2021-15. 'Iets'
Ook die ellende in Den Haag gezien? Omdat het weer mij weer eens in de steek liet kon ik vaak kijken naar de debatten in de tweede kamer. En hoe gek is het dat na al die grote woorden van leiders van alle oppositiepartijen, over onze vergeetachtige MP, er na een paasweekend al weer partijleiders zijn die een heel ander geluid bezigen?Slechts een enkele partij bleef deze week bij het vorige week uitgesproken NEE tegen leugenaar of vergeetachtige Rutte. En zo draait de politiek alweer snel bij zo blijkt. Erger dan dat vond en vind ik het optreden van mevrouw Kaag. Een wolvin in schaapskleren. Eerst hoog van de toren blazen en uitspreken dat zij in zijn situatie verkerende de eer aan haarzelf zou houden om vervolgens na een paasweekend, waarin ze innig telefoonverkeer had met Rutte, ineens te begrijpen dat ze zonder VVD niets kan en daarom toch maar wat inbond. Tijdens dat telefoongesprek 'regelde' ze dan maar met de demissionaire PM Rutte dat de nieuw te kiezen kamervoorzitter haar, pas dan naar voren geschoven, partijgenote moest worden. Hij kon daarna wel weer in genade aangenomen worden. Hoe doorzichtig dit was bleek toen Kaag hierop door Wilders werd bevraagd en zij haar rust in het debat niet meer kon bewaren.
op de Berflo Es!
Niet zo vreemd werd daags erna de nieuwe kamervoorzitter van D66 huize benoemd. En maar praten over het herstellen van vertrouwen!!! Alsof we dom volk zijn! Tjeen Willink, met alle respect, is nu bezig om te kijken naar wat mogelijk is maar maakt ook deel uit van de oude clan. Ik verwacht er dan ook niet veel van. Uiteindelijk zal straks alles bij hetzelfde zijn gebleven en mogen mensen die daar het voorbeeld moeten geven tot diverse keren toe roeptoeteren dat ze het zich niet meer kunnen herinneren, wanneer ze over de schreef gaan. KLM miljarden steun geven en dan lezen dat een topman een bonus van maarliefst 2 miljoen krijgt! Leren we dan helemaal niets?
Kennelijk niet.
En daarom: laten we het vanaf nu dan maar hebben over het werken met Frankys Food.
Op het gebied van werk is er weinig te melden. Het is rustig. Vooral het weer laat mij vooralsnog in de steek. Er zijn wat speldeprikjes geweest, maar echt lente wil het nog niet worden. Zo stond ik laatst te werken in de sneeuw, hagel en keiharde en koude wind. Gelukkig had de opdrachtgeefster ervoor gezorgd dat de Snor onder een tentdoek kon staan en werd er voor een verwarmingselement gezorgd. Omdat dit een wel heel speciale opdracht betrof wilde ik dit, ondanks de afstand, het weer en de mensen die het betrof, graag doen. Ook de gedachte aan 'iets' dat mij daags ervoor had doen besluiten mijn route op de wijk waarop ik reed alsnog aan te passen maakte onderdeel uit van mijn besluit.
Uiteraard houd ik het meeste vooral voor mijzelf maar omdat het zo bijzonder was wil ik toch nog een deel van het verhaal met u delen.
Het was die woensdagmiddag op de Bornsche Maten de tot nu toe warmste dag van dit nog prille ijsseizoen. Omdat ik door drukte aan de ijskar vreselijk was uitgelopen en ik op tijd thuis moest zijn ivm een afspraak later op die vroege avond, stond ik vlak voor het laatste deel van deze route voor een dilemma. Ik had bewust een stuk van de route overgeslagen om tijd terug te winnen. Ik stond stil en realiseerde mij dat ik dat deel, ondanks het tijdgebrek, eigenlijk niet kon en mocht overslaan. Ik zou de aldaar wonende kinderen en gezinnen er te kort mee doen. En vooral een gezin dat daar al jaren ijs afneemt. Een best groot gezin ook. Eerder, in februari nog, had ik dit deel ook al overgeslagen. "Nee" zei ik dus tegen mezelf, "ik moet dat deel vandaag doen, vooral om het gezin dat altijd ijs afneemt te kunnen bezoeken. Dan maar later thuis!".
En zo draaide ik de Snor om en reed ik naar het deel dat ik tot dan toe nog niet had voorzien van ijs. Ik wist van eerdere jaren dat er naast dat grote gezin ook wat kleinere gezinnen ijs afnamen en dus startte ik aan het meest verweg gelegen deel om zo weer terug te kunnen rijden naar het punt waarop ik de beslissing nam tijd te maken voor het gemiste deel. Op het eerste stuk kwamen al gauw gezinnen naar buiten. Verderop, alweer terugrijdende naar dat punt waarop ik de beslissing nam, kwamen kinderen van het grote gezin naar de ijskar. Blij als ze waren dat ik er weer was en omgekeerd, want ik zag mijn klanten weer eens, schepte ik na wat vriendelijke woorden over en weer, ijsjes voor het hele gezin. Blij dat ik nog even terug had gereden, vertrok ik kort daarna weer naar het laatste deel van mijn route.
Toch nog redelijk op tijd arriveerde ik rond een uur of 20.00 uur op de gemaakte afspraak, nadat ik alles had opgeruimd.
Er gingen een paar dagen voorbij toen ik werd gebeld met een speciaal verzoek. Nadat ik begreep waarom en om wie het ging schrok ik mij echter een ongeluk en wist ik dat ik deze opdracht zo zorgvuldig mogelijk moest doen.
Aan de telefoon kreeg ik namelijk te horen dat de moeder van het grote gezin kort na mijn komst was overleden aan de gevolgen van haar ziekte. Ik, die daar al jaren aan de deur had gestaan met ijs, kende uiteraard haar medisch verleden niet. Ze had op die bewuste woensdagmiddag laat het bekende belletje van de ijskar gehoord en had haar kinderen gevraagd een bolletje chocolade ijs voor haar op te halen! Het ijs waar zij zo gek op was geweest.
Ik stond perplex! En wist even niet meer wat ik moest zeggen. Behalve dan dat ik het een hele eer zou vinden om die opdracht te mogen vervullen. Tranen kwamen er ook aan te pas. Omdat ik mij realiseerde dat 'iets' mij deed besluiten die woensdag terug te rijden. Ik wist van niks en toch was ik daar op haar laatste dag. Hoe bijzonder is dat?
Op tweede paasdag stond ik derhalve op de oprit van het huis waar het gezin woont chocolade ijsjes te scheppen ter nagedachtenis aan de vrouw en moeder van die lieve kinderen. Voor alle in tijdvakken (ivm Corona) genode gasten die hun laatste eer wilden bewijzen. Een bijzondere opdracht derhalve. En een mooie bovendien.
Later sprak ik de vader nog en vertelde het relaas hierboven. Ook hij sprak van de bijzondere omstandigheid waarop ik die afgelopen woensdag had besloten terug te rijden. En noemde het vooral heel mooi.
En ik, ik was blij dat ik nog, hoe klein ook, een bijdrage had geleverd met iets dat zo vertrouwd was voor haar en dat ook nog eens in haar laatste uren.
Voor mij is dit niet de eerste keer dat ik door 'iets' gestuurd lijk te zijn. Het is mij vaker overkomen. En het laat mij op zo'n moment ook niet meer los. Zie bijvoorbeeld hoe ik de Snor heb gekregen. Hoe dan? Er was en is geen bekende van mij aan verbonden geweest.
Het is dan ook daarom dat ik graag mijn medewerking verleen aan dit soort opdrachten. Hoe moeilijk het soms ook is. Nadat ik klaar was met het scheppen van de ijsjes en het gezin en andere familieleden sterkte had gewenst reed ik weer naar Hengelo terug. Een opdracht in de categorie 'heftig maar mooi' tot een goed einde gebracht en opnieuw een herinnering welke mij altijd zal bijblijven.
Ijscoman zijn is meer dan het scheppen der bollen. Het is een roeping, een heus vak. Er zijn wanneer dat gevraagd wordt. Waar of wanneer en onder welke omstandigheden dan ook.
Gisteren reed ik onder redelijke omstandigheden weer eens over de Berflo Es. Was er al even niet meer geweest terwijl ik eerder om redenen van slecht weer de geplande rit over dezelfde Berflo Es aan mij moest laten voorbijgaan. En zo kon het gebeuren dat ik uitgerekend op deze, op het laatst ingeplande rit, op het verjaardagsfeestje van het dochtertje van één van mijn vaste klanten, terecht kwam. En was dat inmiddels de derde keer al dat het mij gebeurde in haar nog korte bestaan. Over bijzonder gesproken!
Zo bestaat het leven uit verschillende emoties. En maak ik het in mijn vak regelmatig mee. Daarom koester ik het werk. Ik hoef uiteraard niet alles te weten, maar soms wordt het met mij gedeeld en blijkt pas later hoe bijzonder soms dingen tot stand komen of zijn gekomen.
Inmiddels heb ik begrepen dat de vergunning om op het Agathaplein hamburgers te bakken rond is gekomen en dat ik eerdaags mijn rentree zal maken. Mijn plek is wel aangepast. Ik kom nu bij mijn collegae van de viskraam te staan. Het zal wat wennen worden maar het kan natuurlijk best interessant worden.
Aan mij zal het in ieder geval niet liggen.
Ook bestudeer ik de mogelijkheden om mijn foodtrailer meer te gaan inzetten. Er is genoeg te doen maar je moet het wel zien. En ik geef toe dat ik het niet zag. Binnenkort ga ik kijken of dit wat kan worden. Vooralsnog start ik volgende week weer met ijs. Het dal waarin we zaten, een soort na-winter, lijkt nu echt voorbij na woensdag.
En dus keren we spoedig en volgens een duidelijk schema, ook rekening houdende met de inzet van de foodtrailer op het Agathaplein, weer terug op straat!
Graag tot ziens waar of wanneer dan ook!
Frank Boereboom
Frankys Food
Hengelo
Onder tranen voorgelezen. Zó mooi!
BeantwoordenVerwijderen