat ze mij soms ervan weerhoud dingen te doen welke wellicht onverstandig zijn en omgekeerd verwacht ik dat ook ik bij haar soms de juiste snaar raak op weer andere punten: Het bekende potje en deksel. 

18 jaar en veel, ontzettend veel meegemaakt! We gaan het niet weer herhalen. Geen behoefte aan. Feit is dat het huwelijk tot nog toe alles heeft overleefd en dat inmiddels 3 van 4 kinderen uit huis zijn, het goed doen en maken en er nu nog eentje thuis woont. Die er overigens meer niet dan wel is. 

Goed! Precies 18 jaar geleden. Ik was bijna 40 jaar oud. De verjaardag stond op beginnen. In de kroeg op de avond van de 13e december mensen uitgenodigd. Zogenaamd om mijn verjaardag (14 december) in te gaan luiden. 100 man dacht ik zo aanwezig, maar een enkeling wist dat wij op die dag getrouwd waren. En dachten de anderen slechts gezamenlijk mijn 40ste verjaardag in te duiken. Toen ik even voor 22.00 uur aan iedereen in de kroeg bekende dat we eigenlijk niet voor mijn verjaardag bij elkaar waren maar dat dat was omdat Kitty en ik op de dag getrouwd waren vielen alle bekken uit verbazing wijd open! Haha, blijf het leuk vinden! Het werd uiteindelijk een nog groter feest!

Afijn, dat was toen en nu is de trouwdag niets meer dan een verjaardag van een verbond tussen mijn vrouw en mij, zonder feest, slechts een feit! Pas straks, hopenlijk in een tijd zonder Corona of iets anders, vieren we het wel uitbundiger. In een restaurant met kinderen. 

Zo slecht als het gaat met de Coronacijfers zo druk ben ik geweest de laatste week. Maar ik vrees dat de drukte niet lang meer aanwezig zal zijn. Een lockdown is dichterbij dan ooit. Wellicht al komende woensdag. Dan worden dus alle kerstroutes in de ban gedaan. Dan is het over en sluiten.

Eerlijk gezegd loop ik al langer met het idee om na de kerstroutes slechts nog ontbijtjes te ver- en bezorgen. Gewoon om iets bij te dragen aan een veilige omgeving in deze beroerde tijd. Het gaat weer zo slecht!!! Moet er niet aan denken dat er straks mensen overlijden omdat er niet meer verpleegd kan worden. Dat zou toch vreselijk zijn?

   De Kerstroutes...

De inmiddels gereden kerstroutes zijn in ieder geval succesvol verlopen. De reden van mijn bezoek werd zeer gewaardeerd. Kinderen in deze (Corona) tijd een mooie herinnering geven is zó belangrijk. In Borne keken ze echt op naar wat er door hun straten reed. Een pracht van een verlichte ijskar inclusief Kerstman. De kerstmuziek die ik door de straten liet galmen.maakte het feest kompleet. Een kind op een route over een Hengelose wijk zei tegen mij; "Heb jij die kar van Franky mogen lenen?" Waarop ik hem antwoordde dat Franky dat goed had gevonden omdat hij graag even wilde uitrusten van het drukke ijsseizoen. Of hoe mooi een vak kan zijn!!!

Zoals ik al schreef te Borne, maar ook op de inmiddels gereden routes trok de KerstSnor veel aandacht. En belangrijker; ik draaide ook nog eens goed. Kreeg ook veel fooi vanwege de prachtige opgebouwde ijskar. Een compliment aan uw ijscoman die dus op menig klein kind een indruk maakte de Kerstman te zijn.

   De Trailer in Kerstsfeer

Met het bakken van hamburgers gaat het steeds beter. De aantallen lopen op. Dus ben ik van tijd tot tijd behoorlijk druk. Gisteren spande de kroon. Maar juist zo werken is geweldig. Onder druk gezet worden en je er dan onderuit werken. Het is zo mooi. En altijd vrolijk blijven. Soms ga ik wat te ver. Dan zet ik de muziek keihard aan. Mensen vinden het leuk. Het betreft tenslotte kerstmuziek. En ik doe het om juist een beetje sfeer te brengen. Zo ook met de KerstSnor.  Ik heb nog niemand horen zeggen dat ze het niet waardeerden. Ik hoop nog heel wat avonden kinderen te verblijden met mijn komst. Straks, iig is het de beurt aan de Woolder Es, Bloemenbuurt en Dichtersbuurt.  Morgen ben ik vrij. Dan wordt ik 58 jaar oud. En mag ik even op adem komen. En uitslapen!

We moeten dus afwachten wat de regering gaat mededelen. Komt er een algehele lock down of gaan we toch nog weer met een soort van intelligente lock down?

Mijn opdrachten voor dit jaar zijn verwerkt. Dat wil zeggen; de Hamburgerverkoop is een geste van de Plusmarkt en dus geen opdracht. Wel heeft de ontbijtservice nog opdrachten. Maar die kan gewoon blijven draaien naar verwachting. Het is een bezorgdienst, tenzij ook dat niet meer zou mogen natuurlijk. 

Tja, we gaan het zien. 

In mijn leven heb ik nooit een echte crisis meegemaakt als deze. Het is echt vreselijk. Bedrijven vallen om, mensen werkloos en straks wellicht opgesloten zitten. Rare tijd. 

Ooit heb ik eens, niet moedwillig natuurlijk, een crisis op kleine schaal veroorzaakt. Althans, zo zie ik het nu ik wat ouder ben. Hoewel ik er geen directe schuld aan had:

Het gebeurde;

Voordat ik naar Hengelo kwam werkte ik in een farmaceutische bedrijf. Solvay Duphar te Weesp. Daar werkten destijds bijna 1400 man en vrouwen. Eerst begon ik als administratief produktie-assistent, maar later bij de Technische Dienst ging ik verder als lokaal systeembeheerder.  De TD had zo'n 100 man in dienst. Ik zat op kantoor. Een mooie tijd met een geweldige baas. Op een dag ging de telefoon. Een buitenlijn. Omdat niemand de telefoon kon oppakken nam ik m maar op:

"Solvay Duphar, met Frank Boereboom" zei ik.

Eerst hoorde ik niet veel maar niet veel later zei iemand: "Er ligt een bom in uw gebouw".

Een directe collega had iets eerder opgehangen en hoorde mij volle verbazing zeggen; "wat zei u daar?"

Waarop de beller herhaalde: "er ligt een bom in uw gebouw". 

En opnieuw hoorde ik wat hij zei en dus zei ik; "zeg, luister, als je denkt leuk te zijn ga dan je autootjes zoeken en daarmee lekker in een hoekje spelen, maar val ons verder niet lastig" en gooide meteen de hoorn op de haak.  

"Zo" zei ik tegen mijn collega, "zo doen we dat". Hij vroeg mij; "wat was dat Frank?". Ik vertelde wat ik had gehoord en zag hem schrikken. "Joh, dat neem je toch niet serieus?" Vroeg ik hem.

"Nou, we zijn fabricant welke met dieren expirimenteert dus je weet het tegenwoordig nooit" sprak mijn hogere collega. En vervolgde; " je moet ermee naar de baas, direct".

Bij de baas deed ik even later mijn relaas. Ook zijn vrolijke blik had plaatsgemaakt voor een ernstige. Nu begon ook ik wat onrustig te worden. Zeker toen mijn baas de Algemeen Directeur belde met mijn verhaal. Ineens wist ik niet meer zeker wat ik nu had gehoord, terwijl het mij zeker was overkomen. Mij werd vervolgens verzocht naar de algemene kantine te komen alwaar ik mijn relaas nog eens mocht doen. Brandweer, politie, bewaking, politiehonden van Schiphol, ik weet niet hoeveel meer er het hermetisch afgesloten terrein opkwamen, zo onnoemelijk veel. Niemand mocht weg. Iedereen werd "vastgehouden". Ik dacht: mijn God, wat heb ik gedaan! Maar ik had niks 'gedaan', ik had de waarheid verteld. Even later zat ik voor een groep van twaalf, waarin vertegenwoordigers zaten van politie, brandweer, bedrijfsbeveiliging, bedrijfsbrandweer en de directeur zitting hadden genomen. Precies moest ik zijn in het vertellen van mijn verhaal. Wel 10x. Ik werd er gek van. En moe! 

Uiteindelijk bleek het een loos alarm. Een grap vermoedelijk. Omdat iedereen moest blijven gingen de werknemers pas ver na hun werktijd naar huis en gaven ze mij daarvan de schuld. Daags erna noemde men mij niet Boereboom maar Boerebom. Geweldige grap. Maar het heeft mij dagenlang beziggehouden. Stond ook nog op teletext. Haha. Dat was me wat.

Maar deze huidige crisis is wereldwijd en nog serieus ook.

Laten we daarom gezamenlijk proberen het de kop in te drukken. Ik ben bereid daarvoor mijn bedrijvigheid te staken. Maar ga het niet alleen doen natuurlijk.

Morgen wordt ik 58. Moet nu met mijn vrouw weg. Straks nog een route.

En dan vanavond een dikverdiende borrel 

Blijf gezond! 

Tot volgende week!

Frank BoereBOM

Frankys Food

Hengelo