36. De ijscoman als weerman

Het is zondag 10 augustus 2014.

En voor het eerst deze zomer heeft de zomer last van een serieuze dip. Op dit moment zelfs wordt Twente gegeseld door de resten van een ex orkaan. En dan heb ik het nu op dit moment, slechts nog over de wind. Regen van enige betekenis heb ik vandaag nog niet gezien. De afgelopen week heeft het echter wel geregend. En niet zo'n klein beetje ook. Het was dan ook voor een ijscoman een behoorlijk lastige week. Ga ik wel of ga ik niet. En zo werd ik, zonder er erg in te hebben, door mijn veelvuldige bezoeken aan een goed uitgeruste versie van buienradar (pro versie) een heuze weerman!  Woensdagavond kon ik bijvoorbeeld de rit op de Bloemenbuurt niet rijden. Dit had ik reeds eerder vast kunnen stellen via mijn buienradar app en dus had ik de klanten van de Bloemenbuurt via facebook al laten weten dat ik een dag later zou komen. Maar die donderdag liep het wat het weer betreft ook al weer anders dan ik had verwacht. Zelfs mijn app zat er vreselijk naast. Uiteindelijk ben ik donderdagmiddag de Bloemenbuurt in gereden. Omdat het weerbeeld zo veranderlijk was kon ik naar mijn klanten toe dan ook niet duidelijk zijn. Het weer was daar gewoonweg te onvoorspelbaar voor! Gewapend met een mobiel waarop de app zijn werk kon doen reed ik door de wijk. De rit eindigde veel eerder dan verwacht vanwege de komst van een zware bui. De omzet was ronduit slecht! Het tellen niet waard. Jammer was het wel dat die bui dus anderhalf uur te vroeg kwam. En zo was ik donderdag in de vroege avond thuis in plaats van onderweg. 

Vrijdag zou ik eigenlijk ook in de avond gaan, maar nu liet de radar iets makkelijker zien hoe het weer zich op deze dag zou laten gelden. Omdat het overdag prima weer zou zijn koos ik voor een middagrit. Om half 1 in de middag trapte ik de ijskar de Nijverheid in. De wijk waar ik een week eerder mijn eerste rit had gemaakt en zo goed had gedraaid. De wijk ook waarin zoveel verschillende mensen wonen en waar ik nog zo veel mensen moet leren kennen. Hoe zou het gaan op deze dag en op deze andere tijd, was de vraag die mij in het begin bezighield. Ik wist gewoon niet wat ik kon verwachten. Maar de mensen waren thuis en hadden zin in ijs! Het werd een groot succes. De omzet was prima! En de reacties waren geweldig! Vaak ging ik op de foto en wat minder vaak op de film. Het negatieve gevoel van de dag daarvoor was volledig weggewerkt! En zo kon ik met heel veel positivisme aan het weekend beginnen.

De zaterdag was in pricipe voor de Berflo Es, zoals elke zaterdag wanneer ik als ijscoman in dienst ben. Maar deze zaterdag zou zoveel anders zijn. Ik had namelijk al maanden geleden afgesproken dat ik op deze zaterdag in augustus bij een straatfeest aanwezig zou zijn. Dit straatfeest was niet om de hoek en dus moest ik daarvoor zelfs met auto en aanhanger met kar naar een andere wijk. Op dit straatfeest aangekomen werd ik geweldig onthaald. Hier ontmoette ik ook weer diverse mensen. De organisatie had dit straatfeest voor het eerst opgezet en dus was de vraag wel hoeveel mensen er zouden komen. Na ruim een uur waren toch een behoorlijk aantal ijsjes geschept en kon ik in overleg met de organisatie de terugreis gaan aanvangen, zodat ik dan alsnog een beetje op tijd op de Berflo Es kon gaan rijden. En zo werd de kar weer op de aanhanger gezet en begon ik de reis terug naar de basis. Aldaar werden de bakken ijs omgewisseld en reed ik op de ijskar richting de Berflo Es. Rond een uur of 4 begon ik, met een vertraging van 3 uur, de route op de Berflo Es. En dat heb ik geweten! De drukte begon bij aanvang en bleef tot het einde. Een superdag. Wel een heel lange dag, maar ik had er zoveel lol in dat ik maar bleef gaan. Tijdens de rit heb ik weer veel nieuwe klanten gesproken en ook oude. Ook twee kinderen (broer en zusje) in de leeftijd variërend tussen de 5 en 8, vaste klantjes, die beiden vol in tranen bij de ijskar kwamen. Ik dacht nog dat ze deze keer geen ijs mochten hebben, maar nee, het was iets anders. Tranen met tuiten huilden ze! Ze moesten allebei diep ademhalen alvorens ze iets konden zeggen. En toen kwam de verklaring. Hun konijntje was even daarvoor doodgegaan! En de tranen stroomden nu nog harder over hun wangen. Ik besloot iets te gaan ondernemen want zoveel kinderleed kon de ijscoman gewoon niet aanzien. En dus probeerde ik het met een; "zou het helpen als de ijscoman jullie allebei een ijsje geeft?"  De gezichtjes werden iets vrolijker en een kleine knik ter bevestiging dat ze graag een ijsje wilde hebben, deed mijn kinderhart openen. Ik schepte twee ijsjes en reikte ze aan de broer en zijn zusje. Hoewel de ijsjes goed werden ontvangen bleef het verdriet bij het zusje (logisch) overheersen. Toen de moeder haar kinderen kwam ophalen zag ik bij ook haar het verdriet om het verdriet. Nadat ik ze sterkte had gewenst vervolgde ik mijn route. Het was al wat laat en ik liep inmiddels behoorlijk achter op schema. En het bleef bleef maar druk. Normaal zou ik om 20.00 uur zijn thuisgekomen, maar het werd bijna 21.00 uur, terwijl ik de route zelfs ook nog een stukje had ingekort. En zo kreeg het maanden geleden ingelaste straatfeest een behoorlijk positieve wending, omdat ik kennelijk op een veel gunstiger tijd door de wijk had gereden. Deze dag sloot ik dan ook af met een behoorlijke plus. Moe maar voldaan plofte ik na het opruimen en alle administratieve handelingen ruim een uur later neer op mijn bank.

Voor de zondag zag het er allemaal niet zo positief uit. Een ex orkaan zou over Nederland komen met alle gevolgen van dien. Maar op de eerder genoemde radar, zag ik louter droog weer. Zeker de eerste 3 uur van mijn rit zou het droog zijn en dus besloot ik toch te gaan uitrijden. Het eerste uur voelde ik mij enorm alleen. Ik dacht nog: "waar zijn al die mensen toch?" Ik besloot mij er niet druk om te maken en gewoon mijn ding te doen, met de gedachte dat er altijd wel een keer een slechte dag tussen kan te zitten. En zo trok ik verder het tuindorp in. Wel in de wetenschap verkerende dat ik continu het weer in de gaten moest houden. Het bleef mooi. De verkopen gingen ook steeds beter. Ik kwam uiteindelijk bij de tuindorpvijver toen een man mij aansprak. Hij vroeg hoe het ging en maakte mij duidelijk dat hij het leuk vond wat ik deed. Hij vertelde mij dat hij van beroep fotograaf was geweest en toonde kort daarna zijn camera, dat inderdaad de indruk wekte van een behoorlijk nivo te zijn. Hij maakte mij duidelijk dat hij mij had gezocht en gevonden en dat hij foto's wilde maken van mijn werk. Ik  wilde natuurlijk wel even weten waarom hij van mij en de kar foto's wilde hebben. Nadat hij in het kort had uitgelegd wat zijn bedoeling was liet ik hem zijn werk doen terwijl ik het mijne deed. Hij beloofde mij dat ik wat foto's opgestuurd zou krijgen. De ronde ging kort daarna als een kaarsje wat aan het einde was gekomen, uit. Niet dat ik niks meer verkocht, maar het werd steeds minder en dus nooit meer een superdag. Wellicht had de weersverwachting ermee te maken, misschien was het weer toch wel goed genoeg waardoor mensen een dagje erop uit waren gegaan, wellicht is het ijsseizoen een beetje tanende? Ik kon de vinger er niet opleggen. Het was gewoon klaar. Klaar met deze dag. Klaar met dit weekend zelfs.Tijd om naar huis te gaan dus en lekker te gaan rusten. En zo keerde ik een anderhalf uur eerder dan normaal terug op de basis. En met het bereiken van de basis begon het ook te regenen en bedacht ik mij dat het dus zo had moeten zijn. De omzet viel me niet eens tegen. Voor mijn gevoel had ik niet zoveel gedraaid, maar wellicht begint het wat gewoon te worden met die verdiensten. Ik heb het in ieder geval op alle dagen uitstekend naar de zin gehad en dus ook vandaag! Later op de dag kreeg ik één van de gemaakte foto's te zien. Ik ben zo blij met die foto. Hij is mooi. Goed werk!

De bewuste foto sluit ik nog in om het werk van de fotograaf te laten zien.

Volgende week gaat het verhaal weer verder.

Tot dan!

Frank Boereboom